Een paar maand geleden kreeg ik de vraag van de drie dames van This is How We Read, een blog die de boekenlezers onder u niet onbekend zal zijn, of ik zin had om een keer te swingen op dinsdag met hen. Omdat ze het vriendelijk vroegen, omdat ik niet hoef te dansen én omdat ik hun blog graag les, zei ik zonder aarzelen ja.

En dus leest u vandaag hier een stuk dat eigenlijk van This is how we read komt. En leest u bij hen mijn pleidooi voor de boekhandelaar van een tijdje geleden.

Maar ik moest dus een stukje kiezen. En ik zat volop in de examenverbetermarathon, en hoewel ik dus pricipieel wilde swingen, had ik geen tijd. Gelukkig kan ik zo’n dingen liefdevol delegeren naar mijn favoriete boekhandelaar, Maartje-van-Boekarest. Want kiezen uit een blog over literatuur, dat laat een mens best aan een kenner over. Ze koos een stukje over schrijven voor kinderen “Want dat past bij jouw achtergrond”. Voor het origineel: klik op de titel.

Schrijven voor kinderen.

Een leeuw met smetvrees. Een springlevend geflambeerd konijn. Een bagageband als slaapkamer. Een politiezwaailicht jatten. Het boek van Sinterklaas met Tipp-Ex bewerken. Een pratende zure bom en zijn moeilijke relatie met een tandarts die Mijnheer Krepeer heet. Waarom er al eens een koe op Dikke Thibault heeft gestaan.

Het was dolle pret, daar in de Wisper-cursus ‘Van kinderboek tot young adult’. Onder de enthousiaste begeleiding van Sandrine Lambert schreven we een hele stoet kleurrijke personages bij elkaar, in de meest doldwaze scenario’s. Terwijl onze fantasie zonder handrem van de helling denderde, bracht Sandrine ons de fijne kneepjes van het vak bij. We schreven dialogen -al dan niet innerlijk- speelden met spanningsbogen en verteltempo, creëerden sfeer en leerden hoe we kennis maken met onze eigen personages. We schreven scenario’s voor prentenboeken en slapstick voor achtjarigen.

Van de container tips&tricks die Sandrine over ons heen kieperde delen we er graag eentje dat ons erg nauw aan het hart ligt: kies een sappig conflict en laat dan de hele zaak dramatisch ontsporen. En dat deden we, in het onderstaande verhaal. De eerste paragraaf kregen we cadeau van de medecursisten, waarop we dan vrolijk mochten verder bouwen. Veel plezier met Een doodgewone zondagnamiddag.

Het is niet eerlijk! Tessa slaat haar armen over elkaar. Viggo mocht gisteren al als eerste op Skype en ik heb afgesproken met Julie. Binnen vijf minuten komt ze online. Komaan, mama! Ze moest snel iets bedenken, anders zou Viggo over een uur nog niet weg zijn. Zingen! O, wat had Tessa een hekel aan zingen. Maar ze opende haar mond en reproduceerde het Requiem van Mozart waar opa zo dol op is.

Tessa zong vals genoeg om melk te laten kabbelen. Wat best wel kon, want ze had de keuken tot haar concertzaal gemaakt. Zo wist ze zeker dat opa haar door de openstaande deur goed zou kunnen horen.

Opa zat te soezen in zijn rolstoel op de veranda. De zon sloeg vonken uit zijn kale knikker, zijn knokige handen wriemelden aan het geruite deken op zijn schoot. Aan zijn voeten lag Juffrouw Fontanella gevleid, als een grote, harige berg. Volgens papa was Juffrouw Fontenella het resultaat van een korte romance tussen een bouvier en een buffel. Het mishandelde Requiem bereikte de veranda. Juffrouw Fontanella trok geërgerd een wenkbrauw op. Opa ging verheugd rechtop zitten en floot algauw het wijsje mee.

Zo zonder vals gebit klonk het alsof iemand een mondvol puree door een blokfluit blies.

Juffrouw Fontanella trok ook haar andere wenkbrauw op.

Tessa verhoogde haar inspanningen om Mozart geweld aan te doen. Ze bracht haar handen samen voor haar buik en bewoog ze sierlijk naar buiten terwijl ze het volume verdubbelde. Als dat werkte voor operazangeressen, dan vast ook voor haar.

Buiten konden Juffrouw Fontanella’s gevoelige hondenoren zoveel geestdrift moeilijk verteren. Ze gooide haar kop achterover en huilde hartstochtelijk.

Opa floot mee alsof er aan het eind van het stuk prijzen voor geestdrift werden uitgereikt.

De buurman bonkte op de muur. Hard. Nog even’, dacht Tessa, ‘we zijn er bijna.’

‘Tuba mirum spargens sonum’, galmde Tessa.

‘Woewoewoewoe!’, zong Juffrouw Fontanella.

‘Fwietflubberflubberfwiet!’, floot Opa.

‘Is-dat-hier-nu-verdomme-bijna-gedaan!’, rapte de buurman, achter de muur.

Helemaal op dreef zette Tessa door en maakte zich op om aan het Rex Tremendae te beginnen, met Juffrouw Fontanella als backing vocals, wanneer een oorverdovende herrie alles overstemde.

‘Yes’, dacht Tessa, ‘het is zover.’

De moegetergde buurman had zijn oude luchtalarmsirene op de schutting gezet en draaide als bezeten aan de zwengel.

‘Den Duits’, riep Opa geschrokken, ‘Den Duits is daar!’ In zijn opwinding schopten zijn pantoffels Juffrouw Fontanella stevig in de buik. Dat was te veel voor het arme dier. Terwijl de buurman het geluid van zevenduizend brandweerwagens over de buurt liet walsen, sprong ze in paniek op. Ze rende wild blaffend een paar rondjes rond Opa’s rolstoel, waarbij haar leiband zich om hem heen wikkelde, en schoot als een pijl uit een boog de achtertuin uit. Met Opa als een verrimpelde Ben Hur in haar zog draafde ze voorbij mama, die net aan kwam fietsen.

Mama zuchtte. Kalm zette ze haar fiets tegen de achtergevel, negeerde de ziedende buurman en liep door de veranda naar de keuken. Ze vergastte Tessa op haar speciale er-zwaait-straks-wat blik en stak haar hoofd door de deur naar de traphal.

‘Viggo! Viggo! Kom onmiddellijk naar beneden en ga Vava terughalen voordat hij omkantelt. Viggo!’

‘Wat? Alweer?’, klonk het van boven.

‘Viggo! Nu!’

Viggo kwam van de trap gestommeld. Op weg naar de achtertuin wierp hij Tessa een vuile blik toe. Tessa haalde schaapachtig lachend haar schouders op.

‘Viggo! Vlug wat!’, zei mama.

Viggo schakelde over op een sukkeldrafje en verdween in dezelfde richting als Opa, terwijl mama zich opmaakte voor een potje schreeuwen naar de buurman. Ondertussen glipte Tessa de trap op. Ze sloot zonder een woord te zeggen het Skypevenster met de boeventronie van een van Viggo’s vrienden en belde Julie.

‘Hoi’, zei Julie, ‘dat duurde nogal. Alles ok met jou?’

Tessa keek over het laptopscherm door het raam. In de verte draafde Juffrouw Fontanella langs het maisveld, met Opa wild hossend erachteraan. Zijn deken wapperde als een cape over zijn magere schouders terwijl hij met zijn resterende pantoffel op Juffrouw Fontanella roffelde. Door de stofwolk die ze achterlieten sjokte Viggo, hopeloos te laat om Opa nog te redden voor de eerste bocht. Plots zeilde een verongelijkt kijkende tuinkabouter voorbij het raam, om kletterend te pletter te slaan in de tuin van de buurman. Mama hield het vandaag niet bij schreeuwen alleen.

‘Alles ok hoor’, zei Tessa. ‘Een doodgewone zondagnamiddag.’