Angst.
Deze nacht zat ik, zoals iedereen die nog wakker was na elf uur denk ik, in de zetel te volgen wat er er gebeurde, op internet en op tv. Ik voelde met de minuut mijn keel harder dichtgeknepen worden en was de rest van de nacht misselijk. Dat ik het zo moeilijk een plaats kan geven, is denk ik omdat ik weet hoe Jesse vlak voordien zijn kam uit zijn achterzak heeft gehaald om zijn haar goed te leggen.
Ik las het vaak vandaag, weet, voel en knik: er zijn ook aanslagen geweest in Beirut, een paar dagen geleden. Er is Baghdad en er zijn de ontelbare slachtoffers van die vuile oorlog. Natuurlijk ben ik ook daarvoor kwaad en verontwaardigd en natuurlijk is een leven van iemand in Parijs niet meer verdriet en persaandacht waard dan dat van iemand in Syrië. Het zou nogal absurd zijn iets anders te beweren.
Het wordt gezegd en gedeeld en geretweet en ik wil niet nadenken over dat waarschijnlijk onbedoelde vleugje oordeel dat er misschien aan vasthangt en waarvan ik niet weet wat ik ermee moet. Ik zou willen zeggen dat elk van die gebeurtenissen een even grote impact op mij heeft, maar dat blijkt niet waar.
Want het is niet alle dagen zo, dat ik hier zit tussen de scherven van mijn hart en niet weet wat ik daarmee moet. Dat de herkenbaarheid mij zo bang maakt dat ik mezelf constant streng moet toespreken om niet te wenen. Dat ik bijna niet meer kan ademen als ik denk aan hoe wij daar gelukkig liepen te zijn, met het kind tussen ons in, eerder dit jaar.
Dat mijn maag constant ineen krimpt omdat ik in precies zo’n stadion naar precies zo’n wedstrijden en in precies zo’n zalen naar precies zo’n optredens ga en dat dat van het liefste is wat ik doe.
Terrorisme draait om angst. Ik ben al een hele dag bezig met proberen om niet meer zo extreem bang te zijn.
Je schrijft precies wat ik, en waarschijnlijk nog zovele anderen ook voelen. Angst en tegelijkertijd zo hard de drang om ons groot te houden. Zodat de angst ons niet klein krijgt. Zohard de nagel op de kop.
Ik ben gisteren vroeg gaan slapen, in een vreemde stad, met een laatste blik op mijn Facebook tijdslijn waar ik foto van optreden van een vriend zag verschijnen. Ik moest aan hem denken en dacht dat het goed was dat hij moest spelen. Vanochtend zag ik als eerste zijn bericht, ik wist nog niet wat er gebeurd was. Maar het ging recht naar mijn hart. Muziek moet mensen samenbrengen, blij maken,…
Dat wat in Parijs gebeurt ons harder raakt dan wat in Beirut gebeurt, is normaal. We kunnen ons makkelijker inleven in mensen met wie we meer gemeenschappelijk hebben. Ik breek daar mijn hoofd niet over want dat helpt toch niet.
Maar als we moeten handelen, kiezen, oordelen, wat dan ook, is het van belang dat we wél in ons achterhoofd houden dat een mensenleven in Parijs net zoveel waard is als een mensenleven in Beirut. Of ook: dat het leven van een vluchteling net zoveel waard is als het onze.
En angst, ja, die is er. Ook bij wie oproept niet bang te zijn, denk ik.
ja, ik zat ook met angst en misselijkheid te kijken gisterennacht. ‘k wou niet kijken….’k kon ook niet wegkijken. Ik herken wat je schrijft. ‘k zat me af te vragen in wat voor een wereld ik kinderen in de wereld breng. In wat voor wereld wegen we ook met 2 maten en gewichten.
Wij waren gisterenavond op de terugweg van een optreden toen we het hoorden… Misselijkheid en ontreddering, want het hadden absoluut wij kunnen zijn.
Dat van dat kind tussen ons in eerder dit jaar en gelukkig zijn. Yup, yup.
Ik geef al 14 jaar les in Brussel, nog nooit iets voorgehad en altijd met veel liefde gaan werken. maar morgen toch met een beetje angst. Dit wil ik niet voelen. ..
Pas nu ik jouw bericht lees, begint het mij te dagen waarom ik het deze keer moeilijk vind om het nieuws te vertellen aan de kinderen: het heeft te maken met mijn eigen angsten, dat is het. En de angst dat zij bang zullen zijn, dat ook.
Mooi verwoord. Hier net hetzelfde gevoel… Mijn echtgenoot zat op die bewuste avond in het Koning Boudewijn Stadion, de match Bel-Ita te volgen. Hij had geen flauw besef wat ik in Parijs gaande was, tot ik hem na de match smste met de vraag of hij graag snel naar huis wou komen. Ik had schrik… écht schrik. En ‘t zou niet mogen want hiermee geef ik hen precies wat ze willen… en toch. Ik heb schrik.
Een vreemd gevoel, hé, bang zijn en eigenlijk niet bang wíllen zijn.
Ik werd ook voor het eerst overvallen door een gevoel van angst. Niet eens gewoon angst, maar zo bijna paniek met klotsende oksels en parelend zweet op mijn voorhoofd. Absurd. Onherkenbaar. En toch niet te onderdrukken. Ik was niet bang voor mezelf, ik was vooral bang voor mijn kinderen. Bang dat ik niet in de mogelijkheid zou zijn ze te behoeden voor boze mannen.. Het gevoel is een paar dagen blijven hangen, tot mijn rationele kant weer de bovenhand haalde. Gelukkig maar…
Angst, ja. En toch. Ook een beetje hoop. Dat we de scherven terug oppikken en er iets van maken voor die kindertjes die tussen ons lopen.