Wat we nodig hebben is een plan.
Tijdens de eerste golf, in het voorjaar, deden wij wat veel mensen deden: pompen om niet te verzuipen. De situatie was dramatisch, maar minder dramatisch dan op veel andere plaatsen en dat besef was er altijd. Het was hier thuis, zoals Maartje dat zegt, geen ramp, eerder een rampje.
Een dochter thuis (gezellig, dat wel, maar zo’n kindje alleen dat wordt snel eenzaam zonder anderen), een man in de cultuursector (hij schakelt gemakkelijk, maar heeft vooral iets nodig om zich op te richten voor mentaal welzijn) en ikzelf met een ambitieus jaar loopbaanonderbreking waarin ik twee masterjaren zou combineren (haha, dat was een goed idee zeg).
De eerste dagen, weken, zelfs maanden was zoeken. Pompen om niet te verzuipen. Het leek beter te gaan, toen in het voorjaar, eens we een plan hadden. Toen we vonden hoe we het moesten regelen. Toen we een ritme vonden, de draai van het leven in lockdown, wat echt telde, wat we wilden en aan welke perspectieven we ons konden optrekken.
Nu we weer die richting uitgaan en de tweede golf hoger blijkt dan verhoopt, wil ik sneller proberen om wat grip te krijgen. Concrete maatregelen. Houvast. Een plan. Want ik wil blijven drijven deze keer.
Daarom: wat is uw plan, voor de komende weken?
Blijven ademen. Mild zijn voor mezelf en voor mijn gezinsleden. Nieuws vermijden. Opnieuw schakelen in mijn lesgeven. Alles geven voor al mijn leerlingen.
Om ten alle tijde rustig te blijven ademen
Mezelf en mijn omgeving goede moed in te spreken
De thuis-frustraties te beperken en te beseffen dat we hier met z’n allen in zitten
Mijn geen zak aantrekken dat een 24u/24u gevuld huis altijd overhoop ligt
Blijven ademen ( dat had ik al gezegd)
Weeral al die boeken lezen die al zo lang in de kast staan
Al mijn leerlingen en Goestedoenders blijven prikkelen met oneindig veel fantasie en blijven werken aan onze verbeeldingskracht! Het is nu zo en we gaan daar het beste van maken.
EN
Zéér veel Smarties eten en mij volledig overgeven aan Netflix zonder mij schuldig te voelen
Courage!!!
Luisteren naar mijn lijf, dan maar eens vroeg gaan slapen, again. Afhaaleten van tijd tot tijd, bij de restaurants die ik wil die blijven. Ik sleurde al een voorraad boeken naar mijn kot en ook de andere hobbies zijn voorzien, zodat ik pas tegen de vijfde ofzo zonder wol of stof kom te vallen. Af en toe een dag verlof, ongegeneerd in mijn pyjama blijven zitten en mijn werkmailbox negeren. Gewoon één dag per keer, ik denk niet dat ik een plan aan kan
Een plan, dat zou een goed idee zijn. Momenteel voel ik vooral blinde paniek. Maar alles met een beetje, eerst de verlengde herfstvakantie met een zesjarige in huis (veel verder gaan we niet geraken zeker? 🙂 jawel hoor, er is altijd het bos en de velden), en dan, dan hoop ik terug mentale ruimte te hebben voor een miniplan, en dan een klein en dan iets groter….
Blijkbaar: alcohol. En verder, proberen de dingen te doen die nog mogen en die energie opleveren.
Ik ben leerkracht in het middelbaar, dus ik ga zo goed mogelijk mijn best doen om zowel een goeie mama te zijn voor mijn 4- en 7-jarige en de beste leerkracht te zijn die ik op dit moment kan zijn. Niet te veel nadenken en gewoon elke dag mijn best doen, voor iedereen en voor mezelf.
Als je met pensioen bent, zijn er minder dingen die “moeten” en meer die “kunnen”. In die tweede categorie kan je dus zelf heel veel geven en nemen. In wat “moet” heb je meer structuur nodig om het op een veilige manier te doen.
Mijn plan is, om aan die dingen die “moeten” extra aandacht te geven en er een sport van te maken om vindingrijk te zijn. Trucjes verzinnen om ze handiger, veiliger, …, te maken/doen en daar plezier in te vinden i.p.v. helemaal verkrampt te geraken. De grijze celletjes gebruiken en niet alleen voor kruiswoordpuzzels.
Mijn man en ik doen van confinement-projectjes om er een positieve draai aan te geven. Mijn man gaat zijn culinaire skills aanscherpen en ik ben dit keer een blog gestart. Door de week verandert er niet zoveel voor ons omdat scholen+kinderopvang open blijven. Maar de weekends worden improviseren. We streven naar een min of meer vaste structuur met onze 2 kindjes van 3,5 en 21M, dat helpt.
We wonen in Frankrijk en hier zijn de regels nog een pak strenger dan in België. Je moet elke keer je buiten bent een attest meenemen en je mag maar 1x per dag max. een uur binnen een straal van 1km van je huis naar buiten voor ontspanning. ‘t Is niet simpel en ik ben me ervan bewust dat ik dat zeg vanuit een erg gepriviligeerde positie. De speeltuinen en stranden blijven dit keer voorlopig wel open, al een geluk!
Sterkte voor jullie! In Nederland is het denk ik nog iets minder streng, voor zo lang het duurt. Ik heb geen plan. Soms huilen uit frustratie om opdrachten die niet doorgaan en interviews die stroef lopen vanwege het zoomen/skypen/teamsen. Maar meestal proberen te genieten van wat wel kan. Wandelen, lezen, uitgebreid koken. De herfst doet gelukkig haar best om ons mooie plaatjes te bezorgen. En ik weet dat wij in relatieve luxe verkeren vergeleken met vele anderen.