“Ik heb deze ochtend tegen Daniella gezegd dat ze Wiebel niet mag wegdoen, hoor.”

Aan het woord is de dochter. Daniella is onze poetshulp. En Wiebel woont al een half jaar in ons toilet. En we hadden de avond voordien ontdekt dat ze kindjes zou krijgen.

De dochter, die heeft een haat-liefde-verhouding met all things kriebelbeesten. Ze heeft er eigenlijk geen schrik van, maar af en toe verliest ze zichzelf in door haar peergroep ingegeven aanstellerij. Iedereen in haar klas is bang van spinnen, dus zij dan opeens ook. Zoiets. Terwijl ze eigenlijk zot is van alle beesten, krabben vangt met haar handen, kikkers knuffelt en duizendpoten verzamelt. We hebben tientallen foto’s waarop ze iets doet zoals hieronder.

Maar tijdelijke hysterie dus, bijwijlen. Ik heb veel begrip voor mensen met een fobie, maar dat is het bij de dochter dus duidelijk niet. Alleen wordt het dat wel in haar hoofd als we niet opletten, want ze heeft een genetisch ingegeven gevoel voor overdrijven en drama.
Enter Wiebel. Die was precies op het juiste moment op de juiste plaats: dochterkind had net beslist dat ze schrik had van spinnen en toen was Wiebel er opeens, in ons toilet. Wij weigerden haar weg te halen en gaven haar een naam, als een soort van opvoedingsmaatregel. Niet trunten, het is gewoon een spin. En neen, ge gaat niet naar boven naar het toilet. Na twee dagen babbelde ze tegen Wiebel terwijl ze op het toilet zat. En weg was haar spinnenschrik, even plots als hij gekomen was.

Vorige week waren de kindjes er opeens. Tientallen kleine Wiebels, in de hoek van het toilet. Zij was euforisch. De man deed van MOHZOCOOL en nam foto’s. En ik zit me vooral af te vragen of dat niet volledig uit de hand gaat lopen, daar in ons toilet.

Aan iedereen op bezoek die pipi moet doen: sorry alvast. We hebben ook een toilet boven, als ge een beetje privacy wilt.