In de zon.
Net een week geleden liep ik door de stad en daar zat ze, in de zon. Koffiedrinkend op een venstertablet, pratend met een vriendin. Ze lachte. Ze zag er vrolijk uit. Ze was iets zwaarder dan de laatste keer dat ik haar zag, en iets minder opgemaakt. Het stond haar allebei goed. Ik keek vluchtig, want ik wilde niet storen. De opluchting kwam naar buiten met een kneepje in mijn dochters hand. Die zei: auw zeg.
Twee jaar geleden dronk ik koffie met haar, ergens anders in de stad. De zon scheen niet, toen, maar dat is normaal want het was een zondag midden in de winter. Ze lachte niet, ze praatte twee uur lang.
In een opwelling had ik haar even daarvoor mijn gsm-nummer gegeven, iets wat ik bij studenten zelden doe. Maar het ging niet goed, dat zag haast iedereen, maar niemand durfde veel te vragen. Ik had instinctief het idee dat ik een teken moest geven. Dat ik het echt wel gezien had. Soms is het genoeg te weten dat iemand u ziet.
Een paar weken na dat papiertje kreeg ik een sms en daarna dus koffie. En verhalen waar ik wanhopig van werd, problemen die geen enkele twintigjarige zou mogen hebben. Ik praatte wat, zocht mee naar antwoorden, troostte wat, probeerde wat onbeholpen advies. Het heeft vast niet geholpen. Of misschien een beetje, ooit ergens. Geen illusies echter: in eenzame poelen van problemen zijn leerkrachten zelden de ultieme reddingsboei
Maar gelukkig dat ik werd van haar daar zo te zien. Lachend op een venstertablet. Ik hoop dat ze een schone zomer heeft.
Soms is even je verhaal kwijt kunnen aan iemand die niet oordeelt en gewoon luistert ook al een stap in de goede richting
Fijn dat het toen blijkbaar goed gegaan is.
Dat van die leerkrachten, vergeet dat maar. Ik weet uit ervaring dat het luisterend oor van een lerares/leraar dikwijls wel de goede reddingsboei is. Je bent als leerkracht dichtbij en toch juist ver genoeg af om het duwtje in de goede richting te geven. De wijsheid hebben we niet in pacht, maar dat hoeft ook niet. Actief luisteren is vaak voldoende.
yes! goed gevoel!
Precies dat, dat teken dat u het gezien had. Dat was al een heel groot ding. En dat u luisterde. Wat er dan gezegd wordt, is van minder belang, vaak. Fijn dat u haar zo tegen mocht komen in de zon 🙂
Ik zweer u op de getormenteerde tienerziel van ooit, dat leerkrachten er echt wel toe doen. Ik weet nog altijd de vijf woorden die een leerkracht Latijn zei toen het echt echt echt niet ging, of de twee onbeholpen zinnen van een docente aan de hogeschool. Zelfs geen echte gesprekken, maar wel een paar woorden die aangaven dat mensen u zagen. En uw ellende.
Maar ik begrijp uw blijdschap. Dat heb ik soms als ik facebookpagina’s zie van mensen uit een ver verleden. Pagina’s met kindjes en vrienden en feestvieren, daar waar je dat nooit had verwacht.
En ik denk dat je een schitterende leerkracht bent. Dat vooral.
Wat kan ik toevoegen aan wat de mensen hiervoor al schreven? Uit een put klimmen moeten we allemaal zelf doen. Maar het is wel zo handig als iemand een touwladdertje neerlaat.
Leerkrachten doen er zeker toe.
Ik herinner me nog goed een paar bezorgde woorden van mijn lerares Engels in het 5e midddelbaar. Ik ben nooit ingegaan op haar aanbod om te praten, maar gewoon het feit dat ze het voorstelde en dat ze zag dat ik het moeilijk had, was al veel waard.
Nu probeer ik er ook te zijn voor mijn leerlingen, je weet nooit dat het iemand écht kan helpen.
Ik denk dat ik jou graag als leerkrach/docente gehad zou hebben!
Goosebumps.