Heldin.
Soms kan een ouderhart bijna verzuipen van fierheid.
Ik keek naar haar, klein meiske in de grote tandartsstoel, muisstil, haar minimond vol watte, boor en afzuigdarmpje. Hij vroeg \”Gaat het, Mira?\” en zij antwoordde duidelijk hoorbaar, met de gebruikelijke verbetenheid in haar hoge stemmetje, \”JaJa\”.
Krak, deed het moederhart. Ik slikte in hoog tempo, om de golf van trots weg te werken zonder dat mijn ogen aan het tranen zouden slaan. Als kleuterdochters flink zijn, dan mag dat op zijn minst ook van hun moeders verwacht worden.
Ik kneep met mijn ene hand in de bil van haar vader, mijn andere streelde haar blote enkel, net boven het bandje van haar sandaal.
Twee maand eerder, in het midden van de nacht, had ik tot een tweede opinie besloten. De avond voordien had ik afwisselend mijn linker- en rechteroog uitgejankt, omdat zij twee dagen later onder volledige verdoving een haar tandjes moest laten werken.
We wisten dat het nodig was, we wisten dat het niet onze schuld was en dat we wel goed poetsten. Dat ze gewoon een aandoening aan haar tandglazuur heeft, met dank aan vermoedelijk de vele oorontstekingen uit haar eerste levensjaar. Voldongen feiten, te geselen katten. En toch.
De ochtend daarop belden we de operatie af, kregen gouden tips voor een uitstekende kindertandarts en maakten een afspraak.
Nog twee maand eerder hadden we al een ander kindertandarts gezien, had die snel even in de dochtermond gekeken, een afspraak in het ziekenhuis vastgelegd en een uitleg gegeven over verdoving, en hoe dat allemaal niet zo erg was. Ons geloof in de deskundigheid van zorgverstrekkers wankelde nog niet, toen. Dat deed het dus pas in het holst van de nacht, maanden nadien.
Ons vertrouwen in anesthesie is jaren geleden al aan dingelen geslagen, misschien daarmee. Of hoe het verleden altijd mijn beslissingen zal blijven tekenen. De harde potloodlijnen zijn na al die jaren uitgegomd, weggehuild, maar de afdruk zal altijd zichtbaar blijven, zo blijkt weer.
Maar schier verzuipen in fierheid, daar had ik het eigenlijk over.
Wat een held, de nieuwe tandarts. Geen moment was het kindje bang, geen moment vertwijfeling. Nadien kreeg ze een boekje plaktattoo’s en wij een afspraak voor controle binnen vier maand. We namen haar mee naar de speelgoedboer en kochten parels voor haar, terwijl we haar ondertussen platknuffelden.
Wat een heldin, mijn dochter.
Mooi hoor. En herkenbaar. Al waren het bij ons geen parels, want voor Zoon1 zou dat wel een affront geweest zijn. Maar toen hij geen krimp gaf bij wat een hersteloperatie was voor de stommiteiten die een andere chirurg op een héél gevoelig plekje had uitgehaald, kon de blitse auto niet genoeg in het tranende oog springen.
Ik wil kinders.
Dat verdient inderdaad parels en tattoos. Ik zou er zelfs een prul van Mega Mindy voor over hebben, als dat is wat mijn dochter blij zou maken – en ja, dat is zo, bij de mijne. Ik zet mij daar dan gezwind over.
Ik heb ook, zoals zoveel ouders, hard geslikt toen ik hoorde dat de buisjes die mijn zoon zou krijgen, onder volledige verdoving geplaatst zouden worden. Dat was enkele maanden nadat een baby gestorven was door het toedienen van lachgas tijdens zo’n routine-operatie. Want al gaat er niet vaak iets fout, die ene keer dat het wel fout gaat zijn de gevolgen ondraaglijk. Alleen was mijn zoon toen nog maar net één jaar, en buisjes plaatsen onder lokale verdoving was geen optie.
Maar het is een opsteker, dat er ook tandartsen bestaan die succesvol kleuters onder lokale verdoving behandelen.
zelfs geen verdoving, veerle. er is een voorlopig cementlaagje geplaatst, en die moeten we nu om de paar maand laten controleren. Zo overbruggen we hopelijk de tijd tot ze een jaar of vijf is, en dan is het volgens de tandarts geen probleem om een lokale verdoving te doen.
We kennen dat tandglazuur-probleem hier ook. Meerdere malen laten opvullen en ook meerdere malen eruit gevallen. Toen ik de tandarts daarover aansprak zei die laconiek: “Wat is het probleem ? Je trekt dat toch volledig terug?” Neen, ik ben een sadistische zonder die haar kind graag om de drie weken in de tandartsstoel wilt zien zitten.
Dus na een ontsteking erop en weer een vulling minder kozen we voor een andere tandarts en daar werdenwe wel correct geholpen.
Dus op jullie mini-Hero mogen jullie zeker trots zijn!
Aah, mijn hart maakt ook een sprongetje dat het zo goed gegaan is! Bravo Mira, en goeie keus ook, die plaktattoos 🙂
Hier een erg vergelijkbaar verhaal: mijn dochtertje van 5 met een glazuurprobleem (aan 4 kiezen) werd door een tandarts (niet toevallig verbonden aan een ziekenhuis) zonder veel “poespas” doorverwezen voor een behandeling onder volledige narcose. Daar heb ik toch ook ettelijke nachten slaap voor gelaten…
Tot ik besloot een andere tandarts te raadplegen voor een 2de opinie. Deze vertelde me dat er in de tandheelkunde voor wat betreft dit probleem 2 stromingen bestaan: direct boren en opvullen of minimale oplapwerken met als doel de volledige tand zo lang mogelijk zonder pijn of infectie in het mondje laten. Die laatste methode is momenteel de meest gebruikte in Nederland, waar ze, volgens die tandarts, een heel stuk verder staan op gebied van tandheelkunde. Bij mijn dochter werd er een laagje fluor op haar aangetaste tandjes gelegd. En uiteraard moet alles regelmatig worden opgevolgd.
Blij dat ik niet de enige ben die wakker ligt van iets waar veel artsen zo licht over gaan…
Succes ermee!
Dappere meid!
Go Mira! Die plaktattoos waren duidelijk méér dan verdiend!
Allez, jong, zo’n klein kind behandel je toch niet onder algemene verdoving zonder dat het écht écht nodig is (gehandicapt of zo). Ik weet natuurlijk niet juist wat het probleem is, maar tegenwoordig kan alles toch, zij het tijdelijk, opgelost worden. Goed dat ge er een goeie hebt gevonden!