Taking procrastination to the next level.
Ik ben een vreselijke uitsteller. Met mijn werk lukt het allemaal nog wel een beetje, daar kan ik het min of meer bolwerken met mijn hoofd, maar dat kost zo veel moeite dat ik meestal geen energie meer heb voor andere dingen die het label moet-gebeuren hebben in mijn hoofd.
Ik ben dat dus, de die met saldo dienstencheques nul na drie herinneringsmails. Ik ben dat, die maandenlang alleen maar vloekt over het falende internet en de haperende digitale tv. En die dus pas maanden later, na uitstel en uitstel en uitstel, telenet belt en achteraf verwonderd is over hoe vlotjes dat eigenlijk gaat, dat overstappen.
Het probleem is: ik heb totaal geen concentratievermogen voor alledaagse verplichtingen. Ik heb te veel prikkels, te veel dingen te doen weten en lezen en dan ben ik afgeleid. Zoiets.
Denk ik. Ik zal er morgen of overmorgen anders eens over nadenken.
Mijn lief en ik vinden elkaar daarin. Of verliezen elkaar in onze rommel, dat zou ook kunnen, als u het vanuit een ander oogpunt bekijkt. Want ik toon u wel een tuinhok, natuurlijk, maar u weet niet dat er al een jaar gewerkt wordt aan dat tuinhok. Sommige mensen zouden daar gek van worden, ik haal mijn schouders op en ooooh kijk een vogeltje.
Het is best, denk ik, dat we allebei zo zijn, want anders zou er één van de twee zich doodergeren en dan zou er een scheiding van komen. Scheiding? Eerst is er een trouw nodig zeg.
En die trouw, daarover gaat het eigenlijk. Gisteren realiseerde ik me dat ik met mezelf had afgesproken dat we alles voor de trouw klaar zouden hebben voor we op reis gingen. Dat is over minder dan een maand, bedacht ik gisteren. En behalve een zaal, een offerte voor een cateraar, een DJ en een vaag plan voor een kleed hebben we ja euhm niks.
Ik was dus paniek, gisteren. Mijn lief was: “Komt goed, we beginnen er morgen aan! Echt!”.
Vandaag deden we wat iedereen met ons karakter zou doen in zo’n situatie. We kochten een notitieboekje en schreven op het eerste blad: trouwplanning. Ik heb het gevoel dat we er bijna zijn.
Ik herken het van heel vroeger. Ik heb gelukkig een systeem gevonden waarmee het mij wel lukt om de dingen op te pakken en niet uit te stellen, gebaseerd op Getting Things Done: http://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/2014/06/22/structopathie-voor-gevorderden/
En eerlijkgezegd vind ik het veel rustiger en relaxer in mijn hoofd, als ik de dingen ‘onder controle’ en ‘gedaan/ingepland’ heb. Dat wens ik iedereen toe…
Ik ben ook van de getting things done, maar ge moet daaraan zijn. Als ge het niet erg vindt om af en toe te verzuipen in chaos, dan vindt ge daar volgens mij niks aan.
Ik, die me dooderger aan inefficiëntie en chaos, vind dat dan weer een absolute redding voor de rust in mijn hoofd. Ik krijg wel mijn vent niet mee. Daarom zijn wij niet officieel getrouwd, denk ik. 😉
Haha, leuk dat ik niet de enige GTD-freak ben. Ik merk zelf dat ik een ongelooflijk terrein aan creativiteit en ideeën heb gewonnen omdat ik mijn leven min of meer onder controle heb. Controle schept rust, dat schept ruimte en met die ruimte kan ZO veel leuks :).
als je niet vergeet in dat boekje te schrijven komt het wel goed denk ik. In ieder geval adressenlijst van ons is ok…( ge kent uw pa hé)
Ik had je anders graag zulk boekje willen bezorgen; ik denk dat er hier nog wel enkele op overschot liggen,
Je moet er enkel het eerste blad uit scheuren.
haha, schitterend! mijn lief schiet ook altijd rijkelijk laat in actie, maar als de actie er dan eenmaal is, dan is die er 300 % ! Zoals duidelijk gebeurd is bij jullie prachtig tuinkot. En die trouw, dat komt zoooo goed !
Ontzettend herkenbaar. Onze trouw, dat heeft tussen ‘ideale verlovingsring gezien’ en D-day officieel 3,5 jaar geduurd. Maar die laatste drie maanden, toen was ik do-de-lijk efficiënt. Echt, ik stond versteld van mezelf. En mijn lief (nu echtgenoot) heeft daar zelfs in zijn speech in het stadhuis 10 minuten aan gewijd. Over dat hij zo versteld stond dat het me toch is gelukt om alles in orde te krijgen. En behalve de regen (gelukkig zaten we binnen) tijdens het avondfeest is er niets maar dan ook niets misgelopen. Het was gewoon geweldig en ik heb bijzonder veel complimenten gekregen over de fantastische organisatie (ahum ;). Behalve mijn kleed dat afzakte doordat ik drie kg ben afgevallen van de stress tijdens die laatste maand (ook daarover stond ik versteld…).
Dus, moraal van het verhaal: als je lang genoeg wacht, komt alles gewoon vanzelf goed.
P.S. Ik vond onlangs een maagdelijk leeg mapje tussen een mapje dat eigenlijk dient voor bewijsstukken voor de belastingen, waarop in koeien van letters ‘TROUW’ stond geschreven.
Ik ben ook gezegend met zo’n talent. Hoe wij het doen: elke avond is er bij ons thuis wel een soort conversatie van:
– lief: schrijft ne keer op: we moeten x nog doen
– ik: schrijf op
Soit, ons huis ligt vol met van die briefkes, mijn lief en ik herinneren elkaar nu en dan aan dingen (soms met wrevel – hebt ge dat nu nog niet gedaan? ge had dat al x keer beloofd! – maar van beide kanten), en de meeste zaken raken gedaan tegen vooropgestelde deadlines.
Maar in ons ‘project huis’ (waar we god zij dank intussen in een goed bewoonbare, al is het nog niet helemaal ingerichte staat in wonen) staan er nog duizend-en-een dingen op onze to do lijst.
Waar ik mij mee troost: hoe lang uw to do lijst ook is, ge kunt maar 1 ding met ne keer doen. En dat wordt gedaan, elke dag/weekend een beetje. We geraken er wel…
Ik heb ook ergens zo’n map met één blaadje in met ‘trouwplanning’ erop. En daarachter eentje met ‘trouwadministratie’ ofzoiets. Met verder niets. En toch getrouwd geraakt vorig jaar. Met een gastenlijst op een kladblaadje en dan in een excelletje ergens en een factuur van de feestzaal en de fotograaf. Meer papier was eigenlijk niet nodig, blijkbaar. Een trouw organiseren is niet zo moeilijk als veel mensen doen uitschijnen, ook niet met ‘alles erop en eraan’. Vond ik hè.
🙂
Ondanks hoe je jezelf hierboven beschrijft, kom je bij mij toch vaak over als super georganiseerd en alles onder controle. En ja, misschien kan het sneller om dingen voor mekaar te krijgen, maar vergeet je dan niet te leven?
Misschien nog een ideetje: maak van dat huwelijksvoorbereiden een feestje op zich! Neem dat nieuwe schriftje mee voor een heel fijn terrasje (kindje even bij grootouders of babysit laten?) en geniet er eens van lekker alles op een rijtje te zetten, taakjes te verdelen (geen ‘grote’ containertaken, maar kleine dingetjes, opgeschreven als een concrete actie: die bellen, of daarvan prijs vragen, …), en lekker in de sfeer te komen met z’n tweetjes…
Dat is hier altijd zo op het gebied van kleine taakjes. Zo lag er hier weken een kapstok voor mijn zoon om op te hangen. Ik deed het uiteindelijk zelf, bleek gewoon nageltje en hamer nodig voor te zijn. Maar toch…
Blij dat ik daar dus niet alleen in ben. Al moet ik het de laatste tijd echt wel anders beginnen aanpakken want van uitstel komt steeds vaker afstel(vergeten/tegrote weerzin om er in extremis nog iets aan te doen). Het je-m’en-foutisme viert steeds vaker hoogtij. En dat kan verkeerd uitpakken.