Exact een jaar geleden ging ik op de vrijdag voor de vakantie lunchen met collega’s. Iemand vroeg aan tafel: gaat het een beetje, eigenlijk? En ik antwoordde dat het wel ging, maar dat ik vakantie nodig had. Dat alles wel goed zou komen.

Het ging niet, zo bleek. Ik had verdriet, ik was moe. En hoewel er opluchting was dat er vakantie en rust zou komen, was er ook al smeulende nervositeit over al het werk dat er nog zou aankomen na nieuwjaar. En er bleek een bacterie in mijn lijf die profiteerde van het feit dat ik veel te diep was gegaan, dat najaar. Die middag na de lunch moest ik me haasten om de kleine af te halen van school, herinner ik me.
‘s Avonds, toen ze sliep, bleek ik zo moe dat ik alleen maar kon wenen. Ik ging de volgende dag naar de dokter, en hoewel ik nog even probeerde om te doen alsof het ook zo wel zou beteren, moest ik uiteindelijk toegeven. Opnieuw gaan werken: vier weken later. Einde van troebele waas en alles op automatische piloot doen: ergens half februari.

In de maanden die daarop volgden dacht ik veel na. Ik vroeg 20% vermindering van mijn opdracht aan, schreef me in voor avondles. Er kwamen wat professioneel interessante dingen op me af, en in plaats van die te ervaren als extra werkdruk, bleken ze me energie te geven. Ik had het gevoel dat ik weer kon ademen.

Gisteren was er een eindesemesterlunch met de collega’s en ik ging niet mee. Niet omdat mijn collega’s niet leuk zijn, want mijn collega’s zijn de leukste van de hele wereld, maar uit eenvoudigweg geen zin om de vakantie weer lopend in te zetten.

En dus bracht ik mijn middag door met allerhande prutserijen, haalde het kindje netjes op tijd van school, babbelde wat met andere ouders en wandelde met haar naar huis. Er was vieruurtje en vertellement over haar dag. Om vijf uur vertrok ik volledig ontspannen naar Brussel, voor een uitstekend concert, en daarna dook ik de Gentse nacht in, met mijn favoriete gezelschap.

Ik sliep tot de middag, en werd wakker met een glimlach. En ja, ik ben moe. En ja, de laatste weken waren weer net te druk en de vakantie komt net op tijd. Maar het contrast met vorig jaar kan niet groter zijn.