Zij van de semi-professionele blog schreef dit weekend een artikel in DS Magazine over semi-professioneel bloggen. En sindsdien zie ik de prestatiestress al aan de horizon verschijnen. Want we gaan daar eerlijk over zijn: bij tijd en wijlen vraag ik me wel eens af of ik het ook allemaal eens niet wat ernstiger zou moeten nemen, dat bloggen. Ik ben per slot van rekening ook al zo’n tien jaar bezig, en u bent heel trouw elke dag met veel op post. Een beetje ernst zou misschien gewoon een teken zijn van respect naar jullie. Of van zelfrespect.

Het artikel is duidelijk: een succesvolle blog draait niet om wat je zelf wilt schrijven, het gaat om uitzoeken wat je voor je lezers kan betekenen. Vaste rubrieken, en lijstjes en Antwoorden Op Grote vragen. Interactie op uw facebookpagina (zie mij graag, trouwens!), aandacht voor de commentaren. En als gevolg: een explosief stijgend aantal bezoekers, geld van sponsors. De wereld aan uw voeten, quoi.

En toen dacht ik: goed idee! Ik ga dat doen!

En toen oooh een vogeltje en aandacht weg.

Dus. Ik heb mijn profiel gevonden, denk ik. Dit is hier de blog waar vaste rubrieken altijd mislukken, waar er absoluut geen lijn te vinden is in de onderwerpen, noch in de blogfrequentie of de structuur. Welkom. Zet u.