Het is zaterdag 9h. Plannen worden geschrapt, volle agenda’s instant leeggemaakt. Al wat daar voor nodig is, is een trillende dochter die haar ontbijt half verteerd op de parket deponeert.

En dan is er leegte en rust. Leegte die eigenlijk niet eens zo’n slecht idee blijkt: terwijl ze dut, haal ik eindelijk wat werk in. Terwijl ze in de zetel hangt, draait mijn lief was na was, en bladeren we in de weekendkrant. We drinken koffie, zij knabbelt op een craquotte en geeft die een half uur later terug aan de wereld. Dat is lief, maar het was niet nodig geweest

Ik zit in de zetel, lees verslagen en wrijf op haar rug. Ik leg het dekentje goed, breng haar een beker water met wat cola. En het besef dat het goedleggen van dekentjes en het kleine hapjes voedsel aanslepen het enige is wat ik moet dit weekend: het geeft plots adem.

Ziek zijn is voor niemand fijn, dat is waar. En zo’n kind dat verschillende keren per dag alles onderspuwt: aangenaam is dat niet. Maar dat weekends in de ziekenboeg mij zo rustig maken, doet mij peinzen dat ik toch weer eens wat dingen moet herdenken.

Ik schrijf het op mijn to do lijst.