Vorige week was ik boos op Disney. Dat kwam omdat de kleine op een avond vroeg wie haar eerste moeder eigenlijk was. Aja, want jij bent mijn tweede moeder, en mijn eerste moeder die is er niet meer. Want de moeder waarbij ge woont is de tweede. Kijk maar naar Sneeuwwitje en Assepoester en Rapunzel..

Hashtag zucht.

Ik ben rustig gebleven, maar inwendig schreeuwde ik iets over 57 uur weeën en een keizersnede. En dat het allemaal de schuld was van de bovengenoemde filmmaker.

Edoch: alles is heden vergeven. Gisteren gingen wij namelijk naar de film, op uitnodiging van diezelfde meneer Disney en het was zo leuk dat ik mijn boosheid spontaan vergeten ben.
Omdat de uitnodiging voor vier was en wij maar met drie (Katten mogen niet naar de cinema. Huisregel.) zijn, mocht het jongste kindje haar eigen plus one kiezen.
Wij dus naar Brugge, met een extra klaskleuter op de achterbank, voor Frozen. Or, as the father puts it: vervrozen.

Er waren BVs bekender dan de mijne, wat over het algemeen een fijn gegeven is voor mijn rust, want ik wil niet op de foto. (Er was ook een fotograaf die mij nog kende van de première van Planes vorige maand en die zei: “We gaan een foto nemen, dus best efkes uit de weg gaan met de dochter.” U mag daaruit concluderen dat ik goed boos kan kijken, ja.)

Er waren veel prinsessen, maar die van ons waren de allermooiste, met hun blinkende nylon verkleedjurken vol statische elektriciteit en hun reclamemutsen.

Na twintig minuten in de –overigens ook voor grote mensen uitstekende — film hadden wij elk een kleuterprinses op de schoot (het. is. een. beetje. eng. Magikbijjouzittenalstublieft.) Na anderhalf uur hadden we twee stralende meisjes, gesmolten voor de romantiek van de prins en zeer te spreken over de halve zak m&m’s die ze soldaat hadden gemaakt tijdens de film. Ze kregen hotdog en cécémel, ze scoorden een filmaffiche en ze tekenden in hun nieuwe prinsessenboek. Good times were had by all.

Maar de leute was nog niet gedaan want we waren ook uitgenodigd op het ijssculpturenfestival in Brugge.
**veelbetekende pauze***

Ik ga daar eerlijk in zijn: kersttoestanden zijn mijn hoogstpersoonlijke hel, right up there met binnenspeeltuinen en wachtrijen in pretparken.
Sfeermuziek, veel mensen en een gluhweingebeuren: ik ga daar nooit goed in worden. Maar ik wist dat van tevoren, mijn lief weet dat we zoiets niet te lang moeten trekken en de kleuters vonden het heerlijk, fantastisch en magisch.
Breedlachende gezichten en aanhoudende verwondering, zelfs nadat ik voor de twintigste keer mijn stem moest verheffen met mijn “IK HEB GEZEGD: NIET AAN LEKKEN”.

We sloten af met ijsberen knuffelen en suikerwafels voor de minimensen, koffie en een stoel aan het raam voor mezelf en het lief.
Als u houdt van dit soort sfeervolle kerstambiance is dit waarschijnlijk een aanrader, maar bij mezelf is het een succes als ik niet schuimbekkend naar de pyschiatrie word afgevoerd.
Het was al bij al een succes dus.

Op weg naar huis werd ik tot slot getrakteerd op mijn persoonlijke hemel: twee kindjes die gelukzalig en stil naar buiten staarden, zetelverwarming achter mijn rug en Eels in de CD-speler.

De dochter vroeg gisterenavond bij het slapengaan aan haar vader om “ook nog eens aan mama danku te zeggen voor de leuke dag”.

Dankwoorden die ik meteen aan jullie overmaak, Disney.