Zal ik dan maar dreadlocks nemen ook?
2012 was een jaar van zoeken, ik zei het al. En ik zei ook dat ik er wel eens over zou schrijven. Bij deze.
Begin 2012 was mijn mini 2 jaar en een klets. En zou ze nog maar eens mijn leven veranderen. De verandering was al een beetje ingezet in 2011, maar din 2012 werd het opeens allemaal belangrijker. Onontwijkbaar. En de basis voor toch wel wat ingrijpende wijzigingen.
Want toen ons kind nog een plat kindeke was, kwam het moederschap vooral neer op verzorgen, eten geven, graag zien, spelen en zo gezond mogelijk houden. Maar eens de Minimini een GewoonformaatMini werd, kwam daar een dimensie bij. Laat ik het “waarden” noemen, en algauw even overgeven in mijn mond. Want waarden, dat is gelijk een woord dat veel te vaak door de verkeerde mensen in de verkeerde context gebruikt wordt en als argument voor allerlei onverdraagzaams in de strijd wordt gegooid. Helaas ken ik geen ander woord om te beschrijven wat ik bedoel.
Als kinderen groter worden, dan ga je — denk ik — vanzelf nadenken over wat je hen wilt meegeven. Want hoe je de wereld als ouders kadert, dat is hun belangrijkste referentiepunt voor de werkelijkheid. Hun fundament. Wat ze meedragen voor de rest van hun leven. Een bijna verpletterende verantwoordelijkheid, waar we al eens mogen bij stilstaan.
Het begon met de schoolkeuze, en met heel veel dingen die ik daar (ten goede) zag het laatste jaar. Het ging verder op stagebezoeken, waar ik steeds meer kinderen zie die labels naast hun naam hebben. Ik ken steeds meer kindjes die zichzelf definiëren aan de hand van wat ze niet kunnen, van waar ze tekortschieten.
Ik las en hoorde ouders en leerkrachten die commentaar leverenden bij rapporten van kinderen die 95% halen, maar toch beter kunnen.
Ik zag kinderen die steeds meer stress hebben om toch maar te presteren. Kinders die zichzelf maar losers voelden als niet alles perfect liep. Ik las over hoe we allemaal maar flexibeler moeten zijn. Ik ging naar een studiedag over armoede en onderwijs.
En al die dingen deden mij besluiten dat ik niet meer mee zou doen. Of toch niet wat mijn gezin betreft. Sindsdien probeer ik (gawd, wat klinkt dit hoogdravend) bewuster bezig te zijn met presteren. Ik ben gestopt met eisen. Zowel aan mezelf en aan het leven, als aan mijn kind en lief. Dat betekent niet dat ik mijn best niet meer doe. Eerder dat ik mezelf niet voor de kop sla als iets minder goed lukt. Ik heb mijn best gedaan, volgende keer beter. Het is niet zo heel erg dat we niet de beste zijn in alles, en dat is eerlijk gezegd een redelijk verlossende gedachte. We praatten daar veel over, mijn lief en ik, het laatste jaar. U kunt overigens zijn manier om dat te verwerken zien in een CC in uw buurt vanaf januari.
Het vreemde aan dat proberen om de werkelijkheid eens anders te zien, is dat ge opeens ook veel bewuster met andere dingen bezig zijt. Zo koop ik al meer dan een jaar nauwelijks nog nieuwe dingen. Ik ben dit jaar voor de tweede keer op rij voor mijn verjaardag gaan winkelen met mijn ouders, en die hebben mij als cadeau voorzien van wat nieuwe luxe. Maar voor de rest: ik heb alles (waaronder bijvoorbeeld zeven little black dresses), dus waarom zou ik nog kleren bijkopen? Als iets kapot is, dan vervang ik het (laarzen, een broek), maar dat is het. Heerlijk hoeveel tijd ik uitspaar op die manier.
In 2012 deden we ook Dagen Zonder Vlees, en kreeg ik het boek van Dorien cadeau. Sindsdien koop ik de helft minder eten, eet voor een groot stuk vegetarisch, en gooi geen voedsel meer weg. Ik kook met de seizoenen en word daar blij van.
Enfin. Ik denk dat we kunnen concluderen dat 2012 het jaar is dat ik definitief naar de hippie-kant ben omgeslagen. Het is hier lekker warm, en de koffie is heerlijk, trouwens.
Ik heb voor 2013 ook voornemens, voortbordurend op 2012. Zo ga ik nog steeds niet zelf kleren naaien of breien of haken, wegens dat ik dat toch niet kan en mij alleen maar zenuwachtig ga maken. En van zodra we hier onze achteringang hebben, en het tuinhok, koop ik eindelijk een deftige fiets en gebruik die. Echt. En tot slot ga ik proberen om mij minder zorgen te maken in 2013. Ik heb mijn prestatiedrang al onder controle gekregen, vorig jaar. Dit jaar doe ik hetzelfde met mijn doemdenkerij. En aangezien mijn vorige gedachtenverandering ook zoveel andere zaken wijzigde, is het niet onwaarschijnlijk dat ik in 2013 pakweg mezelf steeds vaker zal hullen in ongebleekt biokatoen en een moestuin zal beginnen.
Het wordt een topjaar, ik voel het.
Dat jullie geen stukje Boerse Poort hebben gevraagd… Succes met de voornemens.
Mooi! En zo waar. Dat stuk over die prestatiedrang, daar ga ik echt eens over nadenken. Ik loop al een aantal dagen rond met een onbestemd gevoel, en ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ik om me heen vaak mensen zie die inderdaad nogal prestatiegericht ingesteld zijn (op alle gebieden, niet enkel het schoolse): een superleuke job die goed verdient, een huis dat past bij die job, de leukste merken kinderkleding, altijd de fijnste uitstapjes, en ook naar verre landen, een perfecte opvoeding die naadloos aansluit bij de noden van elk kind, verfijnd eten op alle momenten van de dag.
En dat terwijl ik na een dag soms denk: wat een kutdag. De ochtend verliep chaotisch, ik heb me kwaad gemaakt, ik heb zitten sakkeren omdat de trein vertraging had, ik heb een uur zitten niksen op het werk omdat ik te moe was, ik heb iets uit de diepvries gemaakt omdat ik geen tijd en zin had om versch te koken.
In plaats van me dan de vraag te stellen waarom alleen ik van die dagen meemaak, zou ik beter denken: goed, vandaag was geen topdag, maar dat is niet erg. Morgen ga ik weer mijn best doen. Misschien komen er dan wel verse, lokaal geteelde groensels op ons bord. 🙂
Dat van dat minder kopen, daar wil ik ook eens werk van maken. Ik heb precies al alles. En het maakt me niet meer per se gelukkiger. Tijd om wat gas terug te nemen.
Een plezant 2013 gewenst!
Ge kunt ook uw okselhaar laten groeien, dat vergt minder onderhoud dan dreadlocks, ik spreek uit ervaring.
(dreadlocks, geen okselhaar; voor de duidelijkheid)
Nee jong, die dreadlocks zou ik zo laten 🙂
Maar al de rest, dat vind ik fantastisch goeie wendingen en voornemens. Ik word zelfs een beetje emo van uw tekst te lezen.
Ongelofelijk maar waar, dat van de Boerse Poort hebben wij helemaal gemist, zonde… We zetten ons op de wachtlijst. Van dat minder kopen en meer bewust kopen doe ik graag mee, alleen wel een kleurke voor mij want dat ecru is mijn ding zo niet 😉
Interessant. Meer weet ik er niet op te zeggen.
Echt niet. En op zich is dat wel erg. Behalve dat met het woord “waarden” niets mis is.
Als ik een blogster eens ‘in het echt’ zou willen ontmoeten, ben jij het wel. Je brengt me regelmatig in verwarring (groot woord, maar ik weet niet zo gauw een beter te bedenken) en ik kan er niet precies de vinger op leggen waarom. Misschien omdat uit alles wat je schrijft, blijkt dat je niet wil veroordelen, verdraagzaam wil zijn, bewust bezig bent met je leven, het leven, het goed voor hebt met ‘de medemens’ en de maatschappij, net als ik (denk ik toch), en ik bij manier van spreken toch vaak denk: “Oei, gelukkig kent ze mij niet persoonlijk, want ze zou nogal een slecht gedacht van me hebben.”
Mooi, en klinkt bekend in de oren (behalve de mini, niet van toepassing hier). Hier zijn we dit jaar ook bewuster gaan kopen en eten, met veel kook- en eetplezier en gemoedsrust tot gevolg. Doriens boek lag hier onder de kerstboom (alla, eigenlijk op nieuwjaar gekregen) en ‘t is al half uitgelezen. Go figure 🙂 Op het programma voor 2013: een verhuis naar ‘t stad, één auto minder, en een fiets meer. Maar ik blijf mijn okselhaar toch scheren hoor 🙂
2012 eindigde min of meer in de zelf-veroorzaakte lappenmand. Burnout, weetjewel. De weken die ik thuis mocht blijven van onze huisarts heb ik besteed met in versneld tempo dezelfde gedachten te kweken als gij gedaan hebt. Zonder Mini, maar met maxi voornemens om het in 2013 allemaal zo prestatiegericht niet meer te doen. Per slot van rekening is het op 14 maanden van mijn pensioen toch niet meer echt rendabel en kan ik de energie beter gebruiken om volop te oefenen met consuminderen zodat dat ik daar in 2014 voluit in kan gaan. Of klinkt dat nu ook weer te prestatiegericht?
Die dreadlocks zou ik niet doen, hou het dan toch maar bij uwe mis en plie, maar voor de rest: succes. “Goe bezig” gelijk ze zeggen!
En nadat ik van de week uwe wederhelft (oké, nog niet wettig, ik weet het) aan het werk zag op Canvas heb ik me gerept om ticketjes te kopen. Bij G.H. zat ik met uitgestreken gezicht te denken “mja, dat is niet slecht gevonden, maar toch”, bij H. heb ik echt zitten schateren en geloof mij, dat overkomt me niet vaak als ik tv kijk.
Ik zie je al voor me, in een van je little black dresses mét dreadlocks.
Een fijn 2013 gewenst!
Mooi!
Ik ben nog niet toe aan het vegetarisch koken en zeker niet aan een moestuin, maar het loslaten van de prestatiedrang, dat is heel herkenbaar! Ik ben altijd blij als ik dit soort dingen lees, dan krijg ik telkens even het gevoel dat ik toch niet de enige ben met dit soort vragen.
Ik wens jou en en je gezin een superfijn 2013!
gij zijt goe bezig me dunkt!
Ik zie de blik van ons meme al als jij met je dreadlocks binnenkomt of als jullie die kleren en accessoires van oudejaarsavond aanhouden tot de 1° jan. .Succes met al je goede voornemens,met armoede en onderwijs kreeg ik vaak te maken ,
dat minder en bewuster eten kopen lijkt me moeilijk en pas maar op met je fiets vooral in de buur van ‘t Gravensteen.
Die foto van Mira is zooooooooo schoon!
Wat dat doemdenken betreft, een aanrader: rational optimism van Matt Ridley.
Zeg, Lichtinhetduisternis, ik ben wel een lieve hoor. En ik heb bijna van niemand een slecht gedacht, dus het zou bij u ook wel meevallen. 🙂