[vakantiegeschrijf] Soundtrack.
Weet ge dat nog, vroeger met uw ouders op reis? De rit naar de zon was altijd lang, maar het viel ook best mee, want er was een dekbed en hoofdkussen op de achterbank (verkeersveiligheid en gordels waren toen nog geen topprioriteit), er waren stripverhalen en er waren mixed tapes. Cassettebandjes. De hele reis dezelfde drie cassettes, waarvan de nummers onlosmakelijk met een bepaalde reis verbonden blijven, zelfs nu, dertig jaar later. Ik kan geen Ann Christy horen of ik ben op weg naar Saint Tropez. Geen Me and Mrs. Jones of ik zit in de auto naar de Alpen. Geen Blue Blot of ik zit veel te lang op de achterbank, bestemming Oostblok.
Ook toen ik zonder mijn ouders begon te reizen, bleef dat, liedjes die met bestemmingen verbonden blijven. Daan is voor altijd mijn liefdesverdriet onder mijn arm nemen en wekenlang met een camionette en een surfer aan de Atlantique kamperen. En Garbage blijft voor altijd verbonden met Hongarije.
2014 dan. Op reis met man en kind.
Wij zijn in dit, nu toch al goed gestarte digitale millennium, nog steeds heel ouderwetse mensen, dus wij luisteren cd’s in de auto. Al dat nieuwerwetse gedoe met mp3’s, we doen daar niet aan mee. Het zou ook kunnen dat we te lui zijn om onze samengevoegde collectie van zo’n 500 cd’s om te zetten naar mp3. Ik laat dat in het midden.
Dat betekent dat we ook op deze reis een map met een vijftigtal cd’s meehadden, waarvan sommige heel vaak gedraaid werden. Courtesy of the hippest kid in town, vooral.
Onze kleine, die een lievelingsnummer van Jack White heeft, Revolver van de Beatles helemaal meezingt en vraagt “Leg nog eens Vampire Weekend op”.
Ze vindt dat Blur toch wat op de Beatles lijkt, en ze doet haat dutjes bij voorkeur op Stéphane Grappelli en Miles Davis.
Ze zegt ook, als het lief gitaar speelt: hè, dat lijkt op iets van de Foo Fighters. En dan is dat waar en ik ontplof zowat van trots.
Aniehoew. We luisteren dus volledige cd’s, maar sommige nummers worden aangevraagd vanop de achterbank, met een behoorlijke hardnekkigheid. Deze reis heeft dan ook een duidelijke soundtrack gehad. Haar soundtrack voornamelijk, maar ook een beetje de onze. Dit is hem.
Flavour of the week: Jack White.
De ontdekking van een instant liefde: Vampire Weekend.
De klassieker.
De “en nu het lievelingsliedje van mama opleggen!” en dan “oh what you do do me” zingen. Hartjes.
En tot slot: het kitsch-feestje.
Ge zijt jaloers hè, gij die van uw kleuter naar K3 en winokio moet luisteren?
stikjaloers, ik hou me staande met het feit dat uw kleuter respectievelijk 2 en 4 jaar ouder is dan mijn pagadders en ik nog tijd heb om bij te sturen. *wishfull thinking*
Ha! Hier is dat ook zo, allé niet helemaal, want wij zijn wel al het digitale tijdperk ingestapt. Kapitein Winokie wordt zeer gesmaakt, maar Queens of the stoneage nog veel meer. Op onze achterbank zitten 2 jongens, eentje van 5 en eentje van 2.5. Die van 5 houdt van harde gitaren en van headbangen… en die van 2.5 houdt van erg rare elektronische muziek (tis een raar kind 🙂 )
Wij mogen ook niet klagen, de onze vragen steevast naar Bruce Springsteen! 🙂
Nee, ik weet dat niet meer, met mijn ouders op reis. Want het is nooit gebeurd. (zelfs niet naar zee of zo)
Maar ik weet wel dat wij ook niet meedoen met kindermuziek of wat daarvoor moet doorgaan. Vorige week kwamen we van het hoge Noord-Nederland, 4 uur autorijden. De regel is eenvoudig: de chauffeur beslist. In de auto luisteren wij dus allemaal naar ‘mijn’ muziek (of radio) en dat vinden de kinderen aanvaardbaar. Omdat ik dan geen accidenten doe.
Ik moet van mijn kleuter naar Arcade Fire luisteren. Ik vind dat niet zo erg 🙂
Als ik Stef Bos hoor, dan ben ik weer op weg met mijn ouders naar de Provence. En Under the Bridge van de rode hete pepers blijft altijd verbonden met die keer dat ik op skireis ging met de CM.
Onze 5 en 8-jarige zweren helaas nog steeds bij Kapitein Winnokio, dus wisselen wij af: een CD-tje voor ons en een CD-tje voor hen.
oh serieus, is Kapitein Winokio niet meer cool? chance dat ge me dat net op tijd zegt!
Wij luisteren naar de obligatoire kinderhits (die mij op zich eigenlijk niet zo erg storen, ik heb liever dat ze zingen dan dat ze vitten op elkaar) maar onze drie kinderen zingen ook (al dan niet fonetisch) mee met: Willem Vermandere, Het Zesde Metaal, Elbow, Jan De Wilde, Flip Kowlier en hardcore muziek van 15 jaar geleden.
Wat ik mij herinner uit mijn reizen als kind naar Spanje: dat ene oranje cassetje, en dat ene liedje: ‘Max’ van Paole Conte.
Ik hoop echt dat onze kinderen dezelfde herinneringen gaan hebben aan ‘onze’ muziek, al waren mijn ouders niet echt meezingers in de auto. Ik daardoor ook niet, maar de overige vier uit ons gezin: massaal, luid en vol inleving 🙂
Dat is opvoeding! Mijn vader speelt al sinds zijn jeugdjaren blues en onze platenkast zat vol met zalige platen uit die tijd: Neil Young, Melanie, Santana, Robert Gray, The Beatles, Pink Floyd,… Mijn broer en ik luisterden graag mee en legden zelf platen op. En de cassetjes gingen mee op reis. Vooral Leonard Cohen blijft me bij.
Top-ouders!
Ik herinner me nog hoe mijn broer en ik mijn vader volledig terroriseerden met onbewoond eiland van Kinderen voor Kinderen. De man is er nog steeds niet van bekomen.
Met ons ouders op reis stond de radio vollen bak en zongen we duchtig mee op de achterbank. Maar we hadden ook ons eigen repertoire:wij zongen constant in de auto .en dan hadden we ook nog cassettes oa. Van kinderen voor kinderen .
Tour of Duty was dat van ons. Elke jaar opnieuw naar Spanje met dezelfde cassette. Zelf hebben we weinig tot geen kindercd’s voor onze kleuter. Het enige wat hij wil is “een beetje luide muziek mama”. Owkei!
Haja, de zomer van 1995 in Spanje zal voor altijd die van The Offspring zijn en die van 1996 in Frankrijk die van resp. Alanis, Garbage en Rage Against The Machine. #goodtimes
Hier roept de jongste – vreselijk – altijd “Plop, plop”! Maar de oudste zijn favorieten zijn RHCP, Foo Fighters en (oude) Placebo. Kon slechter! 😉
Ik heb twee dochters die al sinds hun kleuterjaren enthousiast zitten te headbangen in hun kinderstoelen en meezingen op nummers van Rammstein, Opeth, het Heidevolk en consoorten. En het mag gezegd, vooral de echtgenoot is hier nogal mee in zijn nopjes…
Er zijn bij mij ook vakantiesound tracks van vroeger, maar die heb ik zo goed en zo kwaad het gaat verdrongen en die kwamen pas achteraf, als mijn vader zijn super-8-films aan het monteren was en de muziek er op een klankspoor moest opgezet worden. Uren-, dagen-, wekenlang David Rose en Manuel and the music of the mountains. Pure horror, zeg ik u! En dan moest ik de teksten inspreken en dat was nóg erger, want dat moest zo vaak over dat ik nu nog – meer dan 40 jaar later – flarden zo uit het hoofd kan opzeggen. Dan was 5 keer diezelfde berghelling op en af “omdat er iemand in de weg liep” of “omdat het er niet goed op stond” nog niet eens zo erg. Die films liggen nog altijd bij mijn moeder in een kast. Spijtig dat er boetes staan op afvalverbranding, anders kon ik daar ooit, later, een bon fire mee aanrichten…