Indicaties dat uw rock’n roll niet geheel intact meer is, deel ikbenfeitelijkgestoptmettellen.

Als ge op een feestje staat te praten met kameraden die ge alleen op dit soort feestjes nog tegenkomt (iemand van de vroegere bende was veertig nogmaals vijfentwintig geworden).
Als het gesprek dan gaat over de groenten uit de moestuin — want die hebt ge allemaal ondertussen.
En als dat gesprek over de groenten langer dan een uur duurt. En niemand in het gezelschap vindt dat een saai gesprek.
Integendeel: de volgende dag krijgt ge sms’en om dat recept nog eens te herhalen.

Dat zijn indicaties. Maar ik zeg u, meelezende youngsters: er komt een moment dat ge dat oprecht niet erg meer vindt, maar gewoon euforisch blij zijt dat iemand u vertelt over boontjes inmaken en pasta met courgette. Want er zijn altijd boontjes en courgettes te veel.

Ik moest daaraan denken, aan dat feestje en dat gesprek, toen vorige week iemand zei: ik lust dat niet, andijvie.

Want ik had daar exact discussie gehad.

Hoe? Gij lust geen andijvie? En ge eet wel witloof? Dat kan niet, jong.

Want het is wat het is, lieve mensen: andijvie is niets anders dan witloof met groene blaadjes. In het Engels heet witloof endives en etymologie heeft altijd gelijk. Maar geloof mij niet op mijn woord, het staat ook overal op het internet .
Toegegeven, in het moestuinboek van mijn favoriete groenselexperten staat “familie van de sla”, maar Madame zelve verzekerde mij daarnet nog in een facebookconversatie:
“Moesten ma witloof en pa sla een kindje krijgen dan zou het wel eens een andijvieke kunnen zijn.”

Heb ik mijn punt bewezen? Ik dacht het ondertussen wel.

Waarom zijn er dan zo veel mensen die er niet van moeten hebben? Wel, het probleem met andijvie is vermoedelijk dat het verkeerd wordt klaargemaakt. Zo op Vlaamse klassieke wijze platgekookt met bechamelsaus, dat is goed voor één keer, maar het doet een groente onrecht aan. Want ook dat hebben wij van ons Dorien geleerd: bittere groenten die te lang hebben gegaard, zijn onsmakelijk. Zoals spruiten: superlekker als ze kort worden gebakken of geroosterd en dan met wat citroenzeste erover. Niet te harden als ze langzaam en lang gestoofd zijn.

Daarom! Een Recept! Of zoals sommige mensen het durven noemen: een vage beschrijving.

nodig:
* Lekkere pasta (De Cecco en Barilla zijn mijn favorieten hier in de supermarkt, maar misschien hebt gij een veel beter merk — in de commentaren ermee)
* goeie olijfolie
* ajuin (ik nam één grote) en look
* iets van noten (pijnboompitten of hazelnoten bijvoorbeeld, maar er zijn voorzekers nog soorten die wel zouden werken)
* andijvie (Ik reken een grote andijvie voor twee volwassenen plus kind, en deze keer deed ik er ook nog een stronkje of twee verdwaalde witloof uit de frigo bij. Want witloof en andijvie…)
* peper, zout
* misschien wat pesto of room (zie verder)
* parmesan of grana padano of een andere harde kaas. We gaan niet moeilijk doen.

Zo maken:
Kook pasta. Verwarm ondertussen wat lekkere olijfolie in de wok en bak flink wat pijnboompitten of gehakte hazelnoten aan. Haal ze uit de wok en hou apart.

Hak een ui fijn en fruit die in nieuwe olijfolie in de wok, met wat peper en zout. Voeg een fijngesnipperde teen knoflook toe en bak deze nog een paar minuten mee. Eventueel kunt ge hier een paar soeplepels pesto toevoegen (ik had nog een overschot pesto van postelein staan van eerder deze week). Gooi er alleszins een soeplepel of drie van het kookvocht van de pasta bij.

Snij de andijvie dwars in fijne repen. Zet het vuur hoog en doe de groenten in de wok. Roerbak en kruid met veel peper en zout.
Op het einde kan je eventueel een scheut room toevoegen. Voor mij moet dat niet, maar sommige mensen hebben het graag sauzig, schijnt. Ik doe normaal gezien enkel olijfolie en kaas.

Giet ondertussen de pasta af en roer die onder de groenten. Overgiet met een scheut olijfolie, rasp flink veel kaas eroverheen en eet onmiddellijk op.

Lekker jong, andijvie.