Alles gaat over. Behalve dit.
Het is de leeftijd, zeggen ze dan troostend. Het spijt mij, Kellster, maar ziehier de oogst van gisteren en vandaag.
* Ze mag niet met de fiets naar school want we zijn al laat.
* Ze is vergeten vragen of ze vlechtjes mocht in haar haar en ze denkt er pas aan op school, als ik er niet ben om vlechtjes te maken.
* Haar koek is op.
* Ik kom haar te voet halen aan school. Ze wilde met de auto. Want twee straten is superver om te stappen, natuurlijk.
* Ze mag niet zonder broek buitenspelen in den hof.
* Ze mag het kussen niet uit de kussensloop halen. Neen, ook niet om de kussensloop te gebruiken als slaapzakje voor de poes.
* Ze mag geen DERDE banaan, want we gaan binnen tien minuten eten.
* Ik heb geen zalm gemaakt, maar gebakken goudvis blijkbaar. En ze lust geen gebakken goudvis. (Ik verzin dit niet mensen)
* Ze mag het elektrisch vuurtje niet zelf in het stopcontact stoppen.
* De kat loopt weg, terwijl ze hem alleen maar een kroon wilde opzetten.
* Ik mag haar niet uitlachen omdat ze zo dramatisch boos wordt.
Ik vergeet er ongetwijfeld nog een tiental, maar dit is uit het blote hoofd. Dus neen, het gaat nooit helemaal over denk ik.
Integendeel het wordt alleen maar “leuker”!
Zeer herkenbaar wat je schrijft! Ik heb er hier ook zo eentje rondlopen.
Wij hebben ook zo’n exemplaar… ik krijg er soms grijs haar van…
*ze is boos omdat ze geen schijfjes aardappel mag bakken in de hete boter.
*ze is boos omdat ik lach, want meme lacht haar ALTIJD uit.
*ze is boos omdat ze niet dieper in het koude zeewater mag.
En dat is alleen maar van zondag he !
Zo leuk, en idd herkenbaar. Maar waar halen ze het soms zo rap uit met hun kronkelgedachten?
-Ze is stapelverliefd op onze kater Kira “Is dat echt een jongen ? Kira is toch een meisjesnaam ” . Kijk nu eens tante ” die ziet me heeeeeel graag ze/hij volgt me steeds
maar ” Van Titus houdt ze niet die krabt . ‘t Is een leuke dochter hé ,
je zou constant met een boekje moeten rondlopen om haar uitspraken te noteren. Ik kijk al uit naar morgen .
– Je hebt mijn pyjama diet helemaal toegeknoopt mama! (hij had trouwens persé zijn pyjama zelf willen toeknopen de avond er voor)
– Ik wil nog een toast, neen, ik wil geen toast, mama… ik zei to-och: ik wil nog een toast.
– Ik ben niet klein. Ik ben groot.
– Ik ben zeer boos op jou. Je hebt mijn pyjama niet helemaal toegeknoopt.
Conversatie om 6:55 op 12/03/2014.
geniet hier effe na …
http://www.sunnyskyz.com/blog/119/36-Reasons-My-Kid-Is-Crying-Temper-Tantrums-You-Can-t-Help-But-Laugh-At
haha, schitterend.
Toch troostend dat het “op een ander” ook van dat is.
Iets minder troostend misschien is dat mijn “exemplaar” 13 is en er nog altijd wat van kan.
– Ik wil iets vragen, maarja, het zal toch weer niet mogen….
– aan tafel: “diepe zucht” het is weer gezond zeker?
– mogelijke antwoorden op de vraag “zou je dit even willen doen” zijn: waarom? moet dat nu? waarom ik?
– iedereen mag “altijd” en ik “nooit”
Alles in combinatie met de wereldberoemde “oogdraaimove”
Mijn moeder noemt dit gerechtigheid 🙂
Hier ook volop in de “iedereen mag altijd en ik nooit” fase.
Gelukkig gaan de driftbuien wel over. Nu is het eerder trunten en zeuren. Niet zo leuk maar best leefbaar 😉
Volgende keer gewoon een bananensausje serveren bij die gebakken goudvis, dan hoort ge ze niet meer klagen hoor.
Maar wat wel zo is: het ene kind heeft van driftbuien nauwelijks last, het andere voortdurend. En na maandenlang gepieker of het aan je opvoeding ligt, kom je tot het besluit dat het de genen zijn.
Ik denk constant dat het aan mijn opvoeding ligt en net op het punt dat ik serieus begin te twijfelen of mijn consequente aanpak effect heeft blijkt hij keihard te beginnen werken 🙂
Danku, danku, danku voor deze post.
Daarstraks, mijn 3-jarige: “mama ik wil nu een boterham met marmite” (ik doe plichtbewust wat van me gevraagd wordt, tegen beter weten in eigenlijk). “Bèèèh ik lust geen marmite, ik had u toch gezegd dat ik choco wil! Ik wil choco!” (ik ga er niet op in… eerst die boterham met marmite opeten en dan pas iets anders). Twee minuten later heeft hij zich zelf een mes en bord genomen, en zit hij zelf een boterham met marmite te smeren. Want hij had toch wel héél duidelijk gezegd dat hij het zelf wou doen.
Gelukkig kon ik de reeds gesmeerde botherham nog kwijt aan zijn hongerige broer.
Ik denk namelijk ook constant dat het wel aan de opvoeding, of aan de slechte genen (die van mij, of op kwade dagen, die van mijn wederhelft) moet liggen. Of, op nog kwadere dagen, aan aandachtstekort, of zo niet aan een teveel aan aandacht.
Maar niets daarvan. Op een ander gaat het er heel duidelijk ook zo aan toe. En het wordt er inderdaad niet beter op met de jaren, aan grote broer te zien/te horen.
PS: met geslacht heeft het ook niets te maken, want ik heb twee jongens.
Marmite? Really?
*Ze wil geen groenten eten want ze is een poes en poezen eten geen groenten. Behalve als ze nadien naar de iPad mogen kijken. Dan wel.
Ik kan bijna dagelijks zo’n lijstje maken van iemand van 83. Dat zijn héél véél lijstjes van de afgelopen 60 jaar. Dus nee, het gaat niet over. Het wordt alleen zenuwslopender. En dan is ze nog helemaal “bij de zaak”. Dat belooft.
Gebakken goudvis, prachtig! Hier zijn het de ingebeelde vriendjes die allerlei kapoenenstreken influisteren. Zoonlief (4) verzint een eendje, Dochterlief (2) wil niet onderdoen en verzint een … stinkdiertje als imaginair vriendje.
Ha, die van mij komt uit dezelfde doos. Wij waren vanochtend te laat op school. Haar rechtersokje zat niet goed. En toen nog altijd niet. Het bleken stomme sokjes die nooit goed zitten, die ze na dit inzicht natuurlijk niet meer kon dragen en er moesten nieuwe sokjes gehaald. Niet die. En ook niet die. En zéker niet die van Peppa Pig. Ze is 5. “Wat een temperament”, zeggen ze op de circusschool. Volgens mij klinken ze met cava als haar les gedaan is, want mijn 5-jarige mini-hulk kan het nogal uithangen 🙂 Maar ze is zo schattig, he. die blonde staartjes, ‘n mens kan daar niet tegen op.
Afijn. Ik voel u.