Cornichon. Met de c van cactus.
Elk jaar in de zomer leg ik augurken op. Dat is een traditie, en ik voel me altijd een hele huisvrouw als ik ermee bezig ben. Zo een kruising tussen Zsazsa en Dorien, in wiens heerlijke boek trouwens een recept staat voor het opleggen, of inmaken zo u wil, van groenten.
Het is ook een traditie dat we er altijd te weinig hebben, augurken. Ik maak ze klaar, op een vakantie-avond in de zomer, en daarna kijken wij twee maand lang verlangend in de frigo naar de bokaal. Ik sis naar mijn lief: “neen, nog niet. Geduld.” elke keer als hij met de pot zwaait. Op het eind van de zomer breken we de cornichons dan eindelijk aan, en dan eten we op een week alles op. Het verlangen maakt gulzig en die week eten wij augurken bij elke maaltijd. Dan moeten we weer een jaar wachten, want dan is het seizoen voorbij en kan ik geen nieuwe maken. De heerlijke onbeholpenheid van ons huishouden: bewijsstuk 62.
Dit jaar heb ik meer potten gekocht. En vanmiddag op de boerderij was mijn nog maar half begonnen dag al onmiddellijk perfect. Dat had ook iets te maken met het heugelijke feit dat er een massa kleine hondjes geboren zijn op de boerderij en dat kleine hondjes schattig zijn en ge die kunt knuffelen. Maar vooral: ze hadden daar zowaar augurken aan een struik hangen. Veel augurken.
Dus oogstte ik veel augurken, en vanavond deed ik het inmaakgedoe. En daarna was ik een half uur jammerend bezig met het verwijderen van stekels uit mijn arme handen. Want blijkbaar hebben augurken in de vrije natuur stekels als een cactus. In de groentenwinkel doet iemand die blijkbaar er proper af van tevoren, omdat niemand natuurlijk een groente wil kopen die zo vreselijk veel pijn doet. Ik werd er zowaar filosofisch van: augurken uit de groentenwinkel zijn de zakjes voorgesneden sla van het ambitieus huishoudelijk talent.
En neen, ik weet ook eigenlijk niet waarom ik dit vertel. Misschien kunt ge de volgende keer als ge een hotdog eet samen met uw vrienden, op de voetbal of de Gentse Feesten ofzo zeggen: wist ge dat dat eigenlijk stekels heeft als een cactus, zo’n cornichon? Iedereen zal dan mohowsejieusofwa doen en dan wordt het zeker een leuke avond.
Of zoiets.
Wij kijken er alvast naar uit om te proeven. Ze zien er heerlijk uit .
ja ik wist dat! In mijn puberteit mocht ik dat als vakantiejob doen: cornichons trekken. Op den duur zaten er gaatjes in de handschoenen, toen was de fun eraf….
ik wist niet eens dat cornichons een aparte groente was…ik dacht dat dat een soort kleine komkommer of courgette was, die ze gewoon op azijn zetten…ik heb dat echt alleen nog maar in bokaals gezien…voilà, DAAROM vertelt ge dat, om ons iets te leren
Wij hebben dit jaar onze eigen augurkenstruik, maar inleggen, dat zal niet gaan, peis ik. Of ik zou kleine potjes moeten maken. Want er is zowat elke halve tot hele week wel een augurk klaar, maar ja, dan moet ge weer efkes wachten voor de volgende natuurlijk, en er zijn er hoogstens twee of drie tegelijk klaar en nog nog niet te plat om te eten. Of mag dat al half plat zijn als ge dat inmaakt?
Bij de baby-augurkjes staan er nog geen stekels op en die kan je zo van de struik opknabbelen: heerlijk knapperig!
Ik wist dat van vroeger. Ervaringsdeskundige. En omdat ik hier de enige cornichonliefhebber ben, koop ik ze dan maar zonder stekels en mét pekel in de winkel.