Omdat ik zowat de hele zomer thuis ben, gaat de kleine normaal gezien niet naar de opvang op school of naar allerlei speelpleinwerkingen. Dat is gewoon niet nodig: ik moet niet werken, we doen wel graag veel dingen met haar, en ik denk dan altijd “ze moet al zoveel, het hele jaar, laat haar maar wat thuis rondhangen.”
Toen een bevriende klasmoederbuurvrouw in het voorjaar zei dat die van haar graag een danskamp wilde doen maar niet alleen durfde, polste ik eens bij de dochter en ze zag het precies wel zitten. Dus ik schreef haar in. Een week werelddansen en knutselen, bij De Ingang.

Nog een buurmeisje sloot aan, de grote mensen maakten een planningske voor brengen en halen. Maar één keer op drie rijden, dat is een groot gemak. Bovendien kennen alle buurtkinderen elkaar en de ouders zo goed dat er geen enkele strubbeling was. Alleen soms efkes met het ochtendhoofd nadenken bij wie de autostoelen nu ook al weer stonden.

En dus trokken de dames elke dag naar de uberhippe Galvaston, deze week. Ik had verwacht dat ze het wel tof zou vinden, maar dat het zo vlot zou gaan en zoveel enthousiasme zou opleveren: dat niet.

Elke dag een vrolijk kind laten vertrekken, elke avond een supervrolijk en doodmoe kindje terugkrijgen: top.

Gisteren was er dan een toonmomentje, waar ze lieten zien wat ze allemaal geleerd hadden.

Volgend jaar weer! Zeker weten!