Daarom. #15dec
I.
We praten over wat de baas zijn betekent, zij en ik. We zitten in de auto, zoals vaak als we dat soort lange gesprekken hebben. Ze vertelt over dat de baas zijn betekent dat je dingen mag beslissen en dat iemand anders dan moet luisteren. Ik voeg eraan toe dat de baas zijn ook betekent dat je goed moet zorgen voor degene waarover je baas bent. Dat ik dingen mag beslissen voor haar, maar dat ik ook moet zorgen dat ze blij is, gelukkig, dat ze eten heeft en dat ze veel kan spelen. Dat ze elke dag rustig kan beginnen en content kan eindigen. En hoe dat eigenlijk belangrijker is dan dat ik mag beslissen hoe laat ze moet gaan slapen. Ze knikt en zegt dat ze het begrijpt.
II.
Af en toe ga ik groenten halen voor een soepbedeling, hier in de buurt. Op vrijdagen in de winter koken vrijwilligers soep en die wordt dan gratis uitgedeeld. We halen daar groenten voor op bij een aantal winkels in de buurt.
Vorig jaar waren wij zowat de enigen die de winkels om eten vroegen. Dit jaar komt er elke dag wel een organisatie voedsel ophalen.
Als ik informeer naar hoeveel mensen soep halen op vrijdag, krijg ik als antwoord: Veel. Veel meer.
III.
In de financiering van scholen wordt (onder andere) een onderscheid gemaakt tussen personele middelen en werkingsmiddelen. Beiden werden deels berekend op basis van het % kinderen met een SES-status. SES staat voor Sociaal-Economische Status. Een paar weken geleden maakte de minister bekend dan de SES-werkingsmiddelen een correctie zouden krijgen want “verwarming kost voor iedereen hetzelfde, rijk of arm.”
Met deze correctie worden budgetten van scholen met een kwetsbaar publiek overgeheveld naar scholen met een minder kwetsbaar publiek. Er wordt verwarming van betaald, van die middelen, maar ook maaltijden van kinderen, een warme jas, extra ondersteuning, didactisch materiaal dat nodig is als je kinderen die extra omkadering in je school hebt. Dat is een simpele, brute verschuiving. Geld van mensen met weinig geld dat naar mensen met veel geld gaat.
IV.
Ik werk sinds dit jaar 80%. De reden daarvoor is heel simpel: ik hou een 100% niet vol, zo blijkt. Dat heeft niks met mijn gezinssituatie te maken (ik heb het goed, ik heb veel ondersteuning, ik moet me financieel nooit zorgen maken) en nog minder met mijn werklust. Wie mij kent weet dat ik keihard kan werken en volledig ga voor mijn job. En daar sta je dan, opeens. 36 jaar, de job van je leven en het besef dat je het niet kan, voltijds. Dat je permanent moe bent en dat het water maandenlang aan je lippen staat.
Het hoger onderwijs zal opnieuw besparen, binnenkort. Ik zal mijn job niet verliezen, want ik werk daar ondertussen lang. Ik zal wel nog harder moeten werken. En dus waarschijnlijk naar 60 of 70% moeten gaan om een gewone 40-urenweek te hebben.
V.
Als je in cultuur jonge makers ondersteunt, dan krijg je boeiende dingen. Mensen die voltijds kansen krijgen om hun talenten te ontwikkelen en daar financieel de ruimte voor krijgen. Ik ken er een paar. Een paar ook die nu nog afhankelijk zijn van die steun. Als mensen hen subsidieprofiteurs noemen, dan bloedt mijn hart. Het gaat om net voldoende geld om te eten, ergens te wonen, en dan toch bezig te zijn met hun creatieve talent. Er wordt nu door de besparingen een hele generatie makers gekortwiekt. Mensen die hun talent niet kunnen ontplooien, die geen kansen krijgen en iets anders moeten gaan doen. Want iedereen moet eten. Het effect daarvan zal pas binnen tien jaar zichtbaar zijn.
VI.
Als ik de regeerakkoorden lees, dan moet ik wenen. De vaagheid en de beknoptheid van passages rond armoede, bijvoorbeeld. De nadruk op repressie. Het fundamenteel wantrouwen tegenover burgers. Het accent op “iedereen is voor zichzelf verantwoordelijk” en “als het niet lukt is het toch wel je eigen schuld”.
VII.
Als ik de berichten lees over de concrete maatregelen die deze regeerakkoorden betekenen, dan heb ik zin om dingen stuk te gooien. Geen gratis openbaar vervoer meer voor kinderen en oudere mensen, schrapping van ondersteuning in alle sociale sectoren, geen projecten meer rond spijbelen bijvoorbeeld, minder ruimte voor ontwikkeling en professionalisering,… Er lijkt geen einde aan te komen. Alle ademruimte die een samenleving nodig heeft om te groeien wordt zorgvuldig afgenepen.
****************
Het is 14 jaar geleden dat ik nog heb gestaakt en vandaag heb ik lessen noch vergaderingen in mijn agenda staan. Daarnet heb ik een mailtje gestuurd dat ik niet werkte. Want genoeg is genoeg is genoeg.
Dankjewel.
Ik wil graag een andere regering en een ander beleid. Maar ik ben niet blij met deze stakingen, ik vind het niet de manier, en ik heb er jammer genoeg wel wat gevolgen van te verdragen, die vast relatief klein zijn gezien het grotere belang, maar die voor mij zelf – op mijn tandvlees zittend – zwaar doorwegen.
Als ik dit lees, kan ik er iets meer begrip voor opbrengen, waarvoor dank dus.
Maar nogmaals: is dit de manier?
Spijtig genoeg is dit de enige optie die er nog rest.. De regering wil niet onderhandelen, toch niet serieus. BDW zijn besluiten staan ALLEMAAL VAST en alhoewel ik persoonlijk ook vind dat er te veel wordt gestaakt vrees ik dat dit het enige alternatief is dat de mensen nog rest. Nee zeggen en niets doen en liefst diegenen die oke dan maar zeggen nog verhinderen iets te doen.. Het is niet ideaal het is op vele vlakken zelfs heel slecht, maar wat rest het volk nog, welke keuze geeft de regering De Wever hen…
Schoon i. Schoon!
En zet er ook nog bij dat jonge mensen die schoolmoe zijn omdat ze in te grote klassen zitten of denken dat de wereld op hen zit te wachten, voortaan een diploma secundair bovenop de twee positieve evaluaties nodig hebben voor ze een inschakelingsuitkering krijgen. De helft van de schoolverlaters raakte nu al niet aan zijn positieve evaluaties, ook al bereikt de VDAB “alle” schoolverlaters. En de mensen die na drie jaar hun inchakelingsuitkering kwijt geraken, nooit een job gevonden waar ze voldoende konden werken om een gewone werkloosheidsuitkering te krijgen. Het OCMW zet zijn deuren open.
Ik ben het volledig met je eens. Ik werk ook niet vandaag, maar ik ben er in gedachten heel erg bij. Ik begrijp best dat de stakingen niet aangenaam zijn en voor hinder zorgen, maar er zijn in mijn ogen teveel goede redenen om het wel te doen. En de meeste daarvan lijst jij hierboven op. Goed artikel. Groot gelijk!
Knap geschreven i. Ik volg je redenering helemaal en vrees zelfs dat er nog veel andere pijnlijke maatregelen aan je lijstje kunnen toegevoegd worden. Echt pijnlijk.
Maar ik maak me ook twee bedenkingen bij dit alles.
Ik vraag me af hoeveel andere stakers aktie ondernemen vanuit dezelfde schone en doordachte overwegingen als jij? Of doen ze gewoon mee met de hoop? Enkel denkende aan hun eigen portemonee?
En, ondanks het feit dat ik iedereen zo min mogelijk zorgen toewens en stellig geloof in een zorgsysteem, hoe gaan we dit allemaal kunnen blijven betalen op de langere termijn? We wisten 40 ondertussen bijna 50 jaar geleden al dat dit dreigde te gebeuren. Nu het water hoog staat, vrees ik dat we allemaal samen de riem moeten aanspannen.
Moeilijke problematiek vind ik. Bedankt om deze mee bespreekbaar te maken, op een constructieve manier.
Dit vind ik een interessante commentaar.
Dagelijks balanceer ik tussen de twee. Enerzijds wil ik graag “staken”, lees een vuist maken tegen mijn aanvoelen dat deze regering net te hardvochtig is op bepaalde domeinen, en anderzijds wil ik absoluut niet staken omdat deze regering de eerste is die kiest voor dingen die (volgens mij) moeten gebeuren om ook morgen nog de rekeningen te kunnen betalen.
Vandaag stond in mijn krant een interessant artikel van de hand van Rik Torfs, de bullebak aka ex-CD&V-er dus niet noodzakelijk neutraal, maar hij zei simpelweg “PS zou zonder schroom de vermogensbelasting offeren om terug aan de macht te komen”. En het doet me pijn dat hij waarschijnlijk gelijk heeft.
Dus ja, ik denk ook dat we al zeker twintig jaar op sommige punten tijd verloren en dus ook de kans op een zachtere sociaal aanvaardbaardere correctie voor wat toch ooit eens moet gebeuren. De rekening zou wel eens echt voor de volgende generatie kunnen zijn.
ik staak ook
Bedankt! Je verwoordt precies wat ik denk/voel.
Ik werk op dit moment ook 80% en nog staat het water me dikwijls tot aan de lippen. Ik kan dit nog 1 schooljaar doen en daarna moet ik voltijds of halftijds werken. Bij ons kan je dit enkel nemen in ouderschapsverlof.
Vandaag heb ik gestaakt om solidair te zijn met mijn collega’s. Ik geloof nog steeds dat dit niet de juiste oplossing is, maar het kwam me wel goed uit.
Je mag 2 keer raden wat ik vandaag deed…
Ik schreef na een weekend verbeteren de rapporten, vulde dossiers aan en bereidde oudercontacten voor.
Het M-decreet, besparingen, langer werken, geen regelingen om dat langer werken vol te houden,… In andere landen moet men langer werken, maar is de werkdruk er ook zo hoog?
En toch blijf ik mijn job met hart en ziel graag doen!
Ik staak ook. Niet omwille van mijn eigen situatie, niet omdat ik bang ben het met minder te moeten doen, niet omdat ik niet langer wil gaan werken, maar omdat ik weet dat niet iedereen in mijn situatie zit. Niet omdat mijn kinderen op hun achttiende niet alle kansen gekregen zullen hebben die ze verdienen, maar omdat niet iedereen mijn kind is.
Ik heb ook gestaakt vandaag. En nu het blijkbaar de tendens is om stakers met de vinger te wijzen ben ik blij hier bevestigd te zien waarom we het doen. Voor onszelf heb ik voorlopig niet zo veel schrik en geloof ik dat we nog wel een financieel steentje kunnen bijdragen, maar wat met degenen bij wie het nu al de touwtjes aan elkaar knopen is. Is staken het beste middel? Ik weet het niet, maar wel het enige dat ze daar vanboven niet kunnen negeren denk ik. Ik heb trouwens een halve dag op school gezeten voor mdo s terwijl ik eigenlijk staak, maar dat maakt me niet, als ik maar als staker geregistreerd sta. Wat je schrijft over minder gaan werken om het in het onderwijs vol te houden is zo herkenbaar. Ik werk sins september weer voltijds en ervaar het als niet vol te houden. Heb het gevoel dat ik ga moeten minderen om het te kunnen volhouden. En dat is wat iedereen op school die voltijds aan de slag is ervaart. Lijkt me toch geen gezonde situatie! Bedankt om al die redenen hier zo duidelijk neer te schrijven!
Ik heb enkele maanden 80% in mijn job gedaan en zelfs dat hield ik niet vol. In mijn huidige 50% geef ik minstens 15u individuele bijles of groepslessen per week en ben ik na elke werkdag mentaal op. Had ik vandaag mee gestaakt, dan moest ik in de kerstvakantie werken en aangezien dit de eerste keer is dat ik ze volledig kan pakken, had ik dat er net niet voor over. Soit, reden IV is voor mij dus een hele goeie reden om te staken! Net als die andere trouwens.
Ik ben het 100% eens met je redenering. Maar ik denk niet dat staken daarvoor de oplossing is en ik vrees dat de meesten ook niet om die reden staken. Ik denk dat door de staking de verkeerde mensen worden getroffen. En ik vraag mij echt af op wie alle mensen die gisteren staakten vorig voorjaar hebben gestemd, ze hadden beter toen eens goed nagedacht…
Mooi geschreven en op vele punten heb je groot gelijk… alleen lijkt staken mij zo weinig constructief. Soep ( en andere dingen) uitdelen, zouden we daarentegen wel allemaal mogen doen 🙂
Dit beschrijft dan weer precies hoe ik er me bij voel :
https://nachtbraker.wordpress.com/2014/12/16/pc-5152-hart-boven-hard/
Ik ben zeer blij dat zoveel jonge mensen vandaag beseffen dat staken nog steeds een afdoend middel is om regeringsmaatregelen die onrechtvaardig zijn, aan te klagen.
Ik ben steeds als ambtenaar en als lerares lid geweest van de ACOD en heb meermaals opgeroepen tot staking en het werk stil te leggen en werd zelfs neergeslagen door een collega bij een stakingsactie. Dat heeft mij nooit tegen gehouden om zelf syndicaal afgevaardigde te worden om de belangen van mijn collega’s te verdedigen. Vandaag ben ik nog steeds trots op al degenen die hun lidmaatschap van een vakbond verdedigen en de actiebereidheid goedkeuren. Zonder de vakbonden zijn we in deze tijd de speelbal van een rechtse regering die alleen voor het grootkapitaal opkomt en de rijken nog rijker maakt en met nutteloze index sprongen de gezinnen nog meer treft in hun koopkracht. Haal het geld bij degenen die het kunnen missen en niet bij de zwakkeren in onze samenleving.
Ik heb niet gestaakt. Ik ben zelfstandige en staken als zelfstandige, tja. Maar ook als ik werknemer was geweest, had ik niet gestaakt. Niet dat ik zo gerust ben. Dat was ik ook niet onder de vorige regering(en). Niet dat ik het eens ben met alles wat de regeringen in dit land beslissen. Maar ik vind dat je alleen staakt om onmenselijke of onwaardige of onrechtvaardige arbeidsomstandigheden te verbeteren, nadat grondig en ernstig overleg niets heeft uitgehaald. Nu werd er gestaakt om van alles en nog wat. Dan is een betoging, een optocht op zondag beter op zijn plaats. Daar kan iedereen aan deelnemen, ook mensen die geen werk hebben (en die meestal heel wat kwetsbaarder zijn dan mensen met werk!), en dan kan je protesteren tegen heel wat meer dan alleen werkgerelateerde zaken. Dat is een veel krachtiger signaal. Tijdens een staking hoor je vooral mensen zeggen dat ze niet tot hun 65e willen werken, dat ze geen loon willen inleveren en dat ze het geld maar bij de rijken moeten halen. En de mensen die niet staken, zeggen dat we wel tot 65 jaar zullen moeten werken, want dat we anders niet meer alles kunnen betalen en dat het geld niet zo gemakkelijk bij de rijken te halen is (omdat ze het versluizen naar andere oorden) of dat de rijken al veel betalen. Dat is het jammere in alle discussies nu: ik hoor geen nuance meer, alleen maar polarisatie. Zij tegen wij. Links tegen rechts. N-VA tegen socialisten en omgekeerd. Ik hoor het in beide richtingen. Even goed in het discours van De Wever als in stukjes als deze. Het enige gemeenschappelijke dat ik overal hoor, is angst. Zelf angstig zijn en anderen angstig maken. Niet goed. Echt niet goed. Ik wil weer iets constructiefs horen. Ik wil overleg. Luisteren naar elkaar. Samen oplossingen zoeken. Ik kan niet geloven dat mensen niet meer solidair willen zijn in deze samenleving, dat we er niet meer naar willen streven om goed voor elkaar te zorgen en het met zijn allen goed te hebben. Ik ben al die angst en angstkreten zo beu. Laten we creatief en optimistisch en constructief samen naar oplossingen zoeken in plaats van de anderen af te schilderen als tegenstanders, of erger nog, vijanden, en te roepen dat het land naar de verdoemenis gaat.
Als mijn kinderen ruzie maken en het totaal oneens zijn, leer ik hen dat ze toch een compromis zullen moeten vinden, want dat ze nu eenmaal onder hetzelfde dak leven. Geldt voor ons allen hier in dit land niet hetzelfde?
Ik heb niet echt gestaakt, ik had die dag verlof genomen omdat ik de trein nodig heb om op mijn werk te geraken, maar ik heb wel meegedaan aan een “piket” van de organisatie Hart boven Hard, uit solidariteit.