Ik had tot voor kort een telefoon van HTC. Toen ik die kocht vond ik een iPhone te duur voor hetzelfde, dus daarmee. We spreken over een jaar of drie geleden, een eeuwigheid in smartphoneland.
De laatste maanden was de batterij zo goed als dood: na een uur of drie helemaal plat, zonder abnormaal gebruik. Ik liep dus al even te twijfelen: een nieuwe telefoon, of een nieuwe batterij.
Gezien mijn “ik koop niks, als ik het niet echt nodig heb” zou het een batterij geworden zijn, ware het niet dat de htc op een bepaald moment ongelukkig van de kast afviel en het scherm kapot was. Beyond repair. Dus toen werd het opeens “een nieuw scherm, een nieuwe batterij en dan nog steeds een oude telefoon” of “ik koop mijzelf eens een nieuwe telefoon, nah.”

Het werd dat laatste, en omdat de halve wereld rondom mij zo enthousiast is over iPhone, en omdat ik de laatste jaren regelmatig ambetant was van alles wat mijn htc niet of later kon (instagram, vine, maar ook een camera aan beide zijden), werd het een 4S. Geen laatstenieuwmodel, neen, want ik vind 600 euro voor een telefoon zo al meer dan genoeg.

Enfin. Ik kocht op 10 september 2013 een 4S, een schermbeschermdingske en een mooie case, en geraakte zo snel gehecht aan mijn nieuwe telefoon dat het angstaanjagend was. Zo content als een katjen. Mooi, wit, intuïtief, stijlvol, snel. Wat een meiske nog meer van een telefoon?

Euhm.

Ja, dat ge ermee kunt bellen, bijvoorbeeld. Of dat uw wekker ook effectief afgaat als ge die instelt. En dat kan mijn mooie nieuwe telefoon dus niet meer. Na 7 weken was het geluid plots kapot, namelijk. Een stille dood gestorven, ergens ‘s nachts. Ik heb het ontdekt toen de dochter me om 7.30h wakker maakte, op het moment dat ik al in de auto had moeten zitten.

I am not amused. En neen, ik ga mij niet druk maken. Zelfs niet over dat ik nu tijd ga moeten steken in een backup, en in de installatie van een telefoon waar ze sowieso een reset van gaan doen, ziet dat van hier. Zelfs niet terwijl ik daar dus echt geen tijd en goesting voor heb.

En neen, ik heb mij niet kwaad gemaakt op de jongen van de Fnac. Zelfs niet toen die zei dat ik geen ander toestel krijg, maar dat ze mijn telefoon gaan opsturen en dat ik dan een week of vier zou moeten wachten. Zelfs niet toen ik uitrekende dat ik de telefoon dus ongeveer even lang zal kwijt zijn als dat ik hem heb. Ik heb mij met de glimlach op een wachtlijst (ja, een wachtlijst. Ik ga mij daar zelfs ook niet druk in maken) voor een vervangtoestel laten zetten. En voorlopig heb ik twee telefoons op zak: een oude van mijn mama voor bellen en smsen, mijn iphone voor alle internetgedoe, via wifi.

Ik ben kalm, ja. En ik vind het nauwelijks de energie van het kwaadworden waard. Want het kan die gasten natuurlijk vierkant gestolen worden wat ik denk, ik besef dat ook wel. Als ik miljoenen telefoons van minstens 600 euro zou verkopen, dan zou een gewoon madammeke uit Gent mij ook weinig kunnen schelen, misschien.

Maar echt waar Apple, even for the record: dit was niet hoe ik me onze toekomst samen had voorgesteld. Ik heb u een zak geld gegeven, namelijk, en ik had verwacht dat daar iets tegenover zou staan. Een telefoon die langer dan zeven weken werkt, bijvoorbeeld. Of, als dat niet kon, de service om uw screwup te vervangen, zonder dat ik wekenlang zonder toestel wordt gezet.

Gaan ze het oplossen nu, daar in de blinkend witte Apple-kantoren? Baneen. Is er nu ondertussen al een crisisvergadering gepland over de firstworldproblems van i.? Ik mag hopen van niet. Heeft deze post dan eigenlijk enig nut? Zeer zeker niet.

Maar het is mijn blog, en in regel 5 van het huisreglement staat dat “nutteloos” geen argument is om publicatie tegen te houden. En de regels zijn de regels.