Dit huis zit zo diep onder mijn vel, ondertussen, u heeft daar geen gedacht van. Ik zie ons nog altijd staan, hier in de living, duizelig wordend van de psychedelische vloer en de hand schuddend van een gladde immo-man. Zes uur nadat we het voor het eerst hadden gezien. Onze ouders met krop in de keel erbij, wij een beetje onwennig en vooral overrompeld.

Het was liefde op het eerste gezicht, maar met voorbehoud. Er waren evenveel dingen mooi als lelijk aan het huis. En het had geen tuin. Nu, ruim vijf jaar later, kunnen we eindelijk zeggen dat alles hier mooi is. Nog niet afgewerkt, en vaak maagdelijk wit en niet gedecoreerd. Maar wel mooi. We hebben daar keihard aan gewerkt. Wij, onze ouders, andere mensen. Veel voor gespaard. Veel centen aan uitgegeven. Maar content, gasten, content.

Maar dan. De “En het had geen tuin”.

Dit was vorige zomer.

Dit is nu.

Zoals alles bij ons: er is nog veel werk aan, maar we geraken er wel. En content man, content.