Bommelding en een klemtoonprobleem.
Dinsdag nam ik mondelinge examens af. We schrijven iets voor de middag, en ik had op dat moment al een 25-tal studenten gezien.
Ik weet niet of u ooit al mondelingen hebt afgenomen, maar ik verzeker u: er zijn weinig facetten aan mijn job die lastiger zijn dan een hele dag examineren.
Zo vlak voor de middag, dat is vaak het moment van het kleine dipje. Er was dan ook niemand die verwonderd was of beschuldigend keek toen ik vroeg “sorry, ik was heel even afgeleid, kan je dat laatste nog eens herhalen?”
Het was echter niet door de honger. Of door de vermoeidheid. De oorzaak was een bericht op mijn gsm, die tijdens de examens altijd naast mij ligt om het uur in de gaten te houden.
Het bericht verscheen.
Ik las het vluchtig.
Ik dacht wat is een bommel-ding en waarom is er zo één in de straat van de kleine haar school?
Mijn hoofd verwerkte de informatie een paar seconden.
OW FAK. EEN BOM-MELDING.
Stomme klemtoon.
En toen was de concentratie een beetje weg, u zal mij dat niet kwalijk nemen. Ik laste een korte pauze in, en deed wat telefoons, want toch wel een stresske. Niet omdat er een verdacht pakket was gevonden, want ik vind verdachte pakketjes die gevonden worden altijd een beter idee dan degene die niet gevonden worden, en eens die stoere robot van Dovo in de buurt is, kan er niet veel meer verkeerd gaan, right?
Allez, ik heb toch nog nooit gehoord in het nieuws “Er was een verdacht pakket, politie en Dovo kwam ter plaatste, en het explodeerde toch en de halve wijk was vernield.”
Mijn bezorgdheid was vooral: stel dat ze moeten evacueren, hoe moet ik dat dan regelen?
Want ik ken mijn bloed: zo van die stresssituaties, enig drama is haar niet vreemd op dat moment. Twee telefoons later wist ik dat ze voorlopig op school mochten blijven, en dat er een bevriende papa haar zou meenemen, just in case.
De examenstroom ging verder. Ik deed van focus, ook wel een beetje om niet te veel aan de bom te denken (dat van dat drama, ze heeft dat niet van vreemden).
Want ik geef eerlijk toe: mijn hart klopte pas weer normaal toen er op facebook een bericht verscheen dat het pakket gecontroleerd tot ontploffing was gebracht. En dat er alleen kartonnen dozen inzaten.
Ik was vlakbij en ik heb er niks van gemerkt. Damn zeg, al die fuzz gemist!
Hoe laten ze een doos vol karton eigenlijk ontploffen? 🙂
Zwijg me van bommèldingen. Dacht ik twee jaar geleden aan een rustige paar laatste weken te beginnen en dus uit te bollen naar mijn pensioen, met enkel de dagdagelijkse beslommeringen. Moesten we nog al de campussen van de univ ontruimen door een vroegochtendlijke (< 7:00) e-mail met een knallende aanzegging. En alle campussen (want er werd niet vermeld waar HET ging gebeuren): was dat inclusief of exclusief de hogeschoolcampussen die een paar weken later officieel aangehecht gingen worden? Politie verwittigen, rector, beheerders, eigen dienst: allemaal uit hun bed of van hun ontbijt bellen. Iedereen naar buiten werken en proberen vermijden dat ze aan de andere kant of op een andere campus weer naar binnen gaan. Opletten voor persmuskieten, dat ook nog. Interventieploegen standby houden op een veilige plek (waar?). Alle sleutelbossen van alle gebouwen opvragen en dan constateren dat er proffen zijn die op eigen initiatief sloten vervangen hebben zonder dat aan te geven …
Enfin, mijn dag begon om 6:30 en eindigde diep na 22:00, nadat ik met een paar collega's, met DOVO en hun honden, gebouw na gebouw, verdieping na verdieping (géén liften gebruiken!!!, geen gsm's meenemen!!!, geen licht aansteken!!! …), deur per deur afgelopen heb.
En intussen dan nog eten en drinken regelen voor alle hulptroepen ook (na CLEAR van de cafetaria gewoon alles leeggeroofd 🙂 ), want die hebben alleen eten en drinken voor hun honden bij, he. Die hebben normaal maar interventies van een uur of twee. Bij ons was dat dus heel de dag en heel intensief. Ge had die moeten zien aanvallen op de broodjes, koffiekoeken en koffie!
Als ik nu iets hoor over een bomalarm, loop ik nog altijd in gedachten alle protocols af.
jikes!