Het atelier is warm en er speelt een radio. Ik denk Nostalgie of MNM of een lokaal gedoe. Alleszins iets wat ik niet zou kiezen, maar dat is niet erg.
Er zijn kasten met doosjes vol prutserijen en bakken vol werkgrief. Er staan grote tafels en tegen de muren rekken vol onafgewerkts. Alles is rommelig, en niemand lijkt het erg te vinden dat de meeste meubels niet klaar zijn.

Ik groet de andere mensen, zoek een tafel uit een prul een beetje aan mijn stoel. Af en toe legt de leraar iets uit, en dan noteer ik ijverig in mijn boekje. Er zit nog ijverig in mij voor een paar jaar studeren, zo blijkt.

Ik praat niet veel, in de les. Alleen als iemand me iets vraagt. Ik moet al zo veel praten de hele dag door.
Ik luister soms naar de gesprekken van de andere mensen, maar meestal niet. In de pauze eet ik een koekje op de zulle, terwijl ik rondkijk.

Na de pauze werk ik dan verder en haal bijvoorbeeld voorzichtig zittingen los. Mijn handen zitten in stof van tig jaar oud en vullingen van crin. Ik vul gaten met houtlijm, vijl scherpe randen van het hout en van mijn gedachten.

Het nagels kloppen is het leukste, tot nu toe. Samen met de nagels kunt ge frustraties in het kader van de stoel slaan. De stoel vindt dat niet erg.
Het is ook moeilijk, dat nagels kloppen, en ik heb een pijnlijke vinger om het te bewijzen. Dat moeilijk zijn is goed, want er is concentratie nodig. Na een uur nagels kloppen is mijn kop leeg. En doen mijn handen pijn, maar dit ter zijde.

Om maar te zeggen: het was net wat ik nodig had, die avondschool.