“Ik heb drie keer geweend. Dus dat viel mee.”
“Oh? Toch drie keer? En waarom?”
“De eerste keer toen we vertrokken op de bus, omdat ik dan sowieso moet wenen.
De tweede keer toen de bus aankwam op bosklas, omdat ik dacht dat ik ging moeten overgeven.
En de derde keer toen we de tweede dag soep kregen die smaakte zoals de soep die jij maakt. En toen moest ik jou missen.”

Ze gaat vaak logeren aan zee, maar dan bel ik elke dag wel eens om dag te zeggen.
Tijdens een bosklas belt ge niet en hoort ge weinig. Er is een af-en-toe-facebook-foto waarop alle ouders dan vast even hard zitten speuren naar hun kind.

Ik speurde hard, ja, want deze editie was voor mij een lastige.
Meer dan de eerste keer toen me verzekerd werd: “oh, die weent vijf minuten op de bus en dan amuseert ze zich.” Ik geloofde dat, natuurlijk, en zette me over de vertrektranen heen.
Na drie dagen kwam ze terug: ze had zich niet of maar matig geamuseerd, had veel verdriet gehad en besloot toen dat ze *nooit* meer elders ging slapen als wij of haar grootouders er niet bij waren.

Enfin. Een jaar later slaapt ze al af en toe bij vriendinnen, maar ze blijft kieskeurig. Een jaar groter zag ze het iets beter zitten om op bosklas gaan, maar we kregen wel een paar weken van stress-buikpijn en veel gedoe.
Ze stapte woensdag “ik ga flink zijn” mompelend op de bus en weende haar vertrektranen.

Ik mompelde hetzelfde, want rationaliseren is mijn ding. Maar ik ben niet beschaamd om toe te geven: mijn onrustig hart werd drie dagen lang met moeite gesust. Want vorig jaar. Ik telde vrijdag dan ook de uren af.

En ze had tranen in haar ogen toen ze naar me toespurte. En haar vastpakking was stevig en lang. Maar ik zag ook een glimlach, en ze fluisterde “Het was leuk. Echt leuk.”

Met een hese stem. Want te weinig geslapen.
En vuile kleren want ik heb die al twee dagen aan hoor, natuurlijk zijn die vuil.

Ze stonk een beetje, zoals dat gaat na zo’n avontuur. Maar het rook vooral naar een kindje dat opeens veel groter is geworden.