Ik kwam het al te zeggen: het zijn hier wanhopige tijden, met vreselijk veel les en een overvolle agenda. Vandaar dat het hier ook een beetje stil was, de laatste dagen.

(Vorige week verscheen er zo’n artikel over de werkdruk bij leerkrachten en het aantal uur dat ze kloppen per week, en ik dacht voor de lol dat ook eens bij te houden. Op woensdag ben ik ermee gestopt, omdat ik een beetje neerslachtig werd en omdat ik voor mezelf besloot dat ik het eigenlijk niet meer wilde weten. Ik werk namelijk 4/5 en de mensen die zeggen “dat is gewoon voltijds werken voor minder geld”, ik heb die altijd tegengesproken. En ik heb momenteel te weinig energie om mijn ongelijk toe te geven.)

Dagen getekend door vermoeidheid en wat overspoeld worden, dat zorgt niet alleen voor een regelmatige bleitinge, het geeft me ook bij momenten een nogal kort lontje. Ik ben daar niet fier op, maar het is nu eenmaal zo: na een hele dag praten en input en prikkels en vragen en nadenken, dan wil ik eigenlijk ‘s avonds alleen nog een pitta met andalouse in mijn hoofd steken en in de zetel liggen jammeren.
Het zijn die momenten waarop een discussie over het al dan niet meenemen van elektronisch speelgoed naar school of iets op het bord dat niet lekker is, al eens uit de hand durft te lopen en ik ruzie maak met mijn geliefden. Want echt komaan, hij is de 40 voorbij, dat gezeur over uw bord leegeten mag dan al eens stoppen.

Dat laatste zinneke was een grapje, mijn echtgenoot is een flinke eter. Hij kan bovendien redelijk goed tegen mijn kortvanstofstemmingen, wegens volwassen en nu ook niet meteen de gemakkelijkste in huis. Hij is heel begrijpend dus (lees: hij negeert mij al eens).
Ik vind het vooral zielig voor de dochter, die sneller dan gewoonlijk een snauw krijgt en die — ondanks mijn verwittigingen– toch niet ziet aankomen dat ik meer principes heb als ik moe ben. Iets van neen is neen is neen en stel u niet zo aan.
Pas op, ik vind die ruzies ook zielig voor mezelf, want ik heb dan achteraf een groot schuldgevoel en dan slaap ik niet goed en hopla de volgende dag is het allemaal nog lastiger. Hashtag firstworldproblems en ikwordmoevanmijneigen.

Een paar maand geleden las ik iets in een opvoedingsboek. Op het moment zelf rolde ik nogal hard met mijn ogen, zoals vaak bij zo’n boeken, maar ergens vorige week dacht ik eraan terug, begon ik er plots mee en ik ben er precies wel content van.

Het idee is simpel: per keer dat je iets doet waar je minder blij mee bent in je oudermodus of je zegt/doet iets waar je kind wat verdrietig van wordt (een laatmijgerust, een zagerij, een princieps-neen of gewoon keer uitvliegen over te veel lawaai want ge hebt hoofdpijn), verplicht je jezelf om in de minuten of uren daarna drie extra lieve dingen te doen. Een complimentje geven, eens gewoon meespelen zonder dat het gevraagd wordt, iets meebrengen van de winkel dat uw pup superlekker vindt, een extra verhaal vertellen,…eender wat. Kleine dingen.

Ge moogt met uw ogen rollen, ja.
Want doe ik anders nooit toffe dingen met de dochter ofzo? Jawel, natuurlijk. Maar ik moet toegeven dat het mij makkelijker valt in tijden van kabbelend leven in plaats van in periodes van onversneden hectiek.

Is dat pure compensatie? Natuurlijk. Zou ik niet beter gewoon altijd lief en vrolijk zijn? Ongetwijfeld.

Maar ook: is dit ideetje goed voor de sfeer in huis? Gigantisch, want de lieve dingen zijn altijd in het numerieke overwicht en dat scheelt al een eind. En zo bewust iets liefs doen voor de dochter, dat blijkt ook gewoon goed voor mijn eigen humeur.

Win win win. Probeer het eens als ge gestopt zijt met dat oogrollen.