Ik heb veel gehuild in de jaren 90. Dat is logisch, want in 1990 was ik 13 en in 1999 was ik 22. In die tien werd mijn hart ontelbare keren gebroken, zoals het hart van iedereen in die levensfase. Dat moet, anders wordt ge nooit volwassen denk ik. Ik maakte ruzie, werd onbereikbaar verliefd, ging weg, zag mensen vertrekken en werd ontroerd. Ik verloor in de jaren 90 alles wat een tiener gebruikelijk verliest: onschuld, naïviteit, vriendschappen, een handvol idealen.
Al bij al ben ik daar goed uitgekomen, vind ik. Niet getormenteerder dan de volgende, en enkel met littekens die mij nu een schoner mens maken, denk ik.
Vandaag is melacholie uit de jaren 90. De nummers die mij ook vandaag nog bij de keel grijpen en op het verkeerde moment mijn ogen vol tranen kunnen laten komen.

Beginnen met een klassieker. Ik denk niet dat ik iemand ken die dit een vervelend nummer vindt. Ik weet ook niet of ik vriend met u kan blijven als ge dat wel vindt.

In 1991 verscheen Achtung Baby van U2 en in 1991 heb ik de helft van al mijn wakkere uren naar deze plaat geluisterd. Fuk iedereen die het heeft over de Joshua Tree of Boy of War die beter zou zijn: dit is de beste U2 ooit gemaakt. Daarna: bergafwaarts. Maar dit had het allemaal, en als ze nu zou uitkomen, het zou nog steeds acceptabel en niet ouderwets klinken. Van de plaat is dit mijn favoriet, om veel verschillende redenen. En ik kies niet One, neen, ook al om verschillende redenen.

Fixed Water van Sophia was één van de platen die ik in 1996 kapot heb gedraaid. Voor Jimmy Fernandez natuurlijk, en voor mijn eigen. Op een bepaald moment heb ik de CD ergens onderaan een schuif weggestoken, omdat ik er te depressief van werd. En mens moet ook nog eens studeren, nietwaar.

Voor ge denkt dat ik alleen maar aan de alternatieve muzieks ben. Ohnonono. Dit nummer maakt diepe kerven in mijn hart, elke keer opnieuw. Het had ook een guilty pleasure voor morgen kunnen zijn, maar zo heb ik er al genoeg.

Het vorige bewees het al: het is een misvatting dat nummers waar ge van moet huilen altijd traag moeten zijn. Mijn favoriete nummer van alle tijden ooit voor altijd is er ook zo eentje. Net jaren 90, dus het mag. Elke keer als ik het hoor, word ik heen en weer geslingerd tussen huilen en dansen. Dat zijn de beste liedjes.