100 jaar mijn, uw, onze Vooruit.
De laatste weken kunt ge geen gazet of tijdschrift vastnemen, of er staat iets in over 100 jaar Vooruit. Dit weekend, bijvoorbeeld, genoot ik van een stuk in De Standaard, waarin mensen hun Vooruit-herinneringen vertellen. Ik dacht: ik ga ook.
Want man, wat heb ik veel herinneringen aan Mijn Vooruit. Die misschien ook Uw Vooruit is, maar zeker ook Onze Vooruit. Onze, zoals in van mijn lief en van mij. Want mijn lief, die had in een ver verleden een studentenjob in De Vooruit. U gaf hem geld, hij hing uw jas netjes op een kapstok. Onze, ook zoals in van mijn maten en van mij. Ik weet niet hoeveel voorstellingen en concerten ik er zag, maar het zijn er veel. Zo ergens tussen vijftig en honderd lijkt me realistisch. Van Boudewijn De Groot, over Life of Agony, langs nog eens een Rock Rally tot Mark Lanegan. En alles daartussenin. Allemaal daar, altijd links voor de PA, in de buurt van de toog.
Ik weet niet precies hoeveel keer ik eindeloze gesprekken heb gevoerd in de gangen buiten de zalen, op nog eens een fuif. Alweer een feest. Hoe vaak ik buiten heb gestaan of gezeten, troostend bij liefdesverdriet, lachend op zomeravonden. Altijd aan het water, beneden, altijd ‘s nachts.
Ik weet niet precies hoeveel dagschotels ik heb gegeten in het café, met dat ingewikkelde systeem van bestellen en betalen en dan wachten tot je bord stond te dampen op de toog. Nu zijn er bakjes met flikkerlichtjes, ondertussen. Het is efficient, maar minder spannend. Ik heb er liters koffie gedronken, stapels kranten gelezen, lange avonden weggebabbeld aan tafels vol wijn en bier. Ik heb er uren aan het raam zitten werken, uitkijkend op het kruispunt. Lezend, studerend. Nu nog: als we die kant van de stad zijn, drinken we daar koffie. Als ik moet afspreken met iemand die ik niet zo goed ken, doe ik dat in De Vooruit. De Vooruit is altijd veilig, altijd vertrouwd. Altijd van mensen van Gent.
Ik ga ook nooit vergeten hoe welkom we daar altijd geweest zijn met Het Project. Zaaltje nodig om met mensen af te spreken en dingen uit te leggen? Wees welkom, wees welkom. Een interview? Een fotopas? Een plaats om te trakteren? Wees welkom.
De Vooruit, lieve niet-Gentenaars, is een monument. Elke Gentenaar, van elke leeftijd, zal u eigen redenen geven waarom dat zo is. Daarmee ook dat deze foto, jaren geleden door Hans Dekeyser genomen op de heerlijke zolder, nog steeds uitvergroot op mijn bureau hangt.
Happy birthday, Vooruit. Ge heerst, en dat zult ge altijd blijven doen.
Leve de Vooruit, inderdaad. Geestig artikel in de Humo ook over de 1e jaren na de bijna-platgooiing. Kersensap of soepje en lezen of studeren in het café, feesten in de zaal, zalige optredens en kotsen aan het water, inderdaad, de Vooruit is van ons allen. Zelfs van mensen die in Lozer wonen, jawel! 🙂
Ik ben niet-Gentenaar en ben dus nog niet vaak naar De Vooruit geweest, maar ik herken dit gevoel wel enigszins. Het is een magische plek, al klinkt dat misschien wat te zweverig dan ik zou willen.
Ik denk er even over na terwijl ik deze reactie neerschrijf. Als niet-Gentenaar ben ik nog zeer zelden in de Arteveldestad. Onlangs, terwijl dochterlief aan de kinderuniversiteit zat, wandelde ik nog eens door de straten mijner studententijd.
Bij het passeren van de achterkant van de Voorruit viel het me op hoe laag die balustrade aan het water eigenlijk niet is, en direct vroeg ik me af hoe het kwam dat ik op geen enkele van de zeer talrijke fuiven iemand het water zag intuimelen, ook niet om 5u ‘s morgens bij de laatste tonen van een fuif. Onwaarschijnlijk.
Ik realiseerde me toen dat de Voorruit de laatste jaren van mijn studentenleven een belangrijk baken was. Ik passeerde er elke dag meerdere keren op weg naar mijn kot op de Muinkkaai. En ik volgde er samen met vrienden ook talrijke voorstellingen. Het is een magisch complex gebouw. Met zo veel hoeken en kanten.
Ik hou er wel van, van die Voorruit van jullie/ons.
Ik was er ook regelmatig, in mijn studententijd in het mooie Gent
die café is de max. Zo’n ruimte-gevoel…zalig
Mooi! En mooie foto! En mooie schoenen draag je op die foto 🙂
De Vooruit, daar heb ik ook zoveel goeie herinneringen aan. En het gaat gewoon door, want zoveel toffe plekken in Gent waar kinderen (die druk doen en lawaai maken)ook meer dan welkom zijn ken ik eigenlijk niet in Gent.
Oh en die oude vent in de reportage die begint te huilen als hij het heeft over de meistoet: keihard meegehuild.
Wanneer ik mijn zonen op kot in Gent bezocht, ging ik steevast lunchen in de Vooruit. Spijtig dat ze afgestudeerd zijn. Kom ik ook niet meer zo snel in Gent 😉