Ik wist van niks.
In 2002 wandelde ik op een zondagmiddag alleen het Caemersklooster binnen. Er hing een paard aan een balk. Er zat een paard vastgespiest op een metalen constructie. Er stond een stelling met grote lappenpoppen, dekenfiguren, stoffen troost.
De pijn en de schoonheid van de werken sloeg me in het gezicht met een kracht die me bijna deed wenen.
Later stond ik weer buiten en ik wist nog altijd bijna niks, maar wel dat dit één van de indrukwekkendste dingen was die ik ooit had gezien.
Ik ben daar een week niet goed van geweest.

Vorige week wandelde ik alleen het SMAK binnen. Ik wist wat zou komen, en ik wist wat ik mocht verwachten. Ik ben ouder nu, en ik weet wie Berlinde De Bruyckere is.

Bovendien had ik de foto’s gezien, de opbouw gevolgd en de eerste reacties al gehoord.

En toch was het weer een adembenemende klap. Zacht en troostend, rauw en pijnlijk, krachtig en adembenemend. Allemaal tegelijkertijd.
Ik zat op een bank en staarde, ik liep rond en keek. En ik wist precies weer van niks.

Morgen ga ik met 100 studenten en een handvol collega’s terug, want Kreupelhout – Cripplewood is dit jaar ons uitgangspunt voor het project, ge weet wel.

Zelden heb ik zo uitgekeken naar hoe de studenten gaan reageren. En ik heb echt het gevoel dat we hen belangrijke dingen gaan leren, de komende dagen. Maar het zou ook kunnen dat ik van niks weet.