Sedert een week hebben wij deze doosjes op het aanrecht. Eentje voor de man, eentje voor de dochter. Zijn niet echt ziek, maar toch zijn de doosjes er. Dat zit zo.

Vorige week hadden wij een familiefeest en zoals dat gaat op familiefeesten na de zomer, vertelt iedereen over de voorbije vakantie.
En zo kwam het verhaal van die dag in Italië. Die dag toen ik, bij het licht van een kampvuur en een koplamp, een hap vel en vlees uit de buik van mijn echtgenoot had geknipt.
Met een nagelknipper, want kamperen is toch altijd een beetje behelpen met de tools die ter beschikking zijn.

Het begon met een vuiltje op de schouder van de dochter. Ik wilde het wegwrijven, het bleek geen vuiltje maar een teek, die ondertussen al helemaal onder haar huid zat. Voorzekers opgelopen in het afgelegen loofbos dat onze camping was. Kamperen en de natuur en dus ook die vieze beesten: ik ken dat. Maar deze liet zich niet zo makkelijk verwijderen wegens al diep. Er volgde gedoe met tekentang, afbreken, naalden en een pincet en uiteindelijk lukte het. Oef.

Een paar uur later bedachten we na het douchen dat we iedereen toch eens grondig moesten controleren. Geen extra teken bij de dochter, ikzelf was clear, maar de man bleek er eentje te hebben op zijn buik. Zelfde verhaal als bij de kleine: diep weggekropen, afbreken bij een poging met de tekentang en dan wat gepruts maar alles wegkrijgen lukte niet. We haalden onze schouders op en dachten “het zal wel zo erg niet zijn zeker?”
We konden dat ook niet opzoeken, want er was geen GSM-ontvangst daar in ons Alpenbos.

‘s Avonds laat zei de man dat hij er toch niet zo gerust op was. Dat het een vies gevoel is, weten dat er daar nog een teek of een deel ervan zit, onder je huid. En dus deden we nog een poging. Er was bloed, er was gevloek en uiteindelijk was er dus een “efkes flink zijn” van mijnentwege. En een nagelknipper.

(en nog meer bloed, ik geef dat toe)

Iedereen aan de familietafel lachte. En toen zei de familie-huisarts die ook aan onze tafel zat: “Zeg. Zoudt ge toch geen antibioticum nemen? Want de symptomen van Lyme kunnen maanden of jaren later pas verschijnen en dan legt ge vaak niet meer direct de link…”

We stonden er zelf niet echt meer bij stil achteraf. Allez, jawel, af en toe in de weken die volgden.
Elke keer als dochter of man een pijntje hadden, speelde het toch wel door ons hoofd of het geen lyme-symptoom was.
Of die keer dat de dochter 12 uur sliep en vijf uur later al weer liep te klagen dat ze zo moe was. Terwijl ze anders nooit moe is.
We hebben allebei erg meegeleefd ook met het verhaal van Annelies, die na 15 jaar sukkelen Lyme als diagnose kreeg en nu eindelijk aan het herstellen is. Horror.
Het sluimerde dus wat in ons achterhoofd. Ik had ook al gevonden op dokter internet dat er steeds meer Lyme in Noord-Italië is. En als dan ook een echte dokter een bedenking uit…

Doosjes dus, een week lang. En vanaf nu altijd een lange broek en lange mouwen in de bossen.