De eerste keer dat wij drie lange weken op reis zouden gaan, vroeg ik aan mijn toen nog onwettelijke “Zou dat te vinden zijn, iemand die op ons huis wil komen passen? Zullen we eens rondhoren?” Ik vond dat namelijk een geruststellende gedachte: de kat die liefde en aandacht zou krijgen als voornaamste reden, de planten die water zouden krijgen, het gras afgereden en het huis dat bewoond zou zijn.

Ik hoorde rond, en in geen tijd had ik iemand gevonden. En dat is ondertussen al elk jaar zo. Het eerste jaar vrienden die midden in een verhuis zaten (handig, kunnen verhuizen en niet moeten nadenken waar je bed staat en wat je nog niet mag inpakken). In jaar twee de dochter van buren met haar gezin, die inwoonden bij de ouders tijdens een verbouwing en wel een paar weken “vakantie in een echt huis” wilden. Het derde jaar was het de BFF, die toen nog in een appartement woonde, en een huis waar je in den hof kunt zitten wel aangenaam vond.

Ook dit jaar was het meteen in orde: een hoogzwangere vriendin wiens huis tegen vocht geïnjecteerd moet worden. Zo chemische toestanden zijn niet goed voor mama en baby — om nog maar te zwijgen van dat vervelende stof als ge muren afkapt — en dus doen ze het in onze reisweken en komen ze ondertussen hier wonen.

Win win, noemen ze dat, geloof ik: wij met een gerust hart naar de buitenlanden, zij een praktische oplossing voor een niet-zo-heel-groot probleem. Ik zou het iedereen aanraden.