Dag prinses D. #teamevelien
Tien jaar geleden hadden mensen nog andere namen op het internet. Lilith, Sunnymoon, Ishku, Brutin (neen, dat laatste was bij nader inzien gewoon zijn familienaam. Bygones.).
Zij had er ook zo één en iedereen kende haar. Ik lag deze nacht te denken of de anderen haar ook zo nog altijd zo noemen in hun hoofd. Ook al is ze al jaren gewoon Evelien.
Of zij ook luid hadden gevloekt gisteren, nog luider dan een paar maand geleden toen ze schreef over de kanker en de 25% en hoe ze daarbij zou horen, bij die 25%. Want dat die andere optie geen optie was.
Of zij ook wel 10 keer hadden moeten slikken gisteren toen iemand vroeg wat er scheelde. Tien keer voor ze konden zeggen “D. is dood.”
In maart 2007 stuurde ik Evelien een gedicht, omdat ze verdriet had. Ik had het een paar maand eerder van een andere blogger gekregen, in een situatie die vergelijkbaar was.
Vandaag krijgt ze het nog eens.
Dag, Prinses D.
Slaap zacht, Evelien.
Sotto voce
Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.
Nog is het mooi, ‘t geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid,
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.
(M. Vasalis)
Ik ben haar verhaal maar recent beginnen volgen en ik vloekte gisteren ook eens. Net te hard zodat de collega’s het hoorden en vroegen wat er scheelde. Toen ik stamelde “Evelien is er niet meer”, trokken zij grote ogen, rare mensen die van het internet
Ik heb haar niet persoonlijk gekend, maar collega-bloggers hebben blijkbaar toch ook een plaatske in mijn hart. Het deed vies om het te lezen gisteren, en nu opnieuw…
Dat is toch een wreed raar ding, zo iemand “kennen” van het internet en een paar blogmeets. Ik ben er echt niet goed van, ‘t is hier niet bij slikken gebleven, ook al vind ik dat ik daar niet echt het recht toe heb, of zo. Ik kan alleen maar hopen dat ze in de herinnering van onder andere heel veel bloggers voort leeft.
* vloek *
Uit sympathie.
Omdat dat soort afstand immer veel te groot is, te groot voor het gaatje dat het achterlaat in je hart.
Veel sterkte lieve i. En veel leuke herinneringen, om het gaatje een beetje mee te vullen.
Ik was gisteren op het terras toen ik het bericht kreeg. Ik zat daar ook met de krop in de keel. Ik heb er vandaag af en aan aan moeten denken. Ze is er niet meer. Neen, ik ga ze vanzeleven niet vergeten, Princes D.
Deze post grijpt me bij de keel, ik heb een mama die aan dezelfde kanker lijdt, sinds december. En dan zo jong, verschrikkelijk…. Ik ken de wanhoop, het verdriet, en de ondraagelijke zekerheid dat je die strijd niet kan winnen.
Sterkte voor iedereen die haar kende…