– Zelfs door mijn neus, hé mama.
– Echt, schatteke? Wauw.

Ik stond in de gang, in het lokaal waar ik net uit was weggelopen praatten mijn collega’s over kinderarmoede. Mijn lip trilde.
Een uur voordien was er blijkbaar een gemiste oproep geweest van de school en dan een sms van de echtgenoot dat de pup ziek was en hij haar zou ophalen.

Ze had overgegeven door haar neus. Daar was ze behoorlijk trots op. Ik was vooral bezorgd, want de oorzaak was niet een buikgriepje maar een harde val in de turnles.
En ik zeg harde val, maar ik bedoel eigenlijk

En toen moest ik een salto doen van L., en ik deed dat en toen is mijn knie in mijn oog gevallen.
Ik had zo veel pijn. Superveel. En ik was aan het wenen. En toen ben ik gevallen op weg naar de meester omdat ik duizelig was en toen moest ik aan de kant een beetje wenen.
R. en A. waren superlief: R. heeft de hele tijd op mijn rug gewreven. A. zei dat ik aan iets anders moest denken. Ze riep de hele tijd DENK AAN IETS ANDERS MIRA DENK DAT GE EEN GROTE ZAK CHIPS AAN HET ETEN ZIJT DAN GAAT DE PIJN WEGGAAN.

Na het even rusten was er blijkbaar nog steeds duizeligheid, misselijkheid, een uur later overgeven door de neus en bijgevolg een namiddag bij oma in de zetel. Het gaat beter ondertussen. Ik kreeg ook een schamper opgetrokken wenkbrauw toen ik daarnet grappend zei dat ik haar elk uur zou wakkermaken, deze nacht.

Dus het is vast ok, ik voel het. Het dochterkind is een halve aap en een gevaarlijk acrobaat, en hoewel ik liever niet toekijk, kan ik daar behoorlijk wat vertrouwen in hebben. Nu heeft mijn vertrouwend moederhart een deukske gekregen, ook dat voel ik.

Ik ga een beetje aan een zak chips denken en hopen dat het rap weer overgaat.