Ik heb een zak vulling die zo groot is dat ik hem alleen met heel veel moeite gemanouvreerd kreeg naar de kelder. Er ligt vullingpluis overal op mijn terras. Het vullingpluis stinkt een beetje. Dat het doorweekt is, heeft daar voorzekers niet aan geholpen.

Het is een klassiek geval van hoe de dingen uit de hand kunnen lopen.

Het begon namelijk onschuldig op een een schone lentedag ergens in Malem.
Of neen: het begon in de Colruyt.
Of neen, het begon eigenlijk op FACTS.
Of nog beter: het begon met een goed rapport.

Want de dochter, zij had een goed rapport. Dat is erg flink van haar, en daarom kreeg ze een centje van mijn mama en zegden wij “je mag daarmee kopen wat je wilt”. We gingen de volgende dag toevallig naar FACTS, en het centje werd gespendeerd aan een Pikachu-knuffel. Niks groot. Gewoon, een knuffel.

De dochter was wild van de pikachu-knuffel, hij moest de volgende dag mee naar de colruyt, alwaar ze er een hele conversatie mee voerde, daar in de rayon tussen de pasta en rijst.
Deze schattigheid werd opgemerkt door een oudere dame die de dochter vroeg of ze van Pikachu hield en of ze er nog ene wilde. ‘t zal wel zijn, ja.

En zo stond ik een uur later, met een verfrommeld papiertje waarop — ter hoogte van de tomaat concassee — een adres was gekribbeld, op Malem. Voor de deur van een mevrouw die op haar zolder een MEGAGROTEOJOZODEMAXMAATPIKACHU had liggen van haar zoon. Die had het beest 25 jaar geleden gekregen en speelde er nu niet meer mee. Want jongens van 27 die met megagrote knuffels spelen: dat is een zeldzaamheid.

(behalve misschien op FACTS, geheel terzijde.)

MEGAGROTEOJOZODEMAXMAATPIKACHU verhuisde naar de Brugse Poort en bleek een beetje te stinken bij het openmaken van de zak waarin hij vermoedelijk al een tiental jaar had doorgebracht.

Dus MEGAGROTEOJOZODEMAXMAATPIKACHU moest in bad.

Wat blijkt? Stiksels van 25 jaar oud, die zijn geheel verstorven en komen los in bad. Redelijk rap ook.

En nu zit ik dus met een zak doorweekte, stinkende vulling. En een Pikachu-vel. En een dochterkind die over het vel aait en fluistert “niet wenen, Pikachu, mijn mama gaat jou herstellen en alles komt goed”.

Dat blind vertrouwen, dat is het schoonste aan die kindertijd.

Alles komt goed. Maar wel met vers niet-stinkend vullingpluis.