Mijn allereerste festival was Torhout, met een bus van het jeugdhuis. Bryan Adams was de headliner, en ik heb het opgezocht en dat was in 1992. Ik was nog geen 15 jaar, toen, en ik keek mijn ogen uit.
Sinds dat moment ging ik zowat elk jaar naar de drie grote: TorhoutWerchter, Pukkelpop en Dour. TW is eruit gevallen toen het alleen Werchter werd, uit een soort van protest. En ook omdat ik het dan wat duur begon te vinden als het mij niet 100% aanstond. Ik ben er nog een paar keer geweest, daar niet van, maar nooit meer van harte.
Behalve de drie grote festivals deden wij in die tijd een heleboel kleintjes. Rock Zottegem, Cactus, Feest in het Park, Rock Caracalla, Beach festival, enzoverdervoort. De kleintjes hadden als voordeel dat ge vaak een fijne headliner hadt, en een heleboel kleine groepjes. Een programmator die zijn vak wat kende, dat stond garant voor een dag vol ontdekkingen. Vaak Belgisch, maar dat is voor later deze week.

De Vijf van de Festivals, dat zijn dingen die leerde kennen op een festival. Of waar ik fan van werd na een festival. Ik doe geen live-versies, want in de jaren 90 keken wij nog gewoon naar optredens, in plaats van ze op te nemen met onze telefoons, dus ge vindt er sowieso weinig van. En avant!

1992. Pearl Jam, toen nog een matig bekend groepje dat net voor de megapopulariteit stond, zou naar Torhout komen. En toen kreeg den Eddie een paar problemen in zijn hoofd en zegden ze af. Misschien gelukkig, want we weten allemaal waar problemen in het hoofd en zanger zijn van een grungeband toe kan leiden. Enfin, geen Pearl Jam dus, maar dan opeens dit. Vroeg op de dag, vooraan aan het podium en de ontdekking van TW dat jaar.

Weetje: elk festival in de jaren 90 heeft ooit deze band geprogrammeerd. Ik vermoed dat ze een betaalbare subtopper waren voor de kleintjes, en dus een waardige headliner (want in Vlaanderen eigenlijk nogal populair in die tijd) met beperkt budget. Op de grote festivals stonden ze ergens in de namiddag meestal. Maar je zag ze iedere zomer minstens één keer, als je regelmatig op een wei rondhing.

1997. Dour. De hele wei loopt vol met mensen in lange zwarte gewaden, want Das Ich is headliner. Zelden meer gelachen als die dag, want het is zo heet dat het Rode Kruis zakjes drinkwater uitdeelt en de combinatie hitte en zwarte kant blijkt niet ideaal te zijn. Terwijl de make-up van de gothics uitloopt en ze wachten op wat overigens best nog een leuk optreden zou worden, werken wij ons programma af. Nada Surf en Zion Train onder andere, meen ik mij te herinneren. Maar dan, als vriendin M. en ik het hoofdpodium voorbijlopen op weg naar ergens anders, kunnen we opeens niet anders dan blijven staan. Volledig in de ban van deze. We moeten opzoeken in het boekje wie ze zijn, maar vanaf dit nummer ben ik fan. Hartjes voor Neil!

De laatste twee komen van één festival. 1995. De beste Torhout ooit. De laatste keer dat TW maar één dag was, maar ook eerste Torhout met een campingfestival de dag voordien maar ook de eerste keer dat ik mocht blijven slapen op een fesival en dus ook het campingfestival de dag voordien had. Ben Harper. Soul Coughing. The Scene. En deze.

De dag nadien had Torhout voor het eerst een tweede podium. Ik ging er aan het begin van de dag naar Jeff Buckley kijken en bleef de hele dag hangen. Met als fantastisch, weergaloos hoogtepunt Mark Sandman.

Festivals worden nooit meer wat ze toen waren, ik ben dat zeker.