Zo gaat dat dan.
5 november 2018. Zij is vandaag 9 jaar, 2 maand en 29 dagen.
De moeder had geen brood in huis gehaald vanmorgen en dus mocht ze tussen de middag thuis komen eten. Gestolen lunchkes in drukke werkweken, dat is altijd een traktatie.
Het gesprek komt om de gebaarde man. Hij-met-de-mijter. Jan Decleir, maar dan in ‘t echt.
A. zegt dat het eigenlijk de mama’s en de papa’s zijn die dat doen.
Ik overweeg een mop over California Dreaming, maar mijn alarmbel gaat iets te fel af als ik de blik in haar ogen zie.
De moeder besluit haar al jaren onfeilbare strategie in te zetten. Ik heb haar namelijk nooit gezegd dat hij bestond. Ik heb ook nooit gezegd van niet. Bij elke vraag, al jaren, speel ik consequent de bal terug.
Hoe komt hij eigenlijk binnen als onze schouw niet open is?
Wat denk je zelf?
Waarom is die Sint in de JBC zo anders en praat die Gents?
Wat denk je zelf?
Al jaren spint ze eigenhandig een web van verhalen voor zichzelf. Ze heeft haar eigen kinderfeest en goedheilig man bij elkaar gefantaseerd, beter dan ik het ooit voor haar had kunnen doen.
A. zegt het het eigenlijk de mama’s en de papa’s zijn die dat doen
En wat denk jij zelf, liefje?
En dan zie ik tranen in haar ogen. Haar lip trilt en ze zit al bij haar vader op schoot. Ze verstopt haar gezicht en weent vertwijfeld: ik weeeet het niet. Ik weet het niet, want ik weet niet wie ik moet geloven: mijn beste vriendin of mijn mama en papa.
Het moment was daar. Ik vertelde over hoe alle ouders en grootouders allemaal samen het feest organiseren, speciaal voor de kindjes. Hoe we dat doen voor hen en zo een mooi verhaal maken voor hen. Maar hoe het inderdaad de volwassenen zijn die dat doen.
Ze stelt vragen. We antwoorden. Ze lijkt opgelucht.
Dus dat boek? Met die stoute kinderen? Dat is ook niet echt? Jeez.
Als ik tien minuten later zelf naar mijn les fiets, terwijl haar vader haar naar school brengt, moet ik mijn tranen verbijten.
Ik kan het bijna niet geloven, dat hij niet meer bestaat.
“Hoe we dat doen voor hen en zo een mooi verhaal maken voor hen. “: doen we het ook niet een beetje voor onszelf? En dan hopen dat dat verhaal nog een jaartje langer meegaat, zodat we het loslaten nog wat kunnen uitstellen?
Die tijd staat me ook nog te wachten hier. Hoe leg je dat op een leuke manier uit, zodat een droom/fantasie niet plots kapot springt, maar toch nog waarheid bevat zodat ze kan blijven fantaseren over de ‘Goedheilig man’? Ach ja, ik heb nog tijd want ze is zes, maar toch vrees ik dat ze het rap gaat ontdekken, dat niet meer zo kleine nieuwsgierige meisje van me.
Sinterklaas bestaat, zolang ouders in hun kinderen geloven <3
Geniet van de komende Sintfeesten, heel anders, maar hopelijk met nog veel Sintmagie.
Ik was vooral heel erg “teleurgesteld” in mijn ouders.
Zo van: “Had dat toch gewoon gezegd in plaats van me zo voor de gek te houden” 🙂
Hij was gisteren 9 jaar 8 mnd 11 dagen en wij hadden hetzelfde gesprek. Al een paar keer de afgelopen weken gooide hij ” ze zeggen op school dat …”, maar steeds met kleine broer in de buurt. Gisteren een momentje met ons 2… dus nu gooi ik het op tafel. Wou jij graag iets vragen over de Sint ? Ook met traantjes. Maar ook trots dat hij nu mee in complot zit. Vanmorgen dat de vraag en de kerstman en de paashaas mama ? ….
ik snap je gevoel volledig !
En ben blij dat onze 6 jarige hem nog even in leven houdt 🙂
Ik ontdek hier in Vietnam dat onze kinderen de waarheid verdacht vroeg ontdekken. In J’s klas geloven veel 11-jarigen nog in de kerstman… Ik vraag me echt af hoe dat komt.
Mooi geschreven! Hier wordt het kantje boord dit jaar voor onze 8-jarige, denk ik. We zullen zien. Ik verwacht me alleszins aan vragen… Grote zus van 10 rept intussen met geen woord 🙂 Net als veel ouders vind ik het ook echt jammer om die mythe te moeten doorprikken. Weer een stukje kindertijd weg. Hoewel tegelijk ook best stoer : bij de “groten” behoren die “het” weten. Zo pep ik mezelf op althans 😉
Hier vroeg de zevenjarige zoon er enkele weken terug naar, want de juf had doodleuk verkondigd in de klas dat de Sint niet bestaat. Heel jammer vond ik dat, vooral omdat hij daar zelf nog geen seconde aan getwijfeld had. Een beetje boos op de juf ook, omdat ik het haar taak niet vind. Intussen heeft hij besloten dat hij de juf niet gelooft. En vraag ik mij af: is dat echt zo, of vrees je dat je anders geen cadeautjes meer krijgt. Want het woord van de juf is in alle andere gevallen heilig. Maar misschien niet zo heilig als de Sint, hoop ik dan. Want ze worden gauw genoeg groot, waarom de magie dan zo vroeg al doorprikken?
Ook hier kaatsen wij de bal op vragen altijd terug met “dat weet ik niet, wat denk jij?” Daar komen geweldige verhalen uit, wat een fantasie hebben kinderen toch. Alleen al daarom vind ik het een mooie traditie.
In de zomer van 2017 toen onze dochter 9 was, kwam manlief op een avond naar beneden en vertelde dat hij haar had verteld over Sinterklaas, want hij wilde niet dat ze het als enige in het 4e leerjaar nog niet zou weten, zoals bij hemzelf ooit het geval was. Ik noteerde in mijn hoofd dat ze ‘het’ wist.
We springen naar november 2018 en opnieuw komt Sinterklaas bij het in bed stoppen ter sprake, deze keer bij mij. Bleek dat dochterlief ervan gemaakt had dat Sinterklaas niet echt is maar een acteur. De rest van het verhaal had ze blijkbaar helemaal nog niet in twijfel getrokken. Sinterklaas was dan wel een acteur, maar zwarte piet was wel echt.
Een maand later, het Sinterklaasweekend, waarbij traditiegetrouw Sinterklaas en pieten van de gezinsbond bij de grootouders langskomen en Sinterklaas in zijn boek kijkt om wat kritische vragen te stellen. Na afloop (want er is nog een jongere broer in het spel): “mama, dat was allemaal juist hè wat Sinterklaas over mij wist, hoe kan dat nu?”. Waarop ik naar mezelf wijs en in de lucht typ. Pas toen viel hij helemaal, haar frank. Ondertussen zijn we een jaar verder en is ze supertrots dat ze mee in het grote complot zit.
Ik blijf het straf vinden dat als je niet alle details vertelt, ze zelf niet de link leggen.
Wij hadden ook dezelfde strategie. Hier waren ze al 10 toen de waarheid aan het licht kwam. Maar hoe schoon ze alles blijven volhouden voor hun broertje van 4. Ik denk dat ze eigenlijk ook wel blij zijn dat ze hierdoor nog mee in de sintsfeer blijven. Ik begrijp ook hoe moeilijk het is om ze los te laten.
Ik mis het om hier te komen lezen. Veel succes nog met de studies!