Mijn 1 september is uw 1 januari.

Dit gevoel zal onderwijsmensen niet onbekend zijn: een nieuw jaar begint bij mij met een nieuw schooljaar. Veel meer dan met het veranderen van het laatste cijfertje van de datum, betekent 1 september een schone lei, een verse broek en een nieuw paar schoenen. En goede intenties.

De vakantie was plotsklaps gedaan en ik bestond even plots nog louter uit goede voornemens. Ik begon opnieuw te werken en maakte tegelijk een verbeten start. En ik ben vastbesloten om vol te houden.

Sport.

Ik sport. Voor echt.

*zwijgt en laat de verbijsterde lezer even tot zichzelve komen*

Het zit zo.
U weet misschien ondertussen dat ik niet bepaald sportief van aard ben. Ik ben tolerant, daar niet van: als u graag marathons loopt of een kick krijgt van zumba, ga gerust uw in fluo-legging gehulde gang. Maar het is algemeen gezien gewoon niet echt iets voor mij.
Ik vind sporten al mijn hele leven een beetje tijdverlies, en het helpt niet dat uitvoeren van dat soort activiteiten zelden bijdraagt tot algemene elegantie. Noem het misplaatste ijdelheid, maar ik heb het niet zo voor van die onflatterende outfits, een rood aangelopen hoofd en zweterige basketsloefkes.
Ik heb lang gedacht dat het luiheid was, maar daar heeft het weinig mee te maken. Ik ben op alle andere vlakken een behoorlijk een energieke en actieve mens. Of zoals mijn immer charmante echtgenoot in zijn laatste voorstelling stelde: “Mijn vrouw is niet lui. Mijn vrouw is niet graag moe.” True that.(*)

(*) Alle andere dingen die hij in zijn voorstellingen over mij vertelt zijn gelogen of op zijn minst zwaar overdreven, trouwens.

Maar goed. Lang verhaal kort: ik heb sinds een maand toegegeven en ben beginnen sporten.
Ge kunt ook moeilijk anders dan toegeven in dit geval. Als ge na bijna 10 maanden pijn en frustratie, én een tocht langs huisdokter, chiropractor, osteopaten, kinesist, echo’s en MRI-scans bij een rugspecialist in zijn praktijk zit en die rugspecialist zegt :”We gaan dat oplossen. Met kine, en sporten.”

Dan weet ge het wel. Dan maakt ge kine-afspraken. En dan begint ge te sporten. Want onflatterende outfits, een rood aangelopen hoofd en zweterige basketsloefkes zijn nog altijd minder erg dan de zoveelste nacht op rij wakkerliggen omdat uw rug voelt alsof er die dag een camion overgereden is.

Ik zwem. Twee of drie keer per week, bij voorkeur in open water zoals de Blaarmeersen, want zwembaden – die kotjes waar iedereen op blote voeten heeft staan druppen, het lawaai, de klamme en beklemmende warmte – zijn eigenlijk niet echt iets voor mij. Ik ga het wel doen hoor, maar mijn voorkeur gaat naar in echt water zwemmen.

En waarom ik dat vertel?
Als het op het internet staat, dan is mijn ego gemotiveerder om door te gaan, ook als de pijn binnenkort hopelijk afneemt.
En ik dacht bovendien: misschien weet het internet wel waar ik een schone wetsuit kan kopen, zodat ik straks zo lang mogelijk buiten kan blijven zwemmen.

Een mens weet maar nooit. Roep maar in de commentaren!