Dit is de laatste week van het schooljaar, en dat is traditioneel nog een laatste beetje drukte, en een constant heen en weer slingeren tussen van het moeilijkste en van het leukste van het leven. Zo zijn er teamvergaderingen, waarin we het jaar afronden en al aan het nieuwe beginnen. Als ik dan om mij heen kijk, dan ben ik dankbaar dat ik daar mag werken. Als ik naar de agenda voor augustus en september kijk, dan knikken mijn knieën, maar ik weet dat ik in de zomer genoeg energie zal krijgen om daar tegen te kunnen.

Er is feedback, waar de moeilijkste gesprekken van het jaar gevoerd moeten worden. Een wankel evenwicht tussen waarheid en waardigheid. Op diezelfde feedback komen mensen langs die eigenlijk niet moeten langskomen, maar die nog even willen praten of nog iets willen zeggen. Ik laaf mij aan die momenten en weet dan zo goed waarom ik dit doe.

Er zijn feestjes ook. Met een zomerjarige in huis zijn de festiviteiten op school deze week: een ontbijt maandag, een viering vandaag. Een tros glunderende kinders, drukte en veel plezier. En op datzelfde feest is er dan ook het afscheid, van de juf die ik dit jaar zo gewaardeerd heb, maar die naar een andere school gaat. De juf die een groep vierjarigen alle planeten leerde, en die ervoor zorgde dat mijn kleine me uitlegt dat mensen ook zoogdieren zijn, en dat we binnenin allerlei verschillende weggetjes hebben: eentje voor het ademen, eentje voor het eten, eentje om kindjes te krijgen, bijvoorbeeld.

En zo sluit ik morgen het zwaarste jaar uit mijn korte carrière af. En wordt volgend jaar anders: ik ga minder werken, ik ben ingeschreven voor een opleiding, en ik heb het vaste voornemen niet te verdrinken.

Maar eerst vakantie. Have a great one, y’all!