Zeg nu nog dat je niet georganiseerd bent!

Wees blij dat je verloofde mee was.

‘In principe’ mag je namelijk ook met een volmacht je trouw gaan aangeven. Ondergetekende heeft de fout begaan, in februari vorig jaar, om dat te doen, aangezien manlief moest werken.

Ik dus gewapend met een volmacht (handgeschreven, halfvol A4-tje met de garantie dat ie nu eindelijk echt wel met mij wilde trouwen na 17 jaar relatie, 13 jaar samenwonen waarvan 4 jaar feitelijk en 9 jaar wettelijk, en twee kinders te hebben gemaakt). Bij ons (mij) ging dat zo: “We gaan een aantal controlevraagjes moeten stellen, mevrouw, gewoon om zeker te zijn. Heeft u kinderen?” (bevestigend antwoord, ze dragen overigens ook gewoon de naam van mijn verloofde die ze allebei braaf bij vijf maanden zwangerschap ging erkennen). Antwoord: “En heeft uw verloofde kinderen?” (excuseer??). “Euh ja, twee stuks hè.” “Aha, dus vier kinderen in totaal, twee van u en twee van hem”. (ik verzin dit niet, mensen) “Dat méén je nu niet he, mevrouw… Dat zijn gewoon onze kinderen.” “Ah, zo zit dat!”. “Mag ik dan de naam van uw toekomstige schoonvader weten?”. “Ja, dat is X Y”. “Graag de volledige naam, mevrouw, dus ook eventuele tweede en derde naam. En ook die van de moeder van uw verloofde, en die van uw vader en moeder uiteraard, alsook de geboorteplaatsen van uw toekomstige schoonouders”. En dat ging zo nog een tijdje door…

Conclusie: maar best dat ik diegene was die met de volmacht langsging, en niet andersom, want manlief zou gehangen hebben (zelfs bij de detailvragen over zijn ouders), en verder maar best dat ik 17 jaar de tijd heb gekregen om al die details te achterhalen en goed te gokken (ik kende niet al de tussennamen van mijn schoonvader, maar het werd me wel vergeven – uiteindelijk en omdat ik die van schoonmoeder geheel toevallig wel kende)

Haha, zalig! 🙂
Ach, als hij uw verjaardag en die van de dochter maar niet vergeet… 😉