Carpe blahblah insert cliché.
Soms val ik bijna om van bewondering voor de dochter. Ik kan oprecht stinkend jaloers zijn op het leven van een driejarige. Niet de woede-aanvallen, niet de lastige momenten, niet de extremen — want dat moet verdomd lastig zijn. Maar wel: dat onbevangen voluit gaan. In alles en altijd. Hoe ze valt over haar eigen voeten van enthousiasme als ze de kat achternazit. De minutenlange schaterlach als ze blij is. De onbevangenheid van een spel dat ze ter plekke uitvindt. In geval van mijn dochter: meestal iets met dingen in doosjes stoppen.
De immense concentratie, geen oog meer voor iets anders, als ze voor de achttiende keer in dat uur een blad nauwgezet in reepjes knipt.
Soms heeft ze het over herinneringen, of over wat we nog gaan doen. Maar meestal bestaat er geen gisteren en geen morgen bij kleuters. Alles is nu. Alles is eenvoudig. Alles is het moment.
Stikjaloers staar ik naar haar en dan naar mijn to do list. Zij neemt het 19e blad vast en knipt.
yup yup yup yup
<3 Wat mooi geschreven! Ik probeer ook zo te leven. Maar dat is best moeilijk als grote mens!
Kinderen zijn de beste Mindfulnessbeoefenaars hé!
Goh, wij hebben precies een ander soort kleuter rondlopen. Ze kan net zo enthousiast en geconcentreerd dingen in doosjes stoppen en knipjes in een blad maken (altijd een knipje van ongeveer 3 cm aan de zijkant van het blad, tot ze helemaal rond is) maar wat ze het liefst van al doet is ‘en dan?’ vragen.
Ik: ‘Straks gaan we boodschappen doen.’
Zij: ‘En dan?’
Ik: ‘Dan gaan we weer naar huis hé.’
Zij: ‘En dan?’
Ik: ‘Dan gaan we boterhammen eten.’
Zij: ‘En dan?’
Ik: ‘Dan gaan we de tafel afruimen en spelen.’
Zij: ‘En dan?’
En ze geeft niet op. Tot ik zeg dat ik het niet meer weet of ze het aan de papa moet vragen. Ze wil alles over de toekomst weten, wat we gaan doen en hoe, en hoe lang het gaat duren en wanneer het weer weekend is en wanneer de sint komt en wanneer haar nichtje nu eindelijk geboren zal worden. Heel veel tijdsbesef heft ze nog niet, maar ze werkt er hard aan. En o wee als ik het waag om van het vastgelegde schema af te wijken!
Pure mindfulness!
living in the now!
Sinds Cesar Milan het me meermaals zei in zijn fantastische show (bemerk de ironie) probeer ik het, hard 🙂 Maar misschien moet je daar gewoon weer 3 jaar voor zijn… Zalig.
Dat houdt niet onmiddellijk op. Ook pubers kennen zelden gisteren en morgen 😉
De intense concentratie daarentegen, is alleen bestemd voor vrienden, computer, tv en telefoon. De tijden zijn nog niks veranderd eigenlijk, buiten het computerdeel dan.