Over oudercontacten.
Ik kwam gisteren een linkje tegen en ik was al aan het delen op Facebook, en er vanalles aan het bijschrijven, tot ik me realiseerde dat ik me had voorgenomen om zo’n dingen voortaan gewoon hier te doen. Omdat het uitgebreider kan en minder vluchtig is op deze manier. Het is nog steeds januari, dus die goede voornemens zijn er nog, voorlopig.
Enfin. Ik las dit, over een oudercontact in de eerste kleuterklas en mijn moederhart bloedde. En mijn onderwijshart weende. Want eigenlijk is dat trouwens hetzelfde hart, tot op zekere hoogte.
Eerst en vooral een onderwijs-bedenking. En ik hoor het erg graag in de commentaren wat u daarover denkt, als ouder of als leraar.
Ik vind het evident dat kinderen opgevolgd worden en dat daar binnen scholen registraties van worden bijgehouden.
Maar ik vraag me wel af in hoeverre het in detail meedelen van die metingen en registraties aan ouders een goed idee is.
Kinderen ontwikkelen bijvoorbeeld op kleuterleeftijd zo verschillend dat het doorgeven van zaken als “hij knipt minder goed dan gemiddeld” of “hij is verbaal sterk voor zijn leeftijd” misschien niet zo nuttig is en voor onnodige onrust (in de ene richting) of te groot belang aan een sterkte (in de andere richting) kan leiden.
Het lijkt me een beter idee om het te hebben over welbevinden van kinderen (Wat is hij vrolijk!), te vertrekken van de opvallende sterktes (Ze is vaak zo behulpzaam bij het uitdelen van de bekers of het opruimen!), of heel uitgesproken vaardigheden (ze babbelt een eind weg, en ze maakt al mooie zinnen) te benoemen. Misschien is het een goed idee om de werkpunten nog even zo te laten, tenzij er een doorverwijzing moet gebeuren of er echte problemen zijn die de juf of meester niet alleen kan opvolgen.
Toen wij de dochterschool kozen, nu ondertussen meer dan vier jaar geleden, was het één van de zaken waar ik heel blij om was: geen oudercontacten. Men ging ervan uit dat je elke dag de juf of meester van je kind kan spreken en dus niet moest wachten tot een vastgelegd tijdstip om het te hebben over de kinderen.
Ik vind dat de meest logische manier van communiceren. Twee keer per jaar was er wel een vastgelegd contactmoment: de portfoliomiddag, waar de kinderen hun groeiportfolio tonen aan de ouders.
Die portfolio’s, ik vind dat ongelooflijk schoon: al van in de eerste kleuterklas selecteert het kind zelf de “stukken” die illustreren wat ze hebben gedaan dat semester, tekeningen en andere zaken die progressie tonen. In een redelijk gestructureerd gesprek met en onder begeleiding van de juf of meester, vertelt het kind dan zelf aan de ouders over dat portfolio. Schone momenten.
Het portfolio is er nog steeds, op De Feniks, maar er is nu ook één keer per jaar een oudercontact. Ik was sceptisch en zelfs wat teleurgesteld toen dat aangekondigd werd, want ik vond dat gelijk niet passen. De vraag kwam van de ouders, hoorde ik, omdat niet iedereen de tijd en ruimte heeft om voor of na school met juf of meester af te spreken. Ik vond dat spijtig, maar als het merendeel van de ouders dat zo aanvoelen, dan is dat zo.
Ik was ongelooflijk opgelucht na de twee oudercontacten die wij al hadden: het eerste was vorig jaar in de kleuterklas, waarbij de juf een hele fijne methodiek gebruikte, en het tweede recent in het lager, waarbij er veel werd verteld over hoe de dochter is in de klas, en best weinig over haar prestaties.
Over die fijne methodiek, trouwens.
Op de tafel lagen kaartjes met eigenschappen. De ouders mochten er een paar kiezen waarvan zij dachten dat het bij hun kind pastte, en de juf had er ook zo een paar gekozen. De overeenkomsten en verschillen in de gekozen kaartjes vormden de basis voor het gesprek. Dat is superinteressant, want niet alle kinderen zijn hetzelfde op school als thuis…
Nog handige hulpmiddelen vind je trouwens bij klasse.
Een lang verhaal. Om samengevat te zeggen: wat in het artikel in Charlie staat, er zijn veel mensen binnen het onderwijs die daar ook verdrietig van worden. Ik heb vanmorgen bij mijn pedagogencollega’s nagevraagd wat wij op de lerarenopleiding onze studenten meegeven. Ik krijg syllabi doorgestuurd waarbij er erg veel nadruk wordt gelegd op de kracht van de positieve boodschap en waar steeds herhaald wordt dat het om meer gaat dan prestaties.
Vermoedelijk gebeurt het al vaak op die manier. En als dat niet zo is: ik vind zo’n bedenkingen iets om eens aan te halen op een ouderraad. Want daarvoor dient zo’n inspraakorgaan.
ik denk dat de meeste leerkrachten echt zo denken, maar…zoals je zelf zegt: tenzij er moet doorverwezen worden, of als er echte problemen zijn……dan steigeren ouders plots: MAAR DAT IS ONS NOOIT VERTELD….en wij kregen/krijgen dan soms echt heel vervelende situaties: ofwel wordt de leerkracht die een probleem aankaart niet geloofd, ofwel krijgen de vroegere leerkrachten opmerkingen waarom zij het dan niet gemerkt hadden of gemeld….. sommige leerkrachten vinden misschien wel niet het goede evenwicht tussen: een “probleempje” melden en positief zijn, zelf probeer ik altijd, voor elk “negatief” punt zeker 5 positieve aan te halen, want het welbevinden van kinderen is zeer belangrijk, maar dat van ouders ook hoor!!!!
Ik ben ouder in dezelfde school als jouw dochter, en een van die ouders die niet direct vragende partij waren voor een extra oudercontact buiten de portfoliogesprekken. Ik geef toe: tot nu toe was het ook nog niet aan de orde voor ons wegens weinig nood aan extra info-uitwisseling ondanks het feit dat wij nochtans ook niet frequent tijd hebben voor een babbel. Mijn ervaring is dat het feit dat er geen oudercontacten waren helemaal geen belemmering vormden voor gesprekken tussen ouders en leerkrachten (beide partijen gaan uit van het principe “als er echt iets is, horen we het wel”). Maar: ik kan mij voorstellen dat de drempel hoger ligt of lag voor sommige ouders en dat een structureel oudercontact misschien een hulpmiddel kan zijn. Bovendien: helemaal eens met de pluim voor de gekozen methodiek tijdens het gesprek over mijn kleuter. En zelfs over onze grotere zoon gaat het zelden of nooit over ” zijn prestaties “. Dag is ook niet onze eerste bezorgdheid of vraag en de leerkracht is ook niet gewonnen voor dergelijke gesprekken. Niettemin denk ik dat ze er wel op ingaat indien ouders er expliciet naar vragen.
Ah, en wat ik nog wilde toevoegen: ook zonder ook maar één ding te zeggen over (intellectuele) prestaties kan er best wel ruimte zijn voor werkpuntjes. Sociale werkpuntjes, bv. leren omgaan met kritiek, leren luisteren naar andere kinderen, zich aan de zelf opgestelde planning leren houden, voor zichzelf leren opkomen… Mijn gevoel is (maar ik kan fout zijn natuurlijk) dat “klassieke” oudercontacten misschien nog te vaak door ouders en leerkrachten (de vraag kan van beide kanten komen) worden aangegrepen om vooral (intellectuele) prestaties te bespreken. Maar eigenlijk staan vorm en inhoud volledig los van elkaar. Op zich is er niets in te brengen tegen een klassiek/structureel contact tussen ouders en leerkrachten. Ik voel wel niet zo veel voor de invulling die er blijkbaar in sommige – hopelijk zeldzame – gevallen aan wordt gegeven, zeker bij jonge kinderen. En zoals gezegd: een structureel oudercontact is voor heel wat ouders jammer genoeg de enige manier waarop ze eenvoudig en minstens X keer per jaar met de leerkracht in gesprek kunnen gaan. In die zin ben ik pro.
Bij ons is het echt afhankelijk van de leerkracht.
Vorig jaar ging het om ‘moeten kunnen’
Dit kan ze, dit nog niet.. Naar het eind van he jaar toe moet ze dit en dat kunnen… (Ging dan echt om dagen van de week,tellen tot 10,…) dat was 1ste kleuter.
Nu in de 2de kleuter ging het meer over welbevinden..
Wel nog even van ‘verbaal sterk,…’ maar vooral. Fien voelt haar zus en zo.. En om haar eventueel beter te doen voelen kunnen we dit en dat doen. In klas pak ik dat zo aan.. Hier is ze sterk,daarin minder,…
De laatste manier vind ik als ouder véél aangenamer.
Zo’n tof uitgangspunt van die kaartjes!! Echt fijn zeg!
Ik begrijp niet wat er zo erg is aan een oudercontact. Veel ouders zijn daar wel vragende partij voor en terecht. Communicatie tussen de leerkracht en de ouder(s) is cruciaal, en voor / na school is daar vaak onvoldoende tijd voor. Bovendien kan alles wat gezegd wordt op zo’n informeel moment, ook op een oudercontact gezegd worden. Ik vind in je bericht geen enkel argument waarom oudercontacten ‘slecht’ zouden zijn, jammer.
Ten tweede: we worden doodgeslagen met berichten van pedagogen dat we onze kinderen positief moeten benaderen. En natuurlijk: er zit een grond van waarheid in. Ik ga aan mijn vierjarige zoon die moeite heeft met uitspraak, ook niet de hele dag lopen zeggen dat ik hem niet versta en dat hij duidelijker moet praten. Volledig mee akkoord. Aan de andere kant mag mijn zoon best weten dat we (‘we’, ja, zo zeg ik dat) wat extra energie en tijd gaan steken in die uitspraak. Dat is nodig, en met wat extra stimulatie zal het hem ook lukken. Dat kan ook op een leuke manier, bovendien. Kinderen, ook kleuters, mogen volgens mij best gewezen worden op dingen die nog niet vlot lopen. De toon waarmee dat gebeurt is doorslaggevend, maar omwille van die toon zeggen dat we meteen het hele idee van ‘wijzen op dingen die nog niet zo goed gaan’ wegsmijten: neen. Leren omgaan met kritiek / commentaar is in mijn ogen heel belangrijk. Zoiets moet je opbouwen, geleidelijk aan, maar ervan uitgaan dat kleuters daar de kop van in zijn: ik geloof dat niet.
Wijzelf, volwassenen, kunnen eigenlijk ook heel slecht omgaan met kritiek. We denken voortdurend bejubeld te moeten worden en houden pleidooien voor mildheid en mededogen, wat natuurlijk belangrijk is, maar we vergeten dat ‘iets negatiefs (kunnen) zeggen’ (‘ik vind dit niet zo goed’, ‘je hebt hier een steek laten vallen’) ook onontbeerlijk is. Alleen moeten we dat leren relativeren, een plaats geven. En dat is belangrijk vanaf de kleuterschool.
Ik zou zelf dus een pleidooi willen geven voor duidelijke, waarheidsgetrouwe info op een niet-aanvallende toon en met ouders die zich niet meteen aangevallen voelen. Onze kinderen ZIJN nu eenmaal niet allemaal genieën, neen. En zijn ZIJN niet allemaal doodbraaf en hypersociaal en creatief. En weet je wat? Dat is niet eens erg. We kunnen hen daarmee leren omgaan, en ervoor zorgen dat ze allemaal voldoende kansen krijgen om te worden wat ze willen zijn.
Mijn jongste zit in de eerste kleuterklas, bij een deze zomer afgestudeerde juf. Een fantastische juf, waarbij ik een heel fijn oudercontact had met veel aandacht voor alle positieve punten en kwaliteiten, hoe ze is in de klas en welke vriendjes ze heeft. Niks over werkpuntjes, zwakkere punten… tis een prachtjuf, die onze kinderen heel goed kent, heel goed nadenkt over wat ze doet en hoe ze het doet, die thema’s kiest samen met de kinderen, en dat alles met heel veel enthousiasme. Ik kus al van in september mijn twee pollekes…
Wij zijn wel best tevreden dat er een oudercontact is.
‘s morgens zet ik de kinderen af op school, als ik goed laat ben stat er een juf aan de deur en 1 keer om de 2 weken is dat de juf van de dochter. En dan mag het niet te druk zijn. Dus ‘s morgens over de dochter praten dat kan gezien alle voorwaarden 1 of 2 keer op schooljaar lukken.
‘s Avonds gaan we de kinderen tussen 6 en 7 halen, dan is er geen juf meer te zien. pakweg 1 keer per maand om wat voor reden ook, gaan we de kinderen op school halen, dan moet het al treffen dat er geen andere ouders bij de juf staan om te praten.
Dus ja, een oudercontact waarbij zowel juf als wij tijd vrijmaken om eens wat te overlopen en gedrag/vaardigheden te bespreken, dat zou nog frequenter mogen zelfs ipv 2/jaar.
Tot nog toe (nu zit ze in 2e kleuterklas) verliep dat altijd behoorlijk positief denk ik, ik kan me niet direct kritiek of werkpuntjes herinneren.
bij ons verliep het oudercontact in het eerste kleuter ook volledig met een checklist van wat hij wel en niet kan. Ik moest mij wringen op een mini-stoeltje waarop ik ongelofelijk ongemakkelijk zat, ik hoopte al dat het niet in twee ging barsten. De vorige juf had een klasblog, daarop konden we de avonturen volgen maar nu in het tweede kleuter is er nul informatie, behalve hetgeen ik zelf uit mijn zoon sleur. Misschien iets dat ik kan melden op het oudercontact 😉
Die kaartjes-methodiek, die zat zo goed! Het ging vanzelf over hoe is het kind in de klas, hoe voelt het zich – veel meer dan wat kan hij/zij wel of niet. Wat een onzin trouwens, om (ouders van) jonge kinderen daar op zo’n jonge leeftijd al mee rond de oren te slaan.
Wij hebben twee keer per jaar oudercontact voor onze vijfjarige. Ik vind dat eigenlijk wel gezellig om een kwartiertje exclusief over haar te praten met haar leerkracht. Voor en na school is dat zeker niet mogelijk, tenzij efkes in de rapte, wat ook logisch is gegeven het aantal kindjes. Ik vond dat de lerares echt goed voorbereid was, en het ging echt niet alleen over intellectuele prestaties maar ook over sociale vaardigheden, creativiteit etc. Dus nee, ik heb er niet echt een probleem mee dat die traditie in ere wordt gehouden.
Dat portfoliomoment klinkt heerlijk. Maar eerlijk: ik begrijp niet vanwaar die afkeer van een oudercontact komt. Misschien loopt dat bij jullie anders, maar ik zie me echt niet voor of na school praten over mijn kleuter en hoe ze het op school doet. Wij zetten haar elke dag aan de schoolpoort af, maar de kleuterjuf staat er slechts 1 dag per week, en dan met een hele resem kinderen aan elke vinger. Hoe je in zo’n situatie een open gesprek kan hebben, is me een raadsel. Dito ‘s avonds aan de poort.
Ik ben heel blij met het oudercontact – een momentje om samen te zitten en rustig te praten over mijn dochter. Ik vind het ook nuttig dat ze er niet bij is dan, want zo kunnen we tenminste open praten zonder in te zitten met hoe zij het zal opvatten.
Ik ben al 15 jaar juf in het buitengewone onderwijs. Ik heb in mijn opleiding nooit les gehad over oudercontact of over methodieken hierrond. Wel in de opleiding nadien voor het buitengewone, maar dat ging over ‘slecht nieuws overbrengen ‘. Ik heb dat wel gemist in de opleiding.
Mijn moeder verteld nog dikwijls hoe de juf eerste lerjaar (ongeveer 30jaar geleden) op het oudercontact vertelde dat ik toch maar “een raar kind” was.
En hoe ze ook zei dat ik blijkbaar een wereldbol gevraagd had voor sinterklaas en dat ze die toch niet zouden geven zeker, allléé zotten !!!
Ik ben jaren trots geweest als een gieter op die goedkope plastieken bol. Bij elke documentaire op tv moest getoond worden, waar we zaten.
Of hoe juffen vroeger ook veel konden stukmaken….
Ik ben het eens met alles wat Ilse zegt en wat in de commentaren staat. Het enige dat ik niet zo heel goed begrijp, is de angst die mensen blijkbaar voelen als er een juf is die zegt dat zus of zo niet goed gaat. Zo ook met Kind en Gezin, waar in het oorspronkelijke artikel over gepraat wordt. Klopt, zonder het over de individuele werkers te hebben (hoewel), daar zit heel wat zever tussen. Maar wat het maakt het toch moeilijk voor mensen om ook het wat te stijve oordeel van een juf naast zich neer te leggen? Luister, lach, wees er een avond slecht van, en leg het naast u neer. Leer er iets uit, namelijk dat er altijd enige weerstand zal zijn, is het niet over u, dan wel over uw kinderen en hoe het daarmee gaat.
Ik begrijp het wel, zou mij ook slecht voelen, en vooral: vind ook absoluut dat er heel wat mag veranderen in de schoolse visie, maar begrijp het tegelijk ook niet. Ik heb als kind geleerd me niet aan te stellen wanneer deze of gene iets zei dat me eventueel zou beledigen. Die spartaanse houding zou ik niet herhaald willen zien, maar het heeft me wel geleerd de hoofd- en bijzaken beter te kunnen onderscheiden van elkaar.
Hoofdzaak voor mij is een school waar mijn kind zich goed voelt en waar ik hem met een gerust hart achterlaat. Bijzaken is de exacte manier waarop alles verwoord wordt. Het is een school, met mensen die hun best doen en alles, maar het is niet het hele leven van mijn kind. Ik merk dat pas als ik het zo bekijk, en ik niet meer alles verwacht van instanties zoals school, zoals crèches, zoals Kind en Gezin – dat ik net dan terug in staat ben tot veel dankbaarheid en appreciatie voor wat die mensen allemaal doen in het leven van mijn kindje.
Oh zo herkenbaar! En een thema dat veel mensen niet onberoerd laat. Wij hebben het er in het nieuwe Mooi! magazine van Reddie Teddy ook over. Want we willen onze onthaalouders ook dat idee meegeven: elk kind heeft zijn talenten, zijn eigen ritme en zijn eigen-aardigheden. Als je zin hebt om het te lezen: http://www.bondmoyson.be/mooi.