Ow wacht. #projectblogboek
Ik zat al een paar dagen vloekend naar mijn volgende opdracht te kijken voor #projectblogboek. De beste blogposts die ik ooit heb geschreven, gawd.
The thing is. Ik schrijf, in één keer, en meestal zonder nadenken. Wat niet betekent dat ik niet nadenk waarover ik schrijf, maar blogposts zitten meestal al zodanig in mijn hoofd gefabriceerd dat het er dan eenvoudig uitkomt. Ik herlees niet, en ik duw op publish. Dan is het weg. Uit mijn hoofd. Ik verlies een beetje mijn interesse, van zodra het gepubliceerd is, en moet mijzelf al redelijk inspannen om een post te delen op mijn facebookpagina.
Dus ik zuchtte een beetje, en rolde wat met mijn ogen. En toen was er vandaag de betoging en ik dacht: ow wacht.
Meest gelezen en gedeelde post ooit? Check.
Afgrijselijke en bedreigende mails over gekregen? Check.
Profiteur die niet gestudeerd heeft en van een uitkering leeft genoemd op diverse krantenwebsites en in mijn mailbox? Check.
Ik had het vaste voornemen om het nooit meer op te rakelen, en ik vind het persoonlijk ook niet mijn best geschreven post ooit. Maar kijk, het is wel actueel. Of toch een beetje. En het was de grootste storm in een glas water waar ik ooit in verzeilde.
En daarmee is mijn projectblogboek-opdracht volbracht.
*buigt en gaat af*
Effekens gewoon off topic: één van mijn begrippen op mijn examen dat ik moest uitleggen was: kerygma (heb zo op mijn tanden moeten bijten om niet te zeggen dat dat een superblog is om te lezen maar vrees dat dat buiten het humorgehalte van mijn lector zou gelegen hebben)
Ik las ‘ow wacht’ en vind het een heel sterke post met veel waarheid, zeker vandaag!
Merci! Ik zag het nieuws en buig nederig het hoofd voor de moedige staker en zei vanuit mijn zetel dankjewel dat jullie het wel doen.
Alleenstaande met een kind en zware lening op een bescheiden rijhuisje, ik heb die moed niet.
Maar vele andere wel, dankjewel daarvoor en ook voor de oprakeling van de blogpost.
Veel zin om deze te delen op sociale media. .. 🙂 top!
Deze week vroeg ik aan een vriendin van mij, die dus mee ging betogen… en waarom juist ? Dat intrigeert me echt. Ik kan tien redenen bedenken om het zelf ook te doen, maar evengoed tien redenen om het niet te doen.
Wat me echt intrigeert is wat nu eens echt goede oplossingen zouden zijn. Ik schreef een heel slechte blogpost ( http://bentenge.wordpress.com/2014/11/01/brood-en-spelen/ ) , omdat hij gedreven was door emotie en blijvende verontwaardiging. En ergens kreeg ik de commentaar dat een studie uitgewezen had dat ik er volledig naast zat. Heel moeilijke materie.
Enfin, sorry, ik wou dit even kwijt.