Ze hebben geen idee.

Ik moet het de afgelopen weken al honderd keer hebben gedacht. Ik dacht het terwijl ik naar haar keek, daar in die klas die ze begeleidde en toen ik stil glimlachte omdat ze dat zo mooi deed. Ik dacht het terwijl ik hen vertelde over dat ik wist hoe zwaar het nu was en hoe ik zeker was dat alles goedkomt. Ik dacht het op die bank, na dat gesprek, toen het minder liep. Toen ik even tien minuten moest zitten en mijn hoofd weer op orde moest krijgen voor ik naar huis kon.
Ik denk het elke keer als ik één van hen in de gang vraag hoe het gaat. Ik denk het als ik hun vermoeide gezicht zie, ik denk het als ik hen hoor praten over hun klas en hun dromen en hun bang zijn.

Ze hebben geen idee, denk ik dan.

Ze hebben geen idee hoe hard ik met hen meeleef. Ze weten niet hoe eenzaam en moeilijk het soms is om dingen te vertellen die ze misschien wel weten, maar eigenlijk niet willen horen. Ze weten het niet, hoe ik dagen loop na te denken over hoe ik iets kan verwoorden zodat ik duidelijk ben, maar toch genoeg respect toon. Ze hebben ook geen idee hoe ik mij voel als iemand van buiten de opleiding een compliment geeft over één van hen. Hoe ik dan blink van trots en hen duizend vuistjes wil geven.

Het is niet erg, dat ze het niet weten. Want dat komt nog wel. Binnen niet zo heel lang staan ze hier namelijk zelf, aan de lerarenkant.

Dan is het hun beurt om bezorgd te zijn, om woorden te wikken en te wegen. Hun beurt om trots te zijn en te glimlachen. Hun beurt om ‘s nachts wakker te liggen over dat ene kindje in de klas. Hun beurt om honderd keer te vragen hoe het gaat en alles nauwgezet in het oog te houden.

“Ze hebben geen idee,” zullen zij dan denken. “En dat is maar goed ook.”