Neen. Toch niet helemaal.
Jeez, wat is dit frustrerend zeg.
Vrijdag was een behoorlijk goede dag, ik slaagde er zelfs in een paar uur examens te verbeteren.
Vrijdagavond was de première van vriend Steven, hier om de hoek, en ondertussen werd ik zowat gek tussen deze muren, dus ik nam overmoedig een paar uur een babysit en ging kijken naar de voorstelling. Uitstekend, goed gelachen, maar achteraf stikkapot. 10h geslapen, langzaam en rustig wakker geworden, met mijn heerlijke lief die koffie aansleepte en boterkoeken haalde. We reden met de auto even naar het tuincentrum voor vriesdoeken voor onze enthousiast in de knop schietende planten in den hof, en gingen daarna spaghetti eten in onze tweede eetkamer.
Deze uiterst minimale activiteiten vereisten achteraf twee uur zetelzitten en rusten. Daarna stapte ik nog geen kilometer, om samen met het lief de dochter even uit te laten op de klimmuur, waar ik toekeek op een trapje. Ik stapte de halve kilometer terug en toen was het voorbij. Ik haalde nog net mijn zetel en sliep meer dan een uur. Een paar uur later, om half negen ‘s avonds, was ik doodop.
Frustrerend, is dat, als je normaal het soort mens bent dat zeven uur slaap al flink uitslapen vindt. Het soort mens dat nooit middagdutjes doet en de hele dag doorraast. Het soort mens dat gewend is zowat alle boodschappen te voet te doen en altijd met honderd dingen tegelijk bezig te zijn.
Vrijdag dacht ik moedig dat ik misschien wel weer zou beginnen werken deze week. Nu denk ik dat ik de voorgeschreven week extra rust toch nog maar ga nemen.
Pffft, zot hé, ik heb ook al een paar zo’n momenten gehad in mijn leven, voornamelijk na operaties, dan. Ik herinner me dat de paniek toen toesloeg bij mij, angst dat het nooit meer goed zou komen. Maar dat deed het gelukkig altijd wel. Het is vreselijk confronterend, beseffen dat je lichaam baas is en je daar niet veel tegen in te brengen hebt. Courage, i., met tijd en boterhammen komt dat goed, maar aangenaam is anders.
Het lijkt me zo moeilijk, maar je moet naar je lichaam luisteren. Geen zotte ideeën van het moment het wat beter gaat. Neem die week maar, ze is er en durf op het einde van die week ook toegeven dat het misschien nog niet gaat.
l., neem die week. Als doktoors je zo lang thuis zetten, dan hebben ze daar een reden voor, neem dat maar van me aan. En wat Patricia zegt. Voel je je daarna nog niet goed, ga dan terug naar dienen doktoor en ik durf mijn kop erop verwedden dat die je nog wat langer thuis zet. Ook al komen de muren soms op je af…
En verder comisereer ik een beetje. Mijn kop doet zeer en de pijn wil niet weg. En dan weet ik: stel die plannen maar uit kind, en laat de zetel uw beste vriend zijn.
Heel veel beterschap!
Niets zo vervelend als steeds teruggefloten te worden door lijf en leden, pfff. Maar er komt een dag dat je terug het startsein krijgt, zeker weten. 😉
Ja meisje je lichaam verbied het je als je te snel wil gaan . Ik begrijp je zo goed als je zegt dat de muren op je afkomen .Het gaat duidelijk om een zware infectie ; neem echt je tijd .Als die week niet volstaat ga terug naar de dokter ; het heeft geen zin te herbeginnen en dan te ondervinden dat je maar op halve kracht kan functioneren.Want ook dat is heel frustrerend en zeker niet goed voor je moraal . Als je zin hebt in een babbel en een koffie kunnen we ergens afspreke , jij weet zoveel leuke plekjes.
Allez, courage!
Ik leef zo al 12 jaar…
Zeker dat het geen (verdoken) klierkoorts is?
We zijn allemaal verkeerd geprogrammeerd. Ergens heeft iemand een knopje omgedraaid of een code ingevoerd die ons belet om eens voluit te genieten van die voorgeschreven rust. Met als gevolg dat diezelfde rust niet half zo efficiënt is als ze behoort te zijn en we alle zeilen bij zetten om een manier te vinden om er onderuit te komen. Met een nog hardere crash als gevolg.
Probeer dus te genieten van je recuperatietijd. Je zal je sneller weer fit voelen. Beterschap!
Je vindt het blijkbaar makkelijker om te razen dan te rusten. Heel veel mensen zijn zo. Ikzelf ook, maar niet altijd (denk ik).
Dus eigenlijk is hdat dan net moediger om te rusten, neen?
Courage en slaap ze. De rest kan wachten.
slapen, enige remedie…veel beterschap!