If you can’t kill it, don’t eat it.
Mijn pepe had konijnen, vroeger, in kotjes in de hof. Lieve knuffelbeesten, die wij elke dag het afval van de groenten gaven. We hielpen met het uitkuisen van de kotten, we mochten ze vastpakken en aaien. Als ge gras plukte, en dat door de draad stak, dan kwam er een klein warm neusje tegen uw hand duwen en voorzichtig gulzig knabbelen.
Wanneer de konijnen volgroeid waren, dan werden die doodgemaakt en dan maakte mijn meme ze klaar. Met pruimen en kroketjes. Ik weet nog dat ik dat op een bepaald moment in mijn kindertijd superzielig vond. Ik weet nog dat mijn pepe toen zei: “Niet onnozel doen, hé. Die konijntjes zijn om op te eten.”
Mijn andere pepe had duiven. Elk weekend werden een paar duiven in manden gestopt en naar Arras gebracht met de camion. Op zondag stond mijn pepe dan aan zijn duivenkot, met een blik mais te schudden. De duiven vielen en de ringen werden in de kas gestopt. Met die kas moest ge naar het café, en dan hadt ge misschien een prijs.
Soms hadden de duiven babyduiven. Jonge duiven zijn aandoenlijk schattig, met die lieve pluizen op hun hoofd. Ik ging altijd kijken naar de kleine duifjes. Soms mocht ik er eentje vastpakken, zomaar op mijn handen. Ze waren ontstellend zacht.
Jonge duiven zijn fantastisch lekker. Mijn meme maakte die klaar met kleine ajuintjes en bruine saus. We kregen er patatjes bij die ge mocht moezelen, met de saus. Heerlijk.
Fast forward dertig jaar.
De vriend van de dochter komt uit een gezin waar vegetarisch wordt gegeten.
“Mama? B. zegt dat hij geen dode dieren eet. Eten wij dode dieren?”
“Ja, wij eten dode dieren. Niet vaak, maar als we vlees eten, dan is dat van dode dieren.”
“Ojo. Welk dier is worst dan?”
“Varken, meestal, of kip. Of koe.”
“Wow”
“Wij proberen weinig dieren te eten. En als we vlees eten, dan koop ik vlees van dieren die een tof leven hebben gehad.”
/insert een hele uitleg over dierenwelzijn.
“Wil jij liever helemaal geen dode dieren meer eten? Want als jij dat wil, dan is dat ok hoor.”
De dochter denkt na.
“Neen. Ik lust graag worst. Dus dan moet ik dode dieren eten.”
Tot zover de theoretische uitleg. En dan nu de praktijk. Ik stel u voor: de drie biggetjes.
Schattig hé.
Ze zitten hier in ons eigen klein Berlijn, sinds een paar weken en we geven ze eten, zowat elke dag. We zien ze groeien als kool, en ze zijn machtig aanhankelijk, met al die spelende buurtkinderen die hen komen bezoeken.
In het najaar gaan ze op de barbecue. Mmmmm, speenvarken, met wat sla en een stuk stokbrood.
De kleine weet het, en vertelt het ook tegen bezoekers. “In oktober gaan we de varkentjes opeten op een groot feest.” Ik moet altijd een beetje glimlachen als ze het vertelt want ik ben razend benieuwd hoe vlot ze er mee gaat omgaan als het zover is.
This autum, on a blog near you.
Dat vind ik een prima uitgangspunt. Niks mis met mensen die hun eigen beesten kweken en slachten. Wel iets mis met mensen die in de supermarkt vrolijk hun karretje volladen maar teerhartig worden als het over kalfke Willy gaat.
Oh, ik ben benieuwd. Ik besef dat ik ook zo hypocriet ben, als ik zelf voor mijn vlees zou moeten zorgen dan was ik ook vegetariër. Maar in den delhaize is het simpel.
Een echt stadskind zijnde, heb ik niet het geluk gehad om dit bewustmakingsproces van jongsaf aan mee te maken. Daarom ben ik ook zo dankbaar dat onze kinderen, ook fan van de drie biggetjes en ook al zéér bewust van het nakende proces (de BBQ in het vroege najaar), daar wel veel jonger mee geconfronteerd worden. Met schaamrood op de wangen moet ik toegeven dat ik, sinds het onderwerp ‘dode dieren eten’ hier erg frequent aan bod komt (toch al sinds de oudste 2,5 jaar is, dus al een tijdje ondertussen), heb besloten om op mijn eentje in principe geen vlees meer te eten. En daarnaast proberen wij ook, vooral op initiatief van de wederhelft oorspronkelijk, bewust te kiezen voor dieren die ‘een tof leven hebben gehad’. De these dat je het letterlijk zelf moet kunnen dood maken om het ook effectief te mogen eten, die doet mij trouwens neigen in de richting van puur vegetarisme. Ik zie me letterlijk namelijk geen levend wezen doden, terwijl, als je echt consequent wil zijn… Moeilijke kwestie hoor.
Knap en moedig! Ik ben eerder van het hypocriete soort als het op vlees aankomt.
Ik krijg nu al een krop in m’n keel als ik die schattige biggetjes zie, dus daar een stukje van door mijn keel persen gaat , met de beste wil van de wereld, niet lukken.
Met de stukken vlees in de koeling van de Delaize of de beenhouwer heb ik geen enkel probleem.
Ik kan het opeten maar wil het niet levend gezien hebben….
Zo van de struisvogel en kop in het zand….
Is het minder erg als je het zelf weet dat het hypocriet is?
ik denk soms dat kinderen daar harder in kunnen zijn dan wij. Of personen met een beperking bij ons ook “gewoon de kop eraf hé, doodmaken!” olei, doe maar. :-s
ok, ik bedoelde dus dat personen met een beperking daar ook harder in kunnen zijn. Als ik de reactie herlees komt dat precies anders over…
Of zoals onze jongste, smakelijk een koteletje afkluivend van één van onze zelfgekweekte en thuis geslachte schapen: “Deze die we nu opeten was mijne vriend!”
Thuis hadden wij ook konijntjes waar we elk voorjaar mee speelden en elk najaar werden die dan opgegeten. Wij wisten dat en hadden er geen problemen mee. Met onze kinderen spreken wij daar ook zeer open over. Geen hypocriet gedoe hier.
Thuis eten we vegetarisch. We hebben daar genoeg redenen voor: beter voor het klimaat, beter omwille van sociale redenen, beter voor de dieren. De kinderen eten thuis ook vegetarisch, op verplaatsing kiezen ze zelf (ze zijn 4 en 2 jaar, dus ze kiezen op basis van het uitzicht.) Ik zou graag hebben dat mijn kinderen inzien waarom we vegetarisch eten, en inzien dat het omwille van al die redenen ook gewoon beter is om geen vlees / vis te eten. Daarom geven we hen dat voorbeeld. Als ze later vlees / vis willen eten omdat ze het niet eens zijn met ons, dan zal ik ze niet tegenhouden, uiteraard. Bij ons hebben ze dus ook keuzevrijheid, maar het vetrekpunt verschilt.
Overigens ken ikzelf heel wat mensen die vegetariër willen worden, maar vlees / vis niet kunnen missen omwille van de smaak. Smaak hangt sterk samen met gewoonte. Mijn redenering is dus: als je als kind geen vlees / vis eet, dan zal je er later ook minder moeite mee hebben om het te laten liggen.
Iemand hierboven schrijft: ‘Niks mis met mensen die hun eigen beesten kweken en slachten.’ Met die mensen is er uiteraard niks mis, net zoals er met mensen die ervoor kiezen om vlees te eten ook als ze het dier NIET zelf kunnen slachten, ook niets mis is. Maar met de daad zelf, het doden van een dier, heb ik moeite. Ik besef dat dat geen algemeen aanvaard standpunt is, maar ik vind het zelf niet te verantwoorden om dieren een goed leven te geven en ze daarna te doden om ze op te eten. Ik vind smaak minder belangrijk dan het leven van een dier. Enfin, ik loop nu het risico om over te komen als een zagende, betweterige vegetariër, maar ik wil dat toch even aangeven in de hoop dat het mensen aan het denken zet.
Ik was niet van plan om hier de dwarsliggende vegetariër te komen uithangen, maar ik sluit me aan bij de commentaar van Veerle. Ik wil daar nog aan toevoegen dat ik het er als ouder heel moeilijk mee zou hebben om vast te stellen dat mijn kind geen medelijden zou voelen met de varkens die op hun bord belanden. Liever zou ik zien dat mijn kind aanvoelt dat zo’n dieren ook pijn ervaren en dat het zich dus verzet tegen het doden ervan. Ik wil mijn kinderen met andere woorden niet bijbrengen dat het normaal is dat een dierenleven op jonge leeftijd eindigt omdat ik dat zelf niet vind. En ik hoop dat mijn kind ergens gaandeweg ook tot dat inzicht zal komen, al zal ik haar (net als Veerle) op geen enkel moment ergens toe verplichten. (Behalve dat ze thuis eet wat de pot schaft dan, en dat is in ons geval geen vlees.)
Mooie reactie, Hannelore! Ik ‘voelde’ zelf dat ik er een probleem mee had maar kon er de vinger niet op leggen, maar ik denk dat het net het punt is wat jij zegt. Ik hoop dat ik mijn twee zoontjes kan opvoeden met dat besef: levende wezens doden voor het genot van het eten, veroorzaakt lijden. En lijden is in alle gevallen te vermijden.
Hoe langer ik vegetariër/richting veganist ben, hoe absurder ik heel het idee om dieren te eten ook vind.
Leestip: Dieren eten van J.S. Foer?
Tijdens onze vakantie op Texel raakten we in gesprek met een koppel dat in de buurt van Schiphol woont. Hij was jager in zijn vrije tijd. En hij leerde ook zijn kinderen jagen als ze er oud genoeg voor waren én bereid hun afschot zélf te pluimen, te kuisen en keukenwaardig te maken. Eén zoon deed dat niet graag “omdat het zo stonk” en die jaagt dus niet meer. De slachtoffers zijn steevast grauwe ganzen die -na beschermende maatregelen jaren terug – nu een echte, ver uit de hand gelopen plaag vormen. Als echte jager weigert hij deel te nemen aan georganiseerde massaslachtpartijen op de dieren. Hij schiet pas een nieuwe gans als het gezin het vlees wil gebruiken. Kijk, zelfs ík kan me op zo’n moment met de jacht verzoenen.
Hoi,
Ik vroeg me af of iemand me kan verder helpen?
Wij zouden ook 2 varkentjes willen houden om achteraf te slachten, maar mag dit zomaar in België of moet je een hele papierhandel afwerken voor je erin vliegt? Ik vermoed dat je deze in een slachthuis moet laten slachten, iemand een idee hoeveel dit kost, of mag dat ook bij een plaatselijke slager?
Hoeveel ruimte moet een varken minimum hebben? En ik vermoed dat ik ze bij mijn kippen mag zetten?
Hopelijk kan iemand ons wat verder helpen want het is niet makkelijk informatie te vinden.
Vriendelijke groeten,
Lize