Guilty pleasures zijn moeilijk, vind ik. Allez, guilty pleasures zijn gemakkelijk, maar ik heb er gewoon veel te veel. Zeker van de jaren 90.

De selectie is na lang twijfelen op drie criteria gebeurd:

1. Geen Nederlandstalige shizzle. Iedereen weet ondertussen dat ik in een ver verleden een crush had op Koen Wauters en dat het nooit helemaal over is gegaan (maar als ge het moet weten: dit.). En ik denk ook dat ik al eerder heb verteld over sommige Marco-nummers. Ik heb schone, schone herinneringen aan een nummer van Mama’s Jasje, dankzij een groep Chirojongens en een achtergrondkoor. Hell, er was zelfs een CD van de Kreuners die ik oprecht goed vond helemaal begin de jaren 90. Dat is wel overgegaan. Behalve dan dit.
Lang verhaal kort: breek mij de bek niet open over Nederlandstalige muziek. Ik kan er een eigen rubriek over schrijven, en daarom komen ze er hier niet in.

2. Geen nummers die ik ondertussen spuugzat ben. Er zijn van die liedjes waar ik in de 90s zelf zot van was, maar waar ik nu nog steeds de radio uitdraai als ze gespeeld worden. Ja, het gaat over u, Nathalie Imbruglia.

3. Alleen nummers die ik nu nog steeds uit het hoofd ken. Woord voor woord, van eerste noot tot laatste.

Bekentenis nummer één: ik kan wel wat hebben qua harde muziek, meer dan de meeste meisjes die ik ken. Ik ging wel graag naar een optreden waar ik best niet te veel vooraan stond wegens anders te veel pijn, tel in mijn hoofd nog steeds heel vaak af van one-two-three-four en ik vind dit één van de beste nummers ooit gemaakt. Luister er eens naar, voor mij.
Binnen dat een beetje steviger muzieksegment, heb ik bij momenten ook een voorliefde voor pathetiek.
Ik ken River runs Red en Ugly van Life of Agony track voor track van buiten. Ik heb daar nog steeds een zwaar zwak voor, hoe fout het misschien ook is. Ik kan die nummers vandaag nog steeds woord voor woord meezingen, en als ge efkes luistert, dan weet ge dat dat geen evidentie is. Ik heb getwijfeld over welk nummer, het had Fears kunnen zijn, of Underground, maar ik koos uiteindelijk voor Through & Through, omdat het de enige officële video was die ik vond van mijn favorieten.

What can I say? Raise your hands if you understand.

Helemaal iets anders is dit. Ik vind Janet Jackson over het algemeen een behoorlijke trut, maar dit nummer schreeuwt “dansendansen”. Of zoals dat dan gaat bij mij: knik met uw hoofd en wiebel met uw been, dat is al zot genoeg.

In dezelfde categorie: het enige goede dat George nog heeft gemaakt nadat hij in de jaren 80 de afgebleekte jeansbroek en cowboybotten prominent op de modekaart zette. TOPREFREIN. En die special effects: dit is de jaren 90 op zijn best.

Ook rats vanbuiten, zoals bijna iedereen, maar nog steeds niet beu: Eagle Eye Cherry. Wat voor beestig nummer is me dat toch, bedacht ik net weer toen ik het opzocht.

Afsluiten van deze aflevering en meteen ook de reeks doe ik met Dr. Dre. Omdat er in die tijd twee opties waren op fuiven: ofwel ging ik zeuren tegen de DJ om dit op te leggen, ofwel had vriend J. dat al gedaan. Dr. Dre is the name, ahead of my game.