Ze ligt tegen me aan in de zetel, een deken over haar heen en haar hoofd op mijn buik. Ik voel hoe ze rustig ademhaalt en af en toe nog dichter kruipt. Voor haar op de zetel liggen loombandjes waarmee ze wat prult, een bordje met koekjes voor het slapengaan. Ze kijkt tv, ondertussen, en ze wrijft af en toe over mijn been. De dochter kan goed multi-tasken.

Eigenlijk moet ze al in bed liggen, buiten wordt het donker en regent de aankondiging van de herfst. Eigenlijk moet ik eten maken voor morgen en ook opruimen. Maar zij zwijgt stil en ik zwijg stil. We rekken het moment.

Hoe vaak ik de laatste weken mijn ogen sloot en dacht “ik wou dat dit niet voorbijging”, ik ben gestopt met tellen. Terwijl iedereen om je heen slaapt lezen met een zaklamp. Nachten waarin je op geen enkel moment een gilet nodig hebt, en gaat waar de nacht je brengt. In ijskoud water springen als de zon je vel zo heet heeft gemaakt dat de keien van het strand niet eens zo warm meer lijken. In een serre zoeken naar rijpe tomaten tussen onstuimige planten en dan ruiken aan wat je plukt. Zes meisjes van vijf die rond de tafel struikelen over hun woorden omdat ze zoveel moeten vertellen over hun vakantie. Vrienden die zingen op een terras, en dansen voor een terrasverwarming.

Soms moet je een moment zo lang mogelijk laten duren. En stil zwijgen.