Ik heb een bureau, maar dat bureau is ook nog een heleboel andere dingen. Opslagruimte. Bibliotheek. Speelkamer. Rommelhoop. Het ziet er wat vreemd uit misschien, maar ik vind het wel gezellig. Ik klaag niet, er is veel licht, ik kan buiten kijken (zicht op straat, dat is een pluspunt), ik heb boeken en andere mooie dingen dichtbij, en ik heb sowieso niet veel plaats nodig.
Met een laptop kan ik eigenlijk eender waar werken, wat ik ook geregeld doe: in de living, in de zetel, op het terras, op de logeerkamer boven, op de man zijn gigantische werkruimte onder het dak. Maar het liefst van al zit ik nog altijd in mijn eigen bureau, alle chaos ten spijt.

Wacht. Ik toon het u.

U ziet, van links naar rechts:
– een ladder want er wordt hier altijd wel iets verbouwd.
– een oude kerkstoel waar ik niet van kan scheiden.
– een kast vol speelgoed en rommel van de dochter. Met daarachter overschotten trespa van toen de man het tuinhok bouwde.
– een werkje dat ik ooit kreeg van Bram. Ik denk een housewarming-gift voor ergens eens. Zeer aan gehecht.
– een telefoon die niet werkt. Maar er zit een antwoordapparaat aan, dus bel mij gerust eens.
– een printer die ik cadeau kreeg van hij-die-weer-blogt. En allerlei ingewikkelds dat hij-die-weer-blogt heeft opgezet om ervoor te zorgen dat alles op de laptops hier thuis regelmatig een backup krijgt. Staat allemaal op een tafeltje uit het oude huis van mijn grootouders.
– Mijn werktafel, die eigenlijk de tafel is waar mijn mama vroeger de was op plooide en die ik schaamteloos heb afgeschooid.
– Een rare Egyptische mevrouw, en een oud medicijnkastje. Allebei gestolen van de man. En aangezien hij nu mijn man is, is het geen diefstal meer, maar gewoon van mij.
– De buggy van de dochter, die ze niet meer nodig heeft en die eigenlijk naar de zolder moet maar de kat slaapt in de buggy bij mij, dus ja. BoogieBuggy.
– Mijn boekenkasten. Boeken maken mij rustig en blij. Fictie bovenaan, werkgerief onderaan. Ik kijk naar boven om weg te dromen en opzij voor concentratie.
– De schouw, met brollekes voor mijn warmtegevoel. Een foto van mijn mama genomen door mijn pepe, een foto van mijzelf genomen door Hans en een foto van het gemeentehuis van Zomergem. En allerlei essentiële zaken om te kunnen functioneren: een kalabas uit peru, een lama-foetus uit Bolivia, een magic eight ball voor het nemen van levensbepalende beslissingen (geen grap).
– Nog boekenkasten. Weer bovenaan fictie. Onderaan kookboeken, en ongeveer 20 jaar notitieboekjes. Ik ben op mijn vijftiende notitieboekjes beginnen gebruiken, en ik schrijf alles op en gooi niks weg.
– Ook op de boekenkasten: rommel, natuurlijk. Inpakpapier omdat ik eens iets moest inpakken. Vlaggetjes omdat er hier in augustus een verjaardag werd gevierd en ik de week nadien de vlaggen heb “opgeruimd”. Het blauwe ding voor de kast is onze kampeertafel. Volgens mij staat die daar in functie van de speelstraat. Ahum.

Ge ziet het. Ik kan wel wat chaos en nestjes hebben. Ook op mijn computer , ook op mijn bureau. Om te vermijden dat u nu allemaal gaat zoomen, een detail.

(In Het Blogboek staat dat ge moet zorgen voor goede foto’s, en ik heb even overwogen om morgen een mooiere foto te nemen, maar morgen ben ik op school en ah, het leven is zo al druk genoeg. En toen ik begon te zoomen vond ik het met enige verbeelding wel artistiek te noemen. Work with me, darlings.)

U ziet koffietassen, een vierkleurenstylo, een computer, een notitieboekje en een stapel ongeordend papier. En dat is het. Meer is er niet nodig voor al deze genialiteit. I know, ik kan het ook bijna niet geloven.

**************
Dit is een post in #projectblogboek, geïnspireerd door het blogboek van Kelly.