“Allez. Gelukkige Valentijn en al.”
Ik grom boven mijn eerste koffie van de dag. “Ja, gij ook hé.”

Ik vrees dat ik niet gemaakt ben voor romantiek, zo voor half negen in de ochtend. Maar vanavond maakten wij het goed, de dochter en ik. Met een verrassing, voor als hij straks thuiskomt. En bij deze ook met een gedicht, gepikt van T. op de facebooks. Het gaat, na al die jaren, nog steeds recht naar mijn hart.

Liefde is niet het einde. Is geen eten en drinken.
Is geen dak boven het hoofd tegen de regen,
geen reddingsboei voor wie verdrinken.
Liefde is nergens voor en nergens tegen.

Liefde biedt geen uitkomst tegen de dood.
Vult geen lege longen met lucht. Verricht geen wonder,
tenzij dat je elke dag al een beetje sterft in mijn schoot.
Je hebt er niets aan, maar je kunt niet zonder.

Het kan best zijn dat ik in toekomende tijd,
verslagen van pijn en kreunend om respijt,
gesard door armoe en moe van het huilen

jouw liefde voor rust zou verruilen,
of de herinnering aan vannacht voor een kleiner verdriet.
Het kan best zijn. Maar ik geloof het niet.

(Herman De Coninck)

Fijne Liefdesdag, y’all.