Over de stilte.
Voor het eerst in mijn online leven maakte ik me zorgen over privacy, de afgelopen weken. En dat was een vreemde gewaarwording.
We zouden gaan trouwen, en opeens kreeg ik, een paar weken van tevoren, het gevoel dat niet de hele wereld daar alles over moest weten. Ik, de vrouw die zelden enige schroom heeft over een foto meer of minder, en die na al die jaren quasi zorgeloos balanceert op de soms dunne grens tussen wat delen en wat privé houden.
Dit was privé. Of toch grotendeels. En eigenlijk was dat raar, want ik merk dat mensen die veel minder online actief zijn net hun trouwfoto’s wel in het lang en breed en onafgeschermd online zetten. Ik ben een tegendraadse, blijkbaar, maar ik had weinig zin om de foto’s aan de hele wereld te tonen.
En dus vond ik een app waarin de gasten van de trouw alle foto’s kunnen opladen. En dus ging er een tijdelijk slot op Twitter en Instagram. En dus werd de restricted list op mijn Facebook zwaar uitgebreid. En dus schreef ik hier niks, bijna twee weken lang.
Dat was vreemd, en ik voelde meteen dat ik de sociale media instant minder leuk vond. Openbaarheid ligt mij blijkbaar beter, en dat is op zich een goede conclusie, want het betekent dat hoe ik de laatste jaren ben en doe online niet geheel absurd is.
Ondertussen is het feest voorbij, het huwelijk voltrokken en heb ik bijna mijn stem terug. Alles is anders, en alles is als tevoren.
Het slot is weg, alleszins, en ik schrijf weer, ook hier. Maar die twee weken, die blijven toch van ons, als het voor u hetzelfde is.
Die app, da’s niet waterdicht. Ik zit er zo op. Maar zwier mij er maar terug af nu. Ik voel mij een zware intruder.
Ik geloof ook niet dat ik het nu nog echt erg vind, eigenlijk. Het was vooral de dag zelf en in aanloop….
Maar ge moogt blijven, gij 🙂
Ik snap dat, en vind het tegelijk jammer. Want het lijkt of ik u ken en dan ben ik benieuwd naar hoe jullie dat deden, en dan kan ik daar de dingen die bij ons passen van overnemen. Voor ooit. We hebben een moeilijke periode nu, maar ik hoop echt zo hard dat we die te boven komen en we dan echt volmondig voor elkaar willen kiezen. En ja, dan wil ik trouwen (voor de wet) en een feest!
persoonlijk vind ik trouwfoto’s van andere mensen heel vervelend, en saai, niet uit jaloezie, ofzo, gewoon…dus ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb, integendeel, lezers moeten echt niet alles weten toch? maar allé: een gelukkig leven verder samen!
We moeten niet alles weten. Behalve misschien zo’n wijvenpostje over uw kleed ofzo 😉 Geniet ervan!
Over welke app heb je het?
één van je favoriete lurkers, wil jullie alvast langs deze weg van harte proficiat wensen.
Dat jullie een lang en gelukkig leven mogen beleven!
awel, dat was mij eigenlijk niet eens opgevallen. Blijkbaar ging ik er zo vanuit dat dat niet gedeeld hoeft te worden, dat ik er niet op aan het wachten was. Ik vond uw post met woorden veelzeggender, interessanter en literairder dan een hoop foto’s. Want in tegenstelling tot sommige lezers hierboven: ik ken u niét (en gij mij niet). Voor mij zijt ge, net zoals de meeste andere bloggers die ik volg, iets tussen een schrijver en een columnist. Het zou zonder meer een stijlbreuk zijn als Bernard Dewulf ineens een fotostream van zijn vrouw, kinderen, hond en straat toont in plaats er over te schrijven. Want die foto’s, die zie ik al vaak genoeg. Maar zoals Dewulf me laat nadenken door het alledaagse te beschrijven, traag en soms wat tegendraads, zo doe jij dat met sommige postjes, meningen, het geheel van ‘i.’ (en niet: Ilse).
Ik had daar eigenlijk feitelijk ook niet op gewacht, omdat ik er van uit ging dat niet alles aan de internetwaslijn moet. Maar de gelukwensen had ge nog tegoed. Bij deze!