Het was zo’n avond. Ge weet wel: lange werkdag, de hele dag rushen, buitenkomen en de man sms’en dat ik onderweg was, en dat er waarschijnlijk nog kip in de vriezer zat en dat hij die alvast kon ontdooien. Want dat ik zou improviseren, voedselgewijs. Eens thuis bleek er niks te improviseren: alles wat ik in mijn hoofd had zou niet lukken. Geen risottorijst meer. Geen graantjes. Geen noedels. Wel heel veel groenten, want man en kind hadden een uitstap naar de boerderij gedaan. Ik rommelde in de zaken, vond gigantische hoeveelheden boeren- en palmkool. En ik dacht aan Dorien.

Want de laatste twee weken lees ik elke dag in het nieuwe boek van Dorien. Thuiskomen. De titel klopt, op zo veel manieren. Ik kom thuis in het boek, het boek helpt mijn thuiskomen. En ik voel als ik lees hoe Dorien thuiskomt in dit boek.
In Thuiskomen staat een recept met kool dat ik van een post-it had voorzien. Want ik heb vaak kool, en eigenlijk vinden wij dat niet zo overdreven lekker.
Nu wel dus, want wat een fantastische saus is me dat zeg: gaargekookte kool, mixen, olijfolie en kruiden. Een een heerlijk strooisel eroverheen. Italiaans, leerde ik, maar ik was er zelf nooit opgekomen.

Dat brengt mij tot mijn punt. Heb ik toch wel geluk zeg. Twee heerlijke vrouwen in mijn omgeving schreven elk een al even heerlijk kookboek en die liggen nu allebei in de winkel en op mijn aanrecht. De boeken, niet de vrouwen.

Ik zou ze dan ook gemakkelijk samen kunnen bespreken (opnieuw: de boeken, niet de vrouwen), want dat is lekker efficiënt, maar ik ga dat niet doen. Ook al zijn het heel goeie vriendinnen, die twee, zoals ge hierboven kunt zien. De vrouwen, niet de boeken, deze keer.

Alhoewel. Hun boeken liggen ook vriendschappelijk en gezellig naast elkaar in de winkel, zoals ge hieronder kunt zien.

Allez, om maar te zeggen: iedereen vriend, iedereen blij, maar de kookboeken zelf, die verdienen elk een eigen blogpost. Waarin ik bovendien niet ga vergelijken, tenzij daarnet en in de volgende alinea misschien ook nog een beetje.

Want ik kan het heel gemakkelijk samenvatten, eigenlijk. Ons Kim, die kookt zoals ik kook. Lees: het moet wat vooruit gaan, niet te veel gedoe, een zak chips of een glas wijn bij de hand, veel improvisatie en zichzelf al eens voorbijlopend in enthousiasme. Het “weet ge wat hier ook nog lekker bij zou passen?”-type en dan een beetje chaos erbij. Kim kookt uitstekend (jaja, ‘t is zo, ge leest tussen de lijnen: ik durf van mezelf ondertussen ook zeggen dat ik wel mijn man sta in de keuken) en haar recepten zijn perfect mijn smaak. Haar boek, Honger!, staat vol dingen die ik elke dag zou kunnen maken en een heel aantal ervan zijn bovendien deel van mijn vaste repertoire hier thuis. Daar vertel ik u volgende keer over. Maar Kim kookt dus zoals ik kook.

Dorien echter, Dorien kookt zoals ik zou willen koken. Bedachtzaam. Geduldig. Weloverwogen. Zacht. Met meer aandacht voor elk facet van eten dan eender wie ik ken.
Ze denkt na over smaken, leest over technieken, leert en zet om naar hoe zij denkt dat het gaat werken. Ah, zoals Dorien kan vertellen over perfecte soep. De passie waarmee ze op zoek gaat naar graansoorten en wat een mens daar zoal mee kan aanvangen in een salade of een omelet: zo leergierig maken ze mensen niet vaak, geloof ik.
Als Dorien op bezoek komt, dan geeft ze een verzoeknummer, waar ze eigenlijk best wel wil eten in mijn stad. Die ene plek waarover ze spannende dingen heeft gehoord is dat dan. Op restaurant gaan dat is vervolgens geduldig proeven, overwegen wat er in het gerecht zou kunnen zitten, nog eens proeven, samen discussiëren over de kruiden. En het dan ook vragen aan de kok voor de bevestiging.
Bij Dorien op bezoek gaan, dat is een eindeloze rij “kleinigheidjes” die ze “vanmiddag had uitgeprobeerd” en die om ter lekkerst zijn — ik vond er al drie van die schone avond daar in Antwerpen in het boek, trouwens. Gij ook, Marie?

Thuiskomen, zo heet het boek van Dorien dus. En het is een plezier om te lezen. Ik heb het dan ook verslonden, van voor naar achter en terug. Het heeft prachtige hoofdstukken met lonkende namen als “de rijkdom van rijst”, “eieren waar je zacht van wordt”. Recepten, maar vooral ook goed geschreven teksten, vol dingen die mensen zoals ik graag willen weten en die het resultaat zijn van een jaar onderzoek, in boeken, bij experten en in haar keuken. Het resultaat is een boek vol geheime wapens, uit verschillende culturen, zodat ge klaar zijt om elke keukenoorlog te winnen.

Frequently Asked Questions.
– Kan een kookboek een krop in uw keel veroorzaken, al van pagina 1? Blijkbaar wel ja.
– Is deze post zeer enthousiast? Jazeker. Ge zijt een fangirl of ge zijt het niet. Preach.
– Staat Thuiskomen vol recepten waarvan ik instant weet wat ik ermee aanmoet? Neen.
– Grijp ik er nu al twee weken elke dag minstens een paar keer naar om iets nog een keer na te lezen? Oh, volmondig ja.

Ik verwacht dan ook dat, net als met Goed Eten indertijd, en de recepten uit De Moestuin van die andere een paar jaar later, dat Thuiskomen mijn huis en manier van koken zal binnensluipen. En dat ik binnen een half jaar, net als de vorige keren, bijna alle recepten zal toegevoegd hebben aan mijn standaard manier van in de keuken staan.

Dat gezegd zijnde ga ik nu een restje granen uit de vriezer halen voor mijn lunch van morgen. Ik wist niet dat het kon, maar nu wel (AHA!). En ondertussen kunt u gewoon zelf dat boek bestellen, hierzo. Of het halen bij uw favoriete lokale boekenboer, natuurlijk. Het Paard en Boekarest hebben het alvast in huis.