De camping waar we onze reis afsloten: dat was een uitstekende camping. Rustig, klein, perfect onderhouden. Een mooie plaats, onder een kerselaar, met uitzicht op berg, meer en dal.
Altijd proper sanitair, altijd warme douches met een straal die krachtig genoeg was om mijn haar uit te spoelen.
Een speeltuintje, een springkasteel, en elke ochtend verse croissants en baguettes geleverd aan de accueil, zodat ge niet naar beneden naar de bakker moet rijden. Een zwemmeertje vlak ernaast. Luxe en rust. Veel respect en waardering voor Le Clos du Lac. Echt.

De eerste camping, dat was wat anders. Ik heb daar acht dagen lang nooit een warme douche genomen. De toiletten waren twijfelachtig, en door de snelstromende rivier was het er nooit echt stil. La Graville was woest, wat onherbergzaam. En ik, ik was instant verliefd.
Een coup de foudre, vanaf het moment dat we de fantastische canyon inreden. Een beetje alsof ge als een blok valt voor een man waarvan ge weet dat er een fout kantje aanzit. Ge weet dat ge veel miserie gaat hebben, maar hij is zo plezant. Zoiets.

Ik heb gevloekt toen de douche weer koud was, ik was oprecht bang van de vreselijk hevige mistral, die ene wilde nacht en ik werd elke ochtend te vroeg wakker van de rivier.

Maar wat een fantastische plek. Heerlijke Stéphane met zijn legendarische traagheid en vergeetachtigheid. “Une café? Oui, j’arrive!” en het dan vergeten. Elke dag opnieuw.
Prachtige Gigi met haar misdadig lekkere hamburgers. De tafels die genoemd waren naar hun kinderen. Negen stuks samen, alstublieft.

Overal lagen fietsen en speelgoed, alle kinderen op de camping speelden door elkaar en maakten gevaarlijke constructies van gocarts met driewielers erachter gebonden. Er waren grote sterke koffies op ijskoude ochtenden, en een algemene chaos die mij achterlijk rustig maakte.

We zijn er vertrokken omdat er weer twee dagen regen en zwaar onweer werd voorspeld, en ik was blij. Er was sprake van een zekere verlangen naar een hotel met een bad en een warm bed.
Tot ik daar was, in dat hotel. Toen was er instant heimwee naar La Graville. Naar ‘s ochtends de zon zien opkomen op de berg, met mijn tas koffie. Naar mijn kleine urenlang petanqueballen in een goot naar beneden te zien rollen met haar vriendinnen. Naar het constante gerommel van de rivier.

Ik ben een stuk van mijn hart verloren, daar tussen de rotsen.